104 жасаган Санкайбай батыр бабалар туягы

 Ескерту: Автор касіпкой жазушы, не журналист, не баксы, не емші, не коріпкел, не кумалакшы емес. Асет Ризаулына Кудайдын кудіретімен "жанды жетелеуші" орысша айтканда "проводник души" касиеті 2009 жылы Грецияда Зевс туган «Крит» аралында конып, пір Бекет атанын жане киелі Самарканд жерінде жаткан улы колбасшы Амір Темірдін мазарында ушінші тылсым козі ашылган - Рухани Устаз.

Асет Ризаулынын Жаратушы дарыткан касиеттері: кара дуга, тіл, коз тигендерді тазалау, адамнын омірдегі жане бизнестегі жолын ашу, аурасын тазалау, журегінін кірін аршу, періштелерін кайта кайтарып озіне кондырып беру, барлык ауруларынан арылту, омірлік багдарламасын тубегейлі жаксы жакка озгерту, ата баба аруактарымен тікелей тілдестіру аркылы бірнеше гасырлар бойы байланыс узіліп калган ата бабаларынын несібесін, байлыгын кайта кондыру.

Себебі, ата баба аруактары аркашанда урпагынын камын ойлайды. Урпагынын ішінен озінін несібесін, байлыгын беретін адам тандайды. Сол адамга ата бабаларынын аруагы бакытын, байлыгын, несібесін "жанды жетелеуші" данекер - медиум аркылы береді. Бул да Кудайдын кереметі!

Себебі, XXI гасыр: информация - куат гасыры. Адам журегіндегі Жаратушы - Газиз жанымен тікелей озі сойлесе алады.

Асет Ризаулы - Кудайдын кудіретімен адамнын оз басына, жеті урім бутак урпагына дейін, озінін турып жаткан шанырагына: кара дугадан, тіл козден, жын шайтандардан, перілерден коргайтын коргау коршау салып бере алады.

Кандай адам болмасын Озінін омірін, денсаулыгын жаксартып, енсесін езіп турган карыздарынан, жокшылыктан, кедейшіліктен кутылып, молшылык пен байлыкка, куаныш пен бакытка шомылам десе томендегі телефон аркылы Асет Ризаулы Мукашбековтын озімен ауызба-ауыз тілдесіп, тікелей жолыгып: ем, шипа алуларына жане тагдырын жаксы жакка тубегейлі озгертіп алуларына болады.

Электрондык поштасы: "mukashbekov.aset @ yandex. Kz"
Уялы телефоны: +7 701 733 55 71;


"Мен кимыл-козгалысты карілікпен куресудін ен тиімді куралы деп білемін".

В.В.Гориневский

Менін атамнын акесі он агайынды болыпты. Аргы бабаларымыз: Каракерей, Байыс, Тума, Акша, Карабас, Кожакелді, Кокі, Кылкабай.  Кылкабайулы Боскынбай атамыздан  он агайынды ул: Нысанбай, Жолбарыс, Аблан, Кабылан, Есім, Омір, Естемес, Отаршы, Малшы, Касен екен.

Солардын тортеуінін урпактары бармыз. Сол урпактарынын біреуі менін атам Жолбарыс улы Мукашбектін бауыры, Есімулы Санкайбай атаны 100 жасында Науалыда бір бауырымыз Макышулы Солтансейіттін жаназасында кездестірдім.

Санкайбай атамыздын оні шырайлы, бойы екі метрдей, какпак жауырынды, батыр тулгалы, денесі тіп-тік, журісі серіппелі, аскери адамдардікі сиякты аршынды екен. Аузындагы тісі тугелдей бутін, кимылы жас жігіттердікі сиякты ширак, коз жанары откір, кулагы сак. Турі жетпіске енді гана толган адам сиякты.

Мен барып танысып озімнін Жолбарысулы Мукашбектін немересі екенімді айттым, осы ашыгу ілімін енді бастап журген кезім.

«А, мен сенін атанды, озімнін агам Мукашбекті жаксы білемін, 1937 жылы нахактан усталып, атылып кетті-ау, есіл ер! Онын бар жазыгы молла болып Кудайга сенгендігі мен аукатты жеке шаруа жер иесі жане козі мен кокірегі ашык болгандыгында гана болды гой. Кайта жаксы, агайымнын козі Ризадан сендер осіп жетіліпсіндер, буганда шукір» – деп мені бір желпінтіп алды.

