Цёмны анёл темный ангел повесть раздел 3 1, 2 (Игнат Урсуляк) / Проза.ру

РАЗДЗЕЛ 3.

1.

Ён расплюшчыў вочы і ўбачыў перад сабою шырокую спіну, абцягнутую белым халатам: урач нешта пісаў, седзячы за ягоным сталом. Востра пахла нейкімі лекамі і спіртам.
Кірыл паварушыўся і толькі тады канчаткова зарыентаваўся, зразумеўшы, што ляжыць на канапе ў сваім кабінеце. У галаве шумела, у роце быў непрыемны кіслы смак, дыхалася яшчэ цяжка, але болю, які зваліў яго на кухні на падлогу, ужо не было. Так, цяпер ён успомніў, што ўпаў, пацягнуўшы за сабою стол з усім, што на ім стаяла. І собіла ж яму... Ленка, напэўна, перапалохалася. Відаць, гэта яна і выклікала «хуткую дапамогу».
– Ачуліся? – спытаў урач, пачуўшы, як зарыпела канапа. – Вось і добра. Як маецеся?
– Як пабіты, – адказаў Кірыл. – Доўга я быў у адключцы?
– Парадкам.
– Што гэта? Сэрца?
– Так. У вас раней бывалі прыступы або гэта першы?
– Ужо не адзін дзесятак гадоў не бывала. У маладосці, праўда, сэрца мяне часта дапякала. З за яго мяне нават у войска не ўзялі. Але потым нейк усё само сабой прайшло і вось ужо гадоў дваццаць... Я і забыць паспеў, што ў мяне з сэрцам непарадак.
– Дарэмна забылі. Вось яно і нагадала.
– Са мною што небудзь сур’ёзнае, доктар?
– Скажам так: не катастрофа, але сігнал трывожны. Наступным разам можа стацца інфаркт. Ну, нічога, у шпіталь, мне думаецца, вас забіраць пакуль што не абавязкова. Дома вам будзе лепш. Я вам пакіну таблетачкі на першы выпадак, але потым абавязкова пакажыцеся свайму ўчастковаму ўрачу. Вы дзе працуеце?
– Я пісьменнік.
– Праўда? Не буду хлусіць, нічога вашага я не чытаў.
– Гэта вы Кірыла Цімафейчыка не чыталі, – усміхнуўся Кірыл. – А Кіра Ціхага выпадкова не памятаеце?
Урач павольна павярнуўся да яго тварам, зняў акуляры:
– А Кір Ціхі – гэта вы?
– Так, гэта мой літаратурны псеўданім, – растлумачыў Кірыл.
– Скажыце на ласку!.. Дык вось, значыць, каго майму сыну другі год на лета задаюць...
– Паверце, я ў гэтым не вінаваты.
– Ды я і не кажу, што вінаваты, – уздыхнуў урач.
– А не падабаецца вашаму сыну тое, што я пішу?
– Дык чаму ж?..
– Не апраўдвайцеся. Бачу, што не падабаецца, – махнуў рукой Кірыл. – Паверце, мне і самому не вельміта прыемна, што мае творы, напісаныя зусім не для школы і не для дзяцей, навязваюць вучням, як нейкую класіку. Але змест школьнай праграмы, на жаль, залежыць не ад мяне. Нехта наверсе вырашыў, а я, самі разумееце, адмовіцца не мог. Так што перадавайце сыну мае выбачэнні. Хай не сярдуе на свайго бацьку за тое, што ён выратаваў ад інфаркта гэтага гада Кіра Ціхага, якому хлапчук ужо, напэўна, усе косці пракляў.
– Ну, гэта вы дарэмна так кажаце, – паціснуў плячыма ўрач і тут жа спытаў: – А аўтограф не дасцё?
– Дам. Чаму б не даць, калі хочаце? – згадзіўся Кірыл.
Урач выцягнуў з кішэні халата блакнот і разам з ручкай працягнуў яго пацыенту:
– Напішыце, калі ласка, на трох асобных лістках. Мяне там, у машыне, чакаюць яшчэ медсястра і шафёр. Ім сюрпрыз будзе.
Кірыл паслухмяна распісаўся тройчы і вярнуў блакнот. Урач падзякаваў.
– Ну, а цяпер я паехаў, – сказаў ён, збіраючы паперы ў валізку. – Сягоння паляжыце, паглытайце таблетачкі, а потым – абавязкова на медагляд. Вам трэба зняць кардыяграму, паслухаць, што параіць кардыёлаг, ну і, канечне, не піць і не курыць.
– А я і так не п’ю і не куру, – адгукнуўся Кірыл.
– Даўно?
– Усё жыццё.
– Шчаслівы чалавек. А я вось ніяк цыгарэту кінуць не магу, нягледзячы на тое, што сам урач. Хаця, калі падумаць, дык, між намі кажучы, пасля Чарнобылю для сардэчных захворванняў ды іхніх рэцыдываў з’явіліся значна больш сур’ёзныя прычыны, чымся выкураная цыгарэта. Ну, дык да пабачэння. Рад быў вам дапамагчы, таварыш пісьменнік.

