Сал ауруы паралич Турсынгалидын ашыгып барып турып

Ескерту: Автор касіпкой жазушы, не журналист, не баксы, не емші, не коріпкел, не кумалакшы емес. Асет Ризаулына Кудайдын кудіретімен "жанды жетелеуші" орысша айтканда "проводник души" касиеті 2009 жылы Грецияда Зевс туган «Крит» аралында конып, пір Бекет атанын жане киелі Самарканд жерінде жаткан улы колбасшы Амір Темірдін мазарында ушінші тылсым козі ашылган - Рухани Устаз.

Асет Ризаулынын Жаратушы дарыткан касиеттері: кара дуга, тіл, коз тигендерді тазалау, адамнын омірдегі жане бизнестегі жолын ашу, аурасын тазалау, журегінін кірін аршу, періштелерін кайта кайтарып озіне кондырып беру, барлык ауруларынан арылту, омірлік багдарламасын тубегейлі жаксы жакка озгерту, ата баба аруактарымен тікелей тілдестіру аркылы бірнеше гасырлар бойы байланыс узіліп калган ата бабаларынын несібесін, байлыгын кайта кондыру.

Себебі, ата баба аруактары аркашанда урпагынын камын ойлайды. Урпагынын ішінен озінін несібесін, байлыгын беретін адам тандайды. Сол адамга ата бабаларынын аруагы бакытын, байлыгын, несібесін "жанды жетелеуші" данекер - медиум аркылы береді. Бул да Кудайдын кереметі!

Себебі, XXI гасыр: информация - куат гасыры. Адам журегіндегі Жаратушы - Газиз жанымен тікелей озі сойлесе алады.

Асет Ризаулы - Кудайдын кудіретімен адамнын оз басына, жеті урім бутак урпагына дейін, озінін турып жаткан шанырагына: кара дугадан, тіл козден, жын шайтандардан, перілерден коргайтын коргау коршау салып бере алады.

Кандай адам болмасын Озінін омірін, денсаулыгын жаксартып, енсесін езіп турган карыздарынан, жокшылыктан, кедейшіліктен кутылып, молшылык пен байлыкка, куаныш пен бакытка шомылам десе томендегі телефон аркылы Асет Ризаулы Мукашбековтын озімен ауызба-ауыз тілдесіп, тікелей жолыгып: ем, шипа алуларына жане тагдырын жаксы жакка тубегейлі озгертіп алуларына болады.

Электрондык поштасы: "mukashbekov.aset @ yandex. Kz"
Уялы телефоны: +7 701 733 55 71;



//Тылсым дуниенін бар екенін тусінуім//

Таяу арада Караганды каласынын тургыны, Турсынгали Кызырулы Амірханов деген азаматтан хат алдым, енді осы хатты сіздердін назарларынызга каз-калпында усынып отырмын.
телефондары: (87212) 41-51-83 уйі; 8 701 243 41 99;

Асет ага, калай ауырганым жайына келер болсам, ол озі узак ангіме. Жас кезде денсаулыкты ойламаймыз, аурудын алдын алып дурыс емделмейміз. Оз денсаулыгымызга, болашагымызга нем курайды караймыз. Дарігерлердін кенесін, акылын тындамаймыз, дурыс емделмейміз. Агзамызды аракпен, темекімен улаймыз. Оган дурыс дем алмайтынымыз, дурыс тамактанбайтынымыз, орынсыз ашуга беріліп, жуйкемізді тоздыратынымыз косылганда, кайта біздін денсаулыгымыздын муншалыкты мыктылыгына кайран калам.

Аскерден келген 1976 жылы уакытша Уржарда ПМК «Межколхозстрой» курылыс мекемесінде жумыс істейтінмін. Тамыз айынын басы, тускі асымызды ішіп, темекі тартып, коленкелеп отырганбыз. Отырган жеріміз салынып жаткан шошка фермасынын комплексі «кормоцехтін» тубі болатын, биіктігі торт кабат. Тортінші кабатта істейтін жумысшылар куралдарын калдырып кетсе керек.

