Раство
Мароз і сонейка. Раство.
Бы казка, гожае.
На ўсім навокал — хараство
і ласка Божая.
Краса прыцягвае пагляд
і ў даль збялелую,
і ў блізь — квітнёвы зімні сад,
пялёсткі белыя.
І ў высь, што ззяе і пяе —
бы ўвекавечвае
мільён брыльянтавых калье,
што свет расквечваюць.
І ўніз — у цень ссінелы дрэў
афіанічаных.
І дорыць слёзы-неспадзеў
душы-аблічыне
і шчасце існае — удых
і выдых — воблачкам...
Ісці б ды йсці... у нікуды...
па снежных тропачках...
автор Lazzaro
Другие статьи в литературном дневнике:
