Два чорных, два ў клетачку
Багаж быў адпраўлены грузавіком. А мы з невялікімі сумкамі панесліся на прыпынак, каб ехаць на вакзал.
Як ехалі, не памятаю, памятаю, як ужо былі на месцы. Багаж яшчэ не прывезлі
Сядзім у пакоі, і Ала пытаецца:
- У каго ёсць якая-небудзь ежа?
Я гляджу, а толькі ў мяне сумка, астатнія ўсё здалі ў багаж.
Тады я палезла паглядзець: а што я туды спехам паклала? Кілаграм мукі, кілаграм цукру… А, вось, кардонная скрынка з рысавай кашай.
- У мяне ёсць рысавая каша! - кажу гучна.
І ўсё сабраліся вакол мяне. А я адчыняю скрынку. А там!!!!
А там, зверху на кашы ў кутку сядзяць чатыры жукі велічэзных, два чорных і два бэжавых, у клетачку з чорных тонкіх ліній. Сядзяць упярэмежку, радком, павольна рухаюцца, жуюць кашу задуменна.
- Ах, вы…. Ах, вы… - сказала я жукам.
Усё засмяяліся, а жукі схамянуліся і кінуліся прэч са скрынкі.
А я ўзяла дубчык тоненькі і пайшла ўслед за жукамі, накіроўваючы дубчыкам іх рух, каб адвесці далей ад дома.
І вось бягуць жукі ўздоўж канаўкі, а я за імі ўслед, сачу, каб яны не збіліся са шляху, дубчыкам загароджваю шлях у бок.
І раптам наперадзе ўзгорачак невялікі. І нырнулі жукі ў гэты ўзгорачак. І толькі я вырашыла яго абыйсці, каб прасачыць далейшы шлях жукоў, як узгорачак заварушыўся, рассыпаўся ў розныя бакі, і вылез адтуль братка Валерка ўласнай персонай, чартыхаючыся і атрасаючыся….
Пра жукоў я забылася…