Озініз білесіз далалы жерде «куйын» жиі согады. Сондай куйындардын бірі тоселген кара кагазды (рубероидты) котеріп, устінде жаткан балтаны сыргытып кулатады.Томенде, жерде отырган 5...6 жігіттін ортасындагы менін басыма туседі гой. Абырой болганда сабымен тиген. Айтпесе тортінші кабаттан кара куска тиген балта дузімен, темір жагымен тигенде, мойнымды киып тусер еді гой!
Коретін жарыгым бар екен, айтеуір жаным аман калды. Есімді білмеймін, бір жумадан кейін Уржардагы ауруханада козімді ашыппын.

Асет ага! Осы жерде бул тылсым дуниенін адамзатка купия, тусініксіз оз басыма байланысты басымнан кешкен бір-екі гажайып жагдайды айта кетейін.
Ауруханага тускен куні, тангы сагат уш-торттердін кезінде шешем Анипаны «тате» деймін, татемді біреу буйірінен катты нукып: «Негып жатырсын?  Турсыннын калын неге білмейсін?!», – дейді. Тангы уйкыдан шошып оянган шешем, дереу акейді оятып, атты ерттетіп соноу Тарбагатай тауындагы жайлаудан, Науалыга тартып кетеді. Келе, кара терге малынган атынан туспей, есіктін алдында отырган келіні Гулнисадан: «Турсын кайда, не боп калды?!», – деп сурайды. Гулниса да сабыр сактап, татемді коркытып алмайын деп: «Жай басы ауырып, ауруханага тусті» – дейді. Татем сурактын астына алады. «Бас ауырганга бола аудандык емханага жаткызушы ма еді, айт не болды, озі аман ба, тірі ме?!».

Асет ага, бул жагдайды айтып отырган максатымды тусініп отырган боларсыз? Омірде кездесетін осындай бір озімізге тусініксіз гажайып кубылыстарга кезінде ман бермейміз, елемейміз, тіпті ойланбайды екенбіз. Тан каламыз да коямыз, біреуге айтуды орынсыз деп санаймыз. Міне біздегі калыптаскан психология осындай. Бугінгі кунгі ой оресінен карайтын болсам сонын барі кездейсоктык емес сиякты.

Шешем маган ес біле бастаганымнан бастап зар каксап, тусіндіріп айтып отыратын. «Саган жаман жерде, лас жерлерде, кір-кокыста ойнауга, журуге болмайды, жаман-жат кылыктарды істеме, дурыс, таза жур!»,  – деп. «Сенін «иен» бар, «иен» шамданып калады!», – деуші еді жарыктык. Кейбір кездерде денемнін ана жері, мына жері когеріп калатын. Біреу осы аямай шымшып тастагандай, когерген жерлерім біразга дейін кетпей журетін. Татеме корсеткенімде иен гой дейтін. Сонда адамда озіннен озге иеннін болганы ма?!

Бізге дурыс жур деп багыт-багдар беретін, колдап-коргаштап журетін кудірет бары бар. Ойткені осы откен омір жолымда, кандай да киын жагдайларда, жанымнын кысылып киналган саттерінде, талай рет белгісіз бір куштін колдауын, комегін сезінген кездерім аз болган жок. Маш;ур Жусіптін Алла аркімнін журегінде дейтіні тегін емес ау....

Сонымен басыма тортінші кабаттан балта кулап ауруганага тустім дедім гой, соган кайта оралайын. Егерде осы жолы дурыс ем кабылдап, денсаулыгымды абден дузеп алганда мен сауыгып та кетер ме едім? Коп жыл откеннен кейін кайта кайталап ауырмас па едім, узак жыл кан кысымымнын жогары болганы (гипертония) себепті, унемі басым ауырып зардап шекпес пе едім?

