Гарбата звар’яцела-
Льецца ўніз,
Мінуючы мае дрыготкі вусны.
Вось як жа гэтак?
Быццам, то капрыз-
Не зайцам еду, а глыточкі пУсты.
Цягнік трасецца,
Забіяцка мчыць,
Цярпення есць-
Лаўлю ў вагоне шклянку,
Злавіў,
На дне,
Хм, вусны прамачыць,
А правадніца меладычна:
Дачакайцесь ранку…
Дазвольце,
Той жа слуп імшэлы за вакном,
А ў гадзінніку- тук-тук…
Ўжо батарэйка села.
Да, й дзіўны шлях-
Без рэек, б’ючысь дном,
Спыніла оду правадніца , аб ляноце спела.
Пакуль я слухаў ,
Як сам вінават,
Рвануў сусед за кавай праз дарогу,
Так на гады замкнула:
Ўсе заняў віват,
Ну, а сусед са звычкай
Па таму жа кроку…
І злажваецца гармонікам цягнік,
Паадчапляліся вагоны,
Шлях- без толку,
Была надзея- машыніст няўдалы снік,
Не- меладычна, невыводна, зноўку…………….08-10-2015.