Men seni soginib yashayman

Мен сени согиниб яшаяпман. Сенсиз яшамокли жудаям огир. Дилим вайрон бўлиб, кундан кунга шамолдек эриб кетмокда. Мана шу калбни ёритиб турган чирокни совук шамоллар ўчиришга шай, бирок калбим чироги хамон кутиб яшамокда ва курашишга куч топаяпти.
Сени кутавераман. Качон дийдоринга етарканман дея йўлларингга кўз тикаман. Бу согинчга тўлган кўзларим, хеч качон кутишдан чарчамайди. Сени эслаб йўлларинг чанг бўлмасин деб, кўзларимга сув сепиб кўймокда.
Майли хижрон деганлари азоб берсин, кўзларимни толдирсин-да, сени кутавераман. Балки сен хам мен каби согиниб, кийналиб яшаётгандирсан. Севгимиз кадрини энди билаётгандирсан, балки унака эмасдир.
Хар бир отаётган тонгларимни, сокин окшомларни сен билан бирга кутиб олсам дейман. Аммо минг афсуслар бўлсинким, такдир бизни айрилик гирдобига дучор килди, шундай бўлсада, иккимиз хам мухаббат нима эканлигини, унинг ширин онларини ўтказаётганлигимизни, энг мухими унинг эгови масофалигини ич-ичимиздан сезиб турибмиз.
Мухаббат – бу масофада дейишади, шу ростмикин-а....... Айтчи, шунчалар мени тез унитдингми, Нахоти бу ўтинчи хавас бўлса?
Ахир кандай килиб унитасан, менга хам ўргатгин, Мен хам сени бир сония бўлсада унитай... бирозгина хаёт гўзалликларидан бахра олай. Йўк-йўк, мен ундай кила олмайман, унитолмайман. Мен сени бутун борлигим билан севаману, агар ишонмасанг, майин сабодалардан сўрагин, уларга айтганман арз-додимни, япрокдек титраган лабларимдан сўра,    унсиз кўшикларни куйладим унга. Лекин хеч бири сени олиб кела олмаяпти. Негаки сен бир зумгина хам мени ўйламаяпсандирсан, ёнимга келмаяпсан. Бирок мен сени кутавераман..... кутавераман.


Рецензии