2.

Грукнулі, зачыняючыся за ўрачом, дзверы ў пярэдняй. Кірыл правёў далонямі па твары і ўздыхнуў, адчуваючы, што яму становіцца лягчэй. «І собіла ж мяне... – зноў падумаў ён з прыкрасцю. – Бязглуздзіцца, дый годзе...»
Яму здавалася, што ён толькі што прачнуўся пасля цяжкага і трывожнага сну, у якім ён нібыта нават бачыў нешта, хаця нічога канкрэтнага ўспомніць не мог. Галава балела, але сэрца тут, падобна, было ні пры чым: хутчэй за ўсё, ён ударыўся ёю аб падлогу, калі падаў. Яшчэ балела левая рука. Што з ёю, Кірыл зразумець так і не патрапіў – з выгляду яна была абсалютна нармальная, хіба што на ўзроўні локця ён убачыў чырвоны рубчык, якія застаюцца, калі перацягнуць руку гумкай. Зрэшты, гэта мог быць проста след ад манжэты танометра – урач, напэўна, мераў яму ціск.
Увайшла Ленка ў шэрай кароткай сукеначцы і чырвоных гольфах. Села на краёк канапы, узяла Кірыла за руку і ціха спытала:
– Татка, ну, ты чаго?
Па твары дзяўчынкі было відаць, што яна нядаўна плакала.
– Напалохаў я цябе, ясачка... – усміхнуўся Кірыл вінавата і пагладзіў яе па цёмна русых валасах, стрыжаных пад «Кавказскую пленницу». – Нічога, ужо ўсё скончылася. Больш я так не буду.
– Праўда не будзеш?
– Слова гонару. Не плач больш.
– Ага, сам упаў, як мёртвы... А што, калі ты і сапраўды памрэш? У мяне ж больш нікога няма...
– Ну, я яшчэ доўга не памру, – паабяцаў Кірыл. – Хто ж гэта памірае ў сорак гадоў!
Ён паднёс руку дачкі да вуснаў і пацалаваў ёй пальцы. Ленцы было трынаццаць, і яна была прыгажуня. «Зусім як мама...» – падумаў Кірыл, углядаючыся ў тонкія рысы яе твару, у якім семіцкага, а значыць, мамінага, было значна больш, чымся ягонага, беларускага. Нібы прачытаўшы ягоныя думкі, Ленка запярэчыла:
– Мама ж памёрла ў дваццаць шэсць...
– Маму збіла машына. Гэта розныя рэчы, – адказаў Кірыл. – А я буду жыць сто гадоў і яшчэ сто кніжак напішу. Мне так у маладосці наваражылі.
– А ты хіба верыш варажбіткам?
– Ну, калі добрае варожаць, дык чаму б і не паверыць? Мне, напрыклад, у жыцці заўсёды шанцавала. Ты толькі ўяві сабе, што ў нашай краіне значыць выбіцца ў людзі з самага нізу, калі ў цябе няма сваякоў сярод кіруючых і накіроўваючых. А вось жа выбіўся, і жывём мы з табой не горай за іншых, праўда? А мог і навекі заглухнуць у сваёй вёсцы. Так што я шчаслівы чалавек, няма чаго скардзіцца.
– А хто такі Сярожка?
– Які яшчэ Сярожка?
– Ты ў непрытомнасці ўсё нейкага Сярожку клікаў.
– Клікаў? – Кірыл нахмурыўся, напружваючы мазгі. – Уяві сабе, не памятаю. А што за Сярожка?
– Я думала, ты мне скажаш.
– Ды не, – абсалютна шчыра варухнуў плячыма Кірыл, – ніякага Сярожкі я не знаю. У мяне нават сярод знаёмых ніводнага Сярожкі няма. Не, ёсць, праўда, Сяргей Міхайлавіч Трапінскі, рэдактар «Літаратурнага альманаха», але я яго нават у непрытомнасці ніколі Сярожкам не назаву – яму ўжо шэсцьдзесят гадоў, і я яго страшэнна паважаю.
– Ну, тады табе, напэўна, проста нешта прымарылася, – падсумавала Ленка і дадала ўжо трошкі аптымістычней: – Ну, калі ты больш паміраць не збіраешся, дык я пайду на кухні прыбяру, а то ты там усё параскідаў, калі падаў. Я хуценька, ты толькі не ўставай.
І пайшла, пакінуўшы Кірыла аднаго. Праз хвіліну ён пачуў, як яна бразгае посудам на кухні і шастае венікам.