Maximus!!!

       БЯРЭСЦЕ



Вось так. Пачнем з Дня Нараджэння. 16 студзеня 1987 г. Выходзіць казярог - тыгр. Але забудзьце ўсё пра гараскопы. Гэта грэх у іх верыць. Ах, так. Нарадзіўся ён у сталіцы (раней звалася) Белай Русі.
       Маці нарадзіла, крывая гаворачы - "забыла". Ах, прабачыце, амаль не забыла - дзве тыдня яшчэ ў Менску бацька няньчыў. Аляксандрам Васілевічам яго зваць. А маці - Наталляй Васілеўнай.
       Потым пагадзіліся гадаваць мяне бабуля з дзядуляй. Праўда, жылі яны не ў Амерыцы, а ў самім Брэсце (насамрэч у Бярэсце).
       Малака ад маці не атрымоўваў. Але бабуля ж знаходзіла выратаванне - купляла ў краме адмысловае малако для дзяцей.
       Года яшчэ мне не было, і ў зімную пару года здарылася ангіна. Бабуля захацела лячыць яе парам з-пад кіпячонага імбрычка. Але, т.к. працавала фельчарам, рашыла спытаць рады ў доктара. Доктар дазволіў паднесці імбрычак да майго рота, у мяне даволі няпростая прастудная болька. Бабуля спачатку выслухала, а потым так і зрабіла, як сказаў доктар. І як вы, людзі, каля гэтага пісання думаеце, што з бабулькіных старанняў атрымалася?! А вось што: апёкі, два апёку каля вуснаў. Ну, нічога, калі-небудзь знікнуць.
       Што далей?!
       А вось што:
Памятаць сваё жыццё я пачаткаў з гадоў трох-чатырох. Ну што ўспомніць: малога не бабуля не дзядуля не крыўдзілі. Бабуля купляла лепшую ежу, тую, што магла купіць, была добрай - амаль усё дазваляла. Гэта, магчыма, з-за яе былой памылкі.
       Пра яслі распавядаць не буду, таму што я памятаю адзін іх кадр (гэта, калі бы яслі былі бы на фота).
       А пра садок я, працягваючы тэму фота, наогул памятаю толькі фотаздымак. Не, не так. А то, як яго рабілі.
       Пайдзем далей.
       Пайшоў у першы клас прыблізна ў 6,66 гадоў. Чытаць, пісаць вучылі, правяралі псіхіку. У трэцім класе пачалі вадзіць у басейн Туды, сюды, зваротна плаваў, на глыбіню апускаўся.
       Адзнакі пачалі ставіць аж са другога класа.
       З 6-го класа пачалася геаграфія.
З 7-го - фізіка.
З 8-го - хімія.
       За 9 класаў прама гаворачы, паставілі ў Берасце пяцёркі, выдатнікам стаў так сказаць.
       Хоць па з (выяўленчае мастацтва) была адна чацвёрка, для прыгажосці нацягнулі пяцёрку. Я проста тады яшчэ не ведаў, што маляваць трэба павольна, паступова, не спяшацца. Выдатнікам у класе стаў не толькі я, але сярод хлопцаў, прама гаворачы, толькі адзін я. Одзін, дарэчы, таксама і ў ачках таксама быў толькі я.
       Давайце звернемся да адносін з адным з аднакласнікаў. Прозвішча яго - Багатыроў. Ён часта ў мяне спісваў розныя прадметы. Падушыце: спісваць - ГРЭХ!!!
Але, праўда, за ўсё спісанае ён годна адплачваўся. А менавіта купляў час у кампутарным клубе. Плаціў грашыма не сваімі, а свайго маці, якая працавала на рынку і гандлявалі абуткам.
       Мы ж зусім не распавялі пра каханне. У маім класе было некалькіх симпотных дзевак: Левчук, Лютыч, Глінская. Але мне падабалася толькі адна з іх - Лютыч Наталля. Праўда, узаемных пачуццяў не атрымалася. Магчыма справа ў тым, што я насіў ачкі, якія не падабаліся Наташы.
       
