Хут на гарышчы любіць жыць.
Тут яго анівохта не турбуе, лётае сабе дзе хоча
і калі хоча. Робіць уселякія справы добрыя для гаспадыні, рэчы сцераже ад мышей ды пацукоў. Калі гаспадар яго пашанцуе, можа паказаць, дзе захаваны скарбы.
А не у ўсякай хаце жыве Хут.Дзе спречак многа, гаспадарыня не у ладзе, гневліва да жывелы ці людзей, там жыць не будзе.
Хут можа ператварыцца хоть у што, але любіць у сноп, палена с карою сукаватае, капялюш стары.
Вельмі любіць печаныя курыныя яйкі, ці яешню. Калі у хаце смажат яешню, старая хоча задобрыць, добры кавалак на талерцы нясе на гарышча, ставіць каля коміна, клікае, "Хут,Хут! Ідзі снедаць!", вяделец трэба пакласцсці, бо ня умее есці па звярынаму. Калі Хут удзячны, можа збожжа прынесці з далекіх палеткаў, скаціну выгладзіць, курянят у зале выведець, у птушку перакінецца, запішчыць, коршуна адгоніць.
Яго ноччу пачуць можна. Калі паціху ляціць, только крылы шебуршаць, дабро нясе.
Калі грукае, да паблісківае, золата нясе хаваць.
Дамавы яго ня любіць, але паважае. Чысцюля, там дзе жыве парадак зауўседы,усё паслажвана, у скрыні схована. Старых венікаў ня церпіць, паабтрасе, перашабурціць, ды скіне.
Гаспадар, каб Худа удабраваць, гарышча спраўным зробіць, цеплым, да абавяскова акенца, фарбованае, как б прыгожа было.
Тажы хут пакажа, дзе захаваны скарбы. Сцежку мякінай высцеле, рабае пяро на сцяжынке кіне.
А дзе яго паскардзяць, ежы не падзеляць, там ен зашуміць, загрукае, паскідае усе, і згіне надоўга. І грошы глыбей уйдуць, цяжка дабываць стане.