Бір аптадан кейін козімді ашып, есімді жидым. Тіпті кірпіктерімнін кимылына ауырсынам. Букіл тула бойым ауырып жанымды шыгарады. Сойтіп жатып аузымды ашатын, тілімді кимылдататын халге жеттім. Арбір болар-болмас ернімнін, тілімнін, баска да дене мушелерін айтпаганда сал кимылдын озі, жанга бата ауыртып келіп жатты.

Ауруханага тускен куні кешкісін Султанхан агайым, келіні Гулниса, Шакен женгейді, карындасымыз Жумагайшаны ушеуі де барамыз деп болмаган сон алып келіпті. Сонда мен озім есімді білмей жатсам да: «Корыкпа барі жаксы болады,» – деп жубайым Гулнисага басу айтатын корінем. Ондагы ен басты коркынышым, келінініз алты айлык аягы ауыр еді. Сол болашак кішкентайымызга бірдеме, зияным тиіп калмасын деп санадан тыс, Газиз жаннын айткызып жатканы.
Сондагы келген Шакеннін де, Жумагайшанын да, Гулнисанын да аяктары ауыр. Ойлаймын, сол ушеуінін курсагындагы наресте  періштелер сеп болды-ау менін аман калуыма.

//Жанымнын танімнен болініп ушуы//

Асет ага! Бір айта кетейін деп отырганым, сонда мені ауруханага акеле жатканда «мен» денемнен болек, алде бір бу, алде бір женіл газ сиякты, «жедел жардем» колігінін сонынан ушып отырдым. Кейде алыс калып коям, жан ушыра калып калмайын деп жанталасам. Содан денемді зембілге (каталкага) салып, бір узын далізбен (коридормен) акеле жатканда «мен» бу сиякты тобені бойлап денемнін сонынан калмай ілесіп отырдым.

Ак халатты дарігерлер денемді коршап турганын, создерін естімеймін, бірак оз денемді – сол озім жаткан болменін жогаргы бір бурышында, жанагы бу сиякты жогарыдан бакылап, коріп турдым. Бул менін сізге айтайын деген, озім бастан кешкен тусініксіз, екінші гажайып жагдайым еді. Ол кезде бул кубылысты ауыргандагы сандырагым деп ойлап, тіпті ман де бергемін жок. Кейіннен осындай жагдайларды, «олімді» (клиническая смерть) бастарынан кешкендердін макалаларын окыганнан кейін гана барып тусіндім.

Кудай сактап тірі калдым, озіме-озім келе бастадым. Касымда катар тосекте Елтай ауылынын бір жылкышы аксакалы жатыр. Мен ауруханага тускенде ол кісінін аягын кара санынан кесіп тастаган екен. Жайлауда карлы буршактын астында калып, содан аягынын бас бакайын усітсе керек, кышып болмады дейді. Естуініз бар шыгар, Елтайда Кайролла деген хирург бар еді гой. Сол Кайролла курдасым еді, соган барып корсетіп едім: «Ештене етпейді, бір бакайсыз да омір суресін», – деп кесіп тастады дейді.

Содан шіру (гангрена) басталып, жогарылай-жогарылай кара санга жеткен гой. Дарігерлерге деген аксакалдын окпесі кара казандай! Ол кісіні тусінуге де болады. Дарігерлерді балагаттап, боктап жатады. Куні бойы маган: «Дарігерлерді тындама, істе дегендерін істеме, керісінше істе!», – деп кулак етімді жейді. Бул жерде ол кісіні кіналап отырган жокпын.

Бірак, тамшы тас теседі дегендей сол кісінін асері де болган болу керек, орнымнан ерте турып кеткеніме. Айтпесе дарігер козгалмай 45 кун тосекте танулы (постельный режим) жатасын деген. Жанагы аксакалдын асері бір, озімнін ішкі кушім екі себепкер болып 23 кун дегенде басымды котеріп, акырындап-акырындап  режимді бузып, турып кеттім.
Алгашында басымды котергенімнін озіне коп шыдай алмайтынмын. Соган карамастан акырындап орнымнан туратын болдым, кабырганы жагалап даретханага барып журдім.