       


       
       МЕНСК

Як жа атрымалася, што я апынуўся там, дзе нарадзіўся, у Менску???
 А вось як:
       Маці пагадзілася, нарэшце, трымаць сына ў сябе. Працавала яна на ААТ Керамін весовщицей. Вадзіла мяне на працу - паказвала, што ды як робіцца. Потым накіравала мяне працаваць окантовщиком. (гэта на падпадзяленні Кераміну - Стройфарфоре).
       Але аб гэтым потым. А зараз аб маім паступленні ў гандлёвы каледж. Нахадзіўся ён даволі далёка. Я потым пазнаў, што там, туды куды паступаў, было аж дзесяць чалавек на адно месца. Іспыты здаў даволі добра: адна пяцёрка, дзве чацвёркі (па пяцібальнай сістэме). Але прайшлі магчыма толькі тыя, якія атрымалі па тры пяцёркі.
       Ну што ж, тады захацеў паступаць пасля вучобы ў адзінаццаці класах у горадзе Менску.
       Ну што ж, на радзіме ў сталіцы пайшоў у 62 школу ў 10 "Бы" клас. У класе спачатку пазнаёміўся са Стаховичем Андрэем. Ён спачатку вымавіў стандартнае "прывітанне". Па-беларуску "прывітанне" значыць "прывітаньне", але я тады размаўляў толькі па-руску. Потым разам з Андрэем запісаліся ў суседнюю адзінаццатую школу на ушу. Праўда, пахадзіў на ушу я толькі два месяца. Першы месяц - бясплатна, другі быў платным, але аплата ў канцы. Вось я і "на халяву", як гаворыцца месяц і прозанимался.
       Дык вось, распавяду пра паступленне ў ВНУ (вышэйшая навучальная ўстанова). Але спачатку распавядзем пра вучобу ў аўташколе паблізу Кераміну - у ЦАУКЕ (Цэнтральны аўта навучальны камбінат). Там, як і ў звычайнай школе правучыўся даволі хутка. На аўтадроме з кіроўцам прафесіяналам адпрацоўваў навыкі язды назад, бо наперад ужо ездзіць я даволі добра ўмеў, таму што ездзіць вучыўся аж з чатырнаццаці гадоў на дзядулявым жыгулі ў горадзе Бярэсте. Дык вось, не гледзячы на прагноз адмыслоўцаў і на сваю ўпэўненасць, здаў іспыты ў ДАІ,(дзяржаўная аўта інспекцыя) а менавіта тэорыю і практыку з ПЕРШАГА разу. Амаль адразу пасля гэтага атрымаў правы катэгорыі "Бы" на кіраванне легкавых аўтамабіляў (А - кіраванне матацыклаў, З - легкавых да 8 месцаў, Д - больш 8 месцаў, Е - грузавых).
       Да іспытаў у вну пачатку рыхтуецца аж з канца мінуўшчыны ў паступленні года. Купілі з маці кніжку, дзе пералічаныя "усе вышэйшыя навучальныя ўстановы". Даволі доўга выбіралі. Вось нарэшце спыніліся: БДУ, мехмат.
Здаваў туды тры іспыту: беларуская мова, фізіку і матэматыку.
       Рэпетытараў наймалі толькі па фізіцы і матэматыцы. Гэта было таксама і за рахунак бабулі і дзядулі. Нанялі іх некалькі. Одзін ездзіў у кватэру на Асаналиева, да іншых я сам ездзіў у далеч горада.
       Дык вось, адзначым, што прадмет па якім не было рэпетытараў, я здаў лепш усяго - на шасцёрку (у Менску ў тыя дні ўжо сістэма была перакладзеная на десятибалльную), а фізіку і матэматыку - на пяцёркі.
       А вось што атрымалася са рэшты іспытаў: на дзённае навучанне не праходжу, толькі на завочнае. Ну што ж - і вучыцца і працаваць, лёс магчыма.
       