Сонан кейін озінен карі бір шалды акеп менімен таныстырды:  «Асет, танысып кой Курман деген аган болады, менін 78 жастагы екінші балам», – дегенде, жас шалдын озінен 10...15 жас улкен шалды улым деуі маган біртурлі ерсілеу кулкілі сякты, кулейін десем екі шалдан уят, кулмейін десем бурын сонды мундайды естіп кормеген басым, кулкі кысып акетіп барады. Кыстыгып, кымкырылып кулкімді азер дегенде тежедім.

Ол кісінін тагы бір ерекшелігі аузына келген созді, ойды маймонкелемей тура айтады екен. Осы жаназада ауылдын аксакалдарынын ішінде «аяктыга жол, ауыздыга соз», торден орын бермейтін дегендей балапан шалдардын ішінде шоктыктары биік, жастары 80-нін о жак, бу жагындагы Есетай, Нуртаза, Толеген т.б. ауылдын кадірменді кариялары  отырган.

Санкайбай ата: «Ай, балалар! Немене бос сойлеп отырсындар», – деп санкылдаган даусымен бір тисіп отті. Ана шалдар жасын силагандікі ме білмеймін, барі де таяктарымен жер шукылап, молданын алдындагы шакіртке уксап, томен карап букпынтайлап ундемей отыра берді.

 Озінен карі, таякка суйеніп орнынан азер турып-отыратын, аяк колдары селкілдеп берекесі кетіп журген олмелі аксакалдарды оздерінен жап-жас адамнын «бала» деп айтканына енді кулмеске шарам калмады.

Былайырак шыгып озіме озім келгеннен кейін: «Ата, сіз осы денсаулыкка калай жеттініз, осынын купиясы неде?», – деген сурак койдым. Менін екі жудырыгым бір уысына сиып кететіндей, еті кашпаган куректей алаканынын салалы саусактарымен сакалын сипап турып: «Біз аукатты турдык, 1932 жылы канпеске басталганда уркінді болып, бас саугалап Кытайга отіп кеттік. Ол жерде байларда малайлыкта болдым. Егін сугардым, шоп шаптым, бидай ордым.
 Осы жакка келгенде де алі кунге дейін кара жумыстан кол узіп корген жокпын, малга шопті озім дайындаймын, тыным таппайтын мазасыз адаммын. Бос отыра алмаймын.
Омірімде арак, темекі дегенді аузыма алып корген пенде емеспін. Бие байлап кымыз сауамын, айына екі кабат саумал ішіп ішімді тазалаймын. Біракта омірімді серілікпен откіздім, кездескен колбен етектіні кур жіберіп корген емеспін. Атан жузге келсе де алі каукары бар», – деп біркелкі жаркырап турган аппак курек тістерін корсетіп, кулана жымиып койды.

Санкайбай атанын 104-ке келуі, Найман бабамыздын токсан жасында урпак акелуі, Бухар бабамыздын 90-нан аскан шагында да кыргын согыста халыкка жігер беріп, намыстарын кайрауы.

Кабанбай мен Шынкожа батырлардын картайганша колдарынан найза тастамауы, батыр бабаларымыздын тарихи деректерінен байкайтынымыз, сол кезенде омір сурген бабаларымыздын денсаулыгынын оте кушті болуы жане батырлар 70...80 жаска дейін ат устінде найзасын тастамай ел корагандыгы танкаларлык нарсе емес пе, осынын озі бабаларымыздын салауатты омір салтын устап, картайган шактарында да іс-кимыл арекеттерін токтатпауынын аркасында Жаратушынын берген 100...120 жыл гумырын толыктай сургендерінін айгагы емес пе?
Жуз жаска дейін тамаша табиги денсаулыкпен журу, омір суру, урпак акелу олар ушін калыпты жагдай болган. Аталарымыздын Елубай, Алпысбай, Жетпісбай, Сексенбай, Токсанбай деп балаларына ат коюдын озі осынын бір далелі емес пе? Жаугершілікте, согыста немесе баска кырсыктан оліп кетпесе Жаратушынын, табигаттын адамга берген 100...120 жыл гумырын толыктай сурген, ауру сыркау, улану дегендер жокка тан болган. Ен бастысы табигат зандарын бузбаган, осынын жетегімен омір суре білген.
Ал казіргі замандагы біздін замандастарымыз 60-ка жетер жетпестен оздерін картайдык деп иландырып алып, омірден туніліп, денсаулыктарын тузетумен шугылданудын орнына, баягы «аніне салып» бей берекет омірлерін жардан омакаса кулаганша жалгастыра беруде.

Санкайбай ата 104 жасында Аякозде улкен баласынын колында бірер апта гана тумауратып жатып, ак оліммен коз жумды.