Бір куні дарігерім маркум Александр Усатов коріп койып, катты ренжіп, урысты. Омір бойы кан кысымын жогары болып, омір бойы басын ауыратын болады. Неге дарігердін нускауын, режімін сактамайсын? – деп. Ол кезде мен омір бойы сол бір кателігімнін зардабын шегемін деп ойлаппын ба?

//Кембагалдыктан кашуым//

Сонымен екі айдай ауруханада жатып шыктым. Дарігерлер мугедектікке шыгарамыз дегеннен кейін, «кембагал-инвалид» боласын дегенге намыстанып, апыр-топыр «Жарма» совхозына кошіп кеттік. Кандай куш, нендей ой жетектегенін тусінбеймін! Тіпті ауырганым, калай емделгенім жонінде кагаздарымды да алмаппын.

 Жарма совхозында Гулнисанын аке-шешесі малда істейтін. Гулниса Науалыда улкен атасы мен апасынын баурында оскен. Жарма совхозында бір отар мал алып екі шанырак катар отырдык. Ата-енемнін, балдыздарымнын маган деген конілдері ерекше болды. Куда-кудагилар оте тату-татті, балалар бір уйдін балаларындай біте кайнасып кетті. Сол жылдардын асері болар, балдыздарым мен менін бауырларым ерекше жакын. Бул арине, мен мактан ететін копке улгі болатын жагдай. Куйеу балаларын оз балаларындай, келіндерін оз кыздарындай коретін орта мактануга турарлык емес пе?

Маган ешкім жумыс істетпеді, дем ал, денсаулыгынды тузе деп. Басым ауырады, шашымды такырлап алып тастадым, басыма кыздырып борсыктын терісін тартамын, майын жагамын. Бар істейтін ем-домым осы. Кобінесе атка мініп, тазымен анга шыгып серуендеймін. Казактын саиын даласынын асем, сулу табигатынан лаззат алып мейлінше рахаттанам.

Кансонарда тазымен тулкі куып Жарманын тауларын аралап, кияндагы Аркат тауынын боктеріне дейін барып кайтамыз. Астымда ауыздыкпен алыскан ак боз ат, сонымда тазы, басымда тумак, озімді бір Сакендей, Акан серідей сезінем! Киелі олкенін жанга шипа ауасы, табигатынын асері болар жап-жаксы сауыгып келемін. Бурын унемі басым ауырып, курысып-тырысып кабагым ашылмай журген болса, енді конілденіп кулетін, ынылдап олен, ан айтатын котерінкі конілде журетін болдым.

1977 жылдын 3-ші желтоксанында дуниеге тунгышым Ербол келіп, аке болу бакытына жеткізіп, екі уйдін шанырагын улкен куанышка боледі:

//Сал ауруына ушырауым//

Осы жерден 2003-ші жылга бірак секірейін, ойткені менін ауелгі максатым сізге калай ауырганым жайында баяндау еді гой.
Жас кезімде сол балта тусіп жаракаттанганнан кейін, дурыс емделмегендіктен узак жылдар сонын зардабын тартып, аягында инсульт, инфарк алып тындым.

25 жылдай Караганды каласында коммуналдык уй-шаруашылыгы кызмет корсету мекемесінде мазасыз жумыста істегенім бар, сонгы жылдардагы заманнын аумалы-токпелі кезенінін киындыктары бар, біріне-бірі косылып жамалды ма, жок алде баягыдагы дурыс емделмегендігімнін де себебі болды ма, бір кунде алып урды. 2003 жылдын наурыз айынын аягында 49 мушел жасыма караган шагымда, танертенгісін орнымнан тура алмай калдым. Сол жак аяк-колым, денем козгалмайды, жан жок.  (Парализован!)