       
       На працу пайшоў туды жа, дзе і працавала матуля, на прадпрыемства Керамін. Пасля працы вучыў трохі вышэйшую матэматыку, але толькі трошкі. Гэта так, учитывающи яшчэ і тое, што праца была хуткая, але не цяжкая.
       Праз паўтара года вучэння ў БДУ на мехмате мяне выгналі, бо не здаў два разу кантрольную па вышэйшай матэматыцы.
       Пяройдзем да адной з галоўных частак. З вялікай нацяжкай яе можна назваць вайсковы і ўсё жа без натугі - пасляваеннай.
       Дзевятнаццаць гадоў. Дваццатага ліпеню. Напрамак - ваенная частка ў Смалявичах. Камісію прайшоў даволі хутка. Накіраваліся на мікрааўтобусах у напрамку часткі. У першие ж дні дзяды сталі палохаць - ледзь што не так, то адразу на дранье ўнітазаў. Праўда, большасць дзядоў адправілася ў іншую частку на час. А вось калі прыедуць, вось тады і пачнецца сапраўднае ваеннае жыццё.
       Ужо на пяты дзень апынуўся я ў вайскоўцу шпіталі. А на шосты - саскочыў з пятага паверху ў паліклініцы, куды вазілі на абследаванне. Не, не, вы, людзі, не агледзеліся, саскочыў з вышыні і зваліўся на пясок. Баяўся я дзедаўскіх мер навучання парфумы, вось чаму і саскочыў. Хоць гэта яўна д'ябальскае, умалишение. Потым патрапіў у ваенны шпіталь на Васняцова, а потым у самыя сапраўдныя навинки, на наступны дзень пасля таго, як памкнуўся ўцячы з шпіталя. Пра ляжню ў вайскоўцу шпіталі і ў навінках можна асобныя кнігі пісаць, але зараз пра іншае.
       Зараз я (з восень 2007 да 1 траўня 2008) у бацькі ў шматдзённых гасцях. Паводжу сябе прыблізна так, як на няскончанай службе.





       Адбыванне "службы" у лякарнях


       Ну што ж тут сказаць…Паклалі ў 424 ваенную лякарню. Спачатку паклалі ў рэанімацыю. Мой бацька за мяне як бы хваляваўся, ездзіў часта ў лякарню, як то яму атрымалася прадзерціся нават у рэанімацыю. Нават бацька начамі як распавядаў, не сыйшоў. Потым дзесьці ў сярэдзіне кастрычніка дзве тысячы шостага года я прачнуўся, стаў па баках глядзець.
       Пра ежу давайце скажам. А кармілі там салдат а ж па чатырох разу. Ежа якая там была ў-у-у - смачна, смак. Але аб гэтым пазнаў пасля. Кахаў хадзіць у шпіталі ў трэнажорную залу. Ляжаў я ў трыста восьмай палаце. Трэнажорная зала нахадзіўся на першым паверсе.
Давайце зараз пяройдзем да майго знешняга выгляду. На правым руцэ гіпс, на левай - апарат Елизарова (так завецца набор адмысловых злучальных спіц), на нагах гіпс, але пра ногі я ўжо не памятаю, бо калі ачуўся на нагах гіпсу не было.
       Я ж зусім не распавёў пра тое, што з'яўляюся бацькам Яраслава сына Наташы. Яна неяк прыязджала з іншымі людзьмі ў лякарню і там пыталі ў яе як прозвішча і імя па бацьку дзіцяці. Пастанавіла Наталля Ковальчук так - Яраслаў будзе насіць прозвішча маці Ковальчук, а імя па бацьку бацькі - Максімавіч. На прозвішча бацькі Прокопук Наталля не пагадзілася.
       З'ехалі яны, і праз некалькі дзён я рашыў збегчы з лякарні, як вы магчыма правільна думаеце - жадалася працаваць. Мяне ўвечар убачыла санітарка і пытае: "Куды?". Я прама адказаў: "Уцячы". Яна як закрычыць і павяла мяне ў палату…
       На наступны дзень доктара атрымалі загад - перавесці мяне ў Навінкі. Вось так і зрабілі.
       Тыя хлопцы, якія ехалі побач сказалі, што гэта толькі на адзін вязуць да тых пацыентаў, якія з'яўляюцца сапраўднымі псіхамі.
       Дваццаць чацвёртая ваенная псіхіятрычная лякарня. Я думаў так - дзень прасачу, пагляджу на ўсіх гэтых псіхаў і ўсё, назад.
       Ан няма, не на адзін дзень, гэта проста здалося. Прызначылі доктара - Віталя Барысавіча. На плечах у яго былі дзве вялікія зоркі, гэта значыць падпалкоўнік. Ён вельмі разумным апынуўся прыезджым з Расіі. Ах, як жа не сказаў, што і сам да дзвюх тысячы сёмага года па-руску размаўляў. Шмат з кім пасябраваў у той лякарні, дзе ляжаў. Шмат хто розныя смачнасці даваў, тыя, якія можна з'есці. Одзін з іх вучыўся ва ўніверсітэце на мастака, і намаляваў мяне так, што атрымаўся як бы "жывы фотаздымак". Маляваў павольна, бо і трэба. Сустрэў аднаго лейтэнанта. Мы з ім сябравалі. Ён у канцы запісаў мой нумар тэлефона і абяцаў потым патэлефанаваць.
       Усё, як гавораць немцы - alles.