Владимир Некляев

Сорак першы год з дня сыходу Ларысы Геніюш – і першы год з часу зносу помніка ёй...

КАЛІ ПІСАЦЬ
Ларысе Геніюш

На вуліцы Царкоўнай пасяліцца
Напроць царквы, каб блізка – памаліцца,
Хоць Бог паўсюль… А дзе яго няма –
Царква не дапаможа. Там турма.

Там – чорная на белым – Варкута,
Кругоў Гулагу драцяная повязь,
Сьнягоў вечнанямая мерзлата,
Цьвіком на ёй надрапаная Споведзь.

Там – над зямным – нябесны храм паўстаў
Гатычным, кіпарысавым абрысам,
І ў ім ня служка Божы спавядаў,
А сам Гасподзь – пакутніцу Ларысу.
«Ты даў мне, Божа, волю і турму,
Я прыняла… і ўсё прыму, што будзе», –
Яна казала аднаму Яму,
Каб праз Яго хоць нешта ўчулі людзі.

Хай сьвет людскі сам ад сябе аглух,
Няхай ніхто нікога ўжо ня чуе, —
А Бог пачуў…
І пасьцяліў ёй пух
На тых аблоках, дзе яна начуе.

Хай сьпіць, хай сьпіць… — і сьніць сябе царквой,
І Зэльваю, што патанае ў бэзе,
І – чорнаю на белым – Варкутой
З чырвонымі пісьмёнамі на сьнезе.

Хай сьпіць, хай сьпіць… Як немагчыма жыць,
Яна жыла – і Бог па ёй заплакаў…
На тых нябёсах, дзе яна ляжыць,
Крыж, воблакі чапляючы, надрапаў:
Калі пісаць, дык толькі так пісаць,
Як бліскавіцу доўжыць бліскавіцай,
Як з вены ў вену кроў пераліваць…
Пісаць, як спавядацца і маліцца.

Другие статьи в литературном дневнике:

• 29.04.2025. ***
• 09.04.2025. Владимир Некляев