Содан міне неше жыл болды 2-ші топтагы мугедекпін. Дарігерлердін бакылауындамын. Алгашкы жылдары бір жарым, екі ай сайын ауруханага жиі тусіп, жагдайым оте киын болды. Астанадагы республикалык емханага да диагнозымды аныктау максатымен жане ондагы дарігерлердін денгейі, сапасы да жогары болгандыктан сонда жатып, тексеріліп журдім.

//Жаратушынын парменіне бас имеске ешкандай да куманім калмады//

Ауруханадан бір жылдан артык шыга алмадым. Сол жак денем, аяк колым салбырап, кимылга келмейді, озім шешініп, киіне де алмаймын! Сауыгудын, жаксарудын орнына, кайталап ауырып кала беремін.

Жаман ойламай жаксылык жок деген, канша ойламаймын десем де, олім туралы ойлауыма тура келді. Біткен шыгармын дедім. Ойткені ауруханада жатып он торт кун алатын системалардын, укол, дарілердін комегі бір айдан аспайды. Кайта нашарлап каламын, кайта ауруханага тусемін. Осындай жагдайда калай олімді ойламайсын? Айтеуір тіл-ауыздан айрылып бакырайып, кимылдай алмай жатып калмасам екен, деп тілейтінмін. Негізі олетінінді, олім барын ойлаган дурыс дейді гой.

Бул да бір омірдін басыма салган киын кезені, сыны деп білемін. Осындай кезде жан – уямнын, агайын-туыстарымнын колдауы, комектері ерекше болды.
Кудіреттін кушіне, Жаратушынын парменіне бас имеске, иланбаска ешкандай да куманім калмады! Бугінде Кудіреттін кушімен, Жаратушынын комегімен аягымнан турып айыгып келемін. Тагдырыма ризамын, барі де ойымдагыдай уйлесім тауып, кезегі мен ынгайга келуде. Бул тагдырдын сиы, Жараткан Иеміздін кендігі !

Асет ага! Бул жагдай менін басымнан откерген ушінші танкаларлык гажайып, біреу айтса сенбейтін ертегідегідей жагдай! Жаратушы жарнамага муктаж емес, сондыктан узак сонар ангімеге бармай-ак кояйын, осымен токтап негізгі ашыгу такырыбымызга келейік .

//Ораза устауым//

Ойлаймын, дуниеде ак пен каранын бары сиякты: ак куштермен (жаксылык) катар, карама-карсы кара куштердін иелері (жамандыктын, зулымдыктын) де бар ау! Кобінесе кара куштер  басып кететін сиякты. Бойына иман уялаган адамдар кобіне акылга жендіреді де, керісінше адамдар кара куштін жетегінен шыга алмай кала ма деп ойлаймын. Омірдін озі осы екі куштін, ак пен каранын, жаксылыкпен жамандыктын арпалысынан тура ма деймін. Кара куш асерінен жамандыкка бір табан жакын турамыз. Жаксы нарсеге шакыра, айта калса бул калай деп ойланып-толганып шешім кабылдай койуымыз киын болады да, ал енді бір жаман нарсеге елбен етіп ушып турамыз. Бундайды казак «сайтан туртті» дейді.

Ораза айында ораза устайтынмын. Онын жоні баска гой, Аллага ниет етеміз сосын шыдам береді де. Жане саресіде уйкылы-ояу карным ашпасын деп, асказанды толтырып аласын, кун бата тагы да, бар шурайлы татті     дамдіні жеп тыгындалып аласын. Онымен коймай бар дамдісін асып шакыратын, кунде бір уйге ауыз ашарга барасын. Жыл бойы жемеген етінді, неше турлі салат, баска да дамді тагамдарды осы ораза айында мейлінше ішіп-жейсін. Буйтіп устаган оразанын пайдасынан зияны мол ма деймін...

//Ашыгу туралы казакша кітап табуым, алган асерім//

Алматыга бір келгенімде, озінізге жакын куйеу бала болып келетін менін досым – Токеш Тілегенулы Бошаевтын сіздін кітабынызды бергені бар. Сол кітабыныз уйде жататын. Бір куні саудасы болмай, жумыста уакыт откізