***
Праз рызьзё лістоты зьзяюць.
Я ў сутоньні быццам немаўля
Ўпотай у абшар пытаюсь:
"Як я неспадзеўкі загублюся,
Хто жа Чалавекам застанецца?"
...у вэлюм цемры раптам апрануся
ў час як ветрык дзьме на месяц...
Я сябе губляю. Як быццам
У жыцьці новым апынусь кароўкай.
Смачна есьці траўку, піць вадзіцу.
І паўторыцца ўсё потым зноўку.
Свидетельство о публикации №210020400463
Игорь Симбирёв 05.02.2010 22:52 Заявить о нарушении