Там за зорями, за туманами в тишине лесов и полей
Сокровенное, несказанное бьется сердце земли моей. Песня (сл. Э. Мельник)
Было это давно. В те времена, когда на пушистых облаках спали белые лебеди. Да, да! Прекрасные, словно Ангелы, белые лебеди летали по небу и никогда не садились на землю. Они жили только небесной жизнью и понимали язык Солнца, их не манила к себе в то время серенькая безжизненная Земля.
А Солнце думало иначе. Оно любило Землю и хотело видеть ее красивой и наполненной жизнью. Вот тогда и выбрало среди всех птиц самых умных и добрых лебедей и послало их на Землю.
- Я хочу, - сказало Солнце, - чтобы Земля стала цветущей планетой, и вся Вселенная любовалась и восхищалась ее красотой! Верю, что вы, мои дорогие, сможете сотворить на ней такое чудо.
С этими словами Солнце озарило души лебедей золотыми лучами Божественной силы, силы Любви. И они улетели на Землю, чтобы сделать ее прекрасной живой планетой.
Многие лета трудились белые птицы, вдыхая в каждый кусочек земли Божественную любовь и красоту. И мертвая планета ожила! На ней появились синие моря и океаны, высокие горы с белоснежными вершинами, зеленые боры и широкие реки, а все полянки и луга в лесах, у родников в пустынях, у подножий гор покрылись миллионами удивительных по красоте цветов.
Увидело Солнце, какой чудесной стала Земля, и радостно улыбнулось. А все звезды в небе послали нежному зелено-голубому шарику миллиарды восторженных поцелуев!
С тех пор наша планета радует мир своей сказочной красотой, она стала настоящим сокровищем для всех. Ну, а что же стало с теми лебедями, с помощью которых Земля превратилась в такое чудо Вселенной? Где поселились эти славные белокрылые птицы, которые принесли на нашу планету Божественный дар Жизни? Они облюбовали для себя прекрасные «краешки», которые стали для них самыми дорогими и родными...
Младшенькая из лебедей, величавая и спокойная красавица, поселилась в краю голубых озер и извилистых рек, белых берез и красных рябин, высоких тополей и плакучих ив, пушистых вечнозеленых елей и сосен. Здесь растут очень красивые леса, а на лугах цветут нежные полевые цветы. Реки и озера чисты и прохладны. С раннего утра до вечера все сады, парки и леса наполняются звонкими птичьими голосами, а ночью яркие звезды отражаются в зеркальной глади бесчисленных озер. Так и живет гордая и нежная белая лебедь в своем любимом краю, ставшим для нее родным. Живет и будет вечно жить здесь, храня и оберегая его. А Солнце каждый день с любовью и радостью смотрит на нее и называет очень ласково и трепетно – моя дорогая Белорусочка.
Перевод на белорусский язык:
Беларусачка.
Там за світанкамі, за туманамі ў цішыні лясоў і палёў
Патаемнае невымоўнае б'ецца сэрца зямлі маёй. Песня
Было гэта вельмі даўно. У тыя часы, калі на пухнатых аблоках спалі белыя лебедзі. Так, так! Выдатныя, нібы Анёлы, белыя лебедзі лёталі па небе і ніколі не садзіліся на зямлю. Яны жылі толькі нябесным жыццём і разумелі мову Сонца, іх не вабіла да сябе ў той час шэранькая нежывая Зямля.
А Сонца думала інакш. Яно любіла нашу планету і хацела бачыць яе прыгожай, напоўненай шчаслівым жыццём. Вось тады і абрала нябеснае свяціла сярод усіх птушак самых разумных добрых лебедзяў і паслала іх на Зямлю.
; Я жадаю, ; сказала Сонца, ; каб Зямля стала квітнеючай планетай, каб увесь Сусвет любаваўся і захапляўся яе прыгажосцю. Веру, што вы, мае дарагія, зможаце стварыць на ёй такі цуд.
З гэтымі словамі Сонца азарыла душы лебедзяў залатымі промнямі Чароўнай сілы, сілы Кахання. І яны паляцелі на Зямлю, каб зрабіць яе цудоўнай жывой планетай.
Шмат гадоў працавалі белыя птушкі, удыхаючы ў кожны кавалачак зямлі Каханне і прыгажосць. І мёртвая планета ажыла! На ёй з'явіліся сінія моры і акіяны, высокія горы з беласнежнымі вяршынямі, зялёныя пушчы і шырокія рэкі, а ўсе палянкі і лугі ў лясах, ля крыніц у пустынях і ў падножжаў гор пакрыліся мільёнамі дзіўных кветак.
Убачыла Сонца, якой прыгожай стала Зямля, і радасна ўсміхнулася. А ўсе зоркі ў небе паслалі пяшчотнаму зялёна-блакітнаму шарыку мільярды захопленых пацалункаў!
З тых часоў наша планета цешыць свет сваёй казачнай прыгажосцю, яна стала сапраўдным скарбам для ўсіх. Ну, а што ж адбылося з тымі лебедзямі, з дапамогай якіх Зямля ператварылася ў такі цуд Сусвету? Дзе пасяліліся гэтыя слаўныя белакрылыя птушкі, якія прынеслі на нашу планету Чароўны дарунак Жыцця? Яны аблюбавалі для сябе выдатныя "краёчкі", якія сталі для іх самымі дарагімі і роднымі...
Малодшая з лебедзяў, велічная і спакойная прыгажуня, пасялілася ў краі блакітных азёраў і звілістых рэк, белых бяроз і чырвоных рабін, высокіх таполяў і ніцых верб, пухнатых вечназялёных елак і хвой. Тут растуць вельмі прыгожыя лясы, а на лугах квітнеюць цудоўныя палявыя кветкі. Рэкі і азёры ; чыстыя і халаднаватыя. З раніцы да вечара ўсе сады, паркі і лясы напаўняюцца звонкімі птушынымі галасамі, а ўначы яркія зоркі красуюцца ў люстэрках незлічоных азёр.
Вось так і жыве гордая і сціплая белая лебедзь у сваёй роднай краіне. Жыве і будзе вечна жыць тут, захоўваючы і засцерагаючы яе. А Сонца кожны дзень з любоўю і радасцю глядзіць на белакрылую птушачку і заве яе вельмі ласкава і трапятліва ; мая дарагая Беларусачка.
Читайте мои сказки и рассказы на http://domarenok-t.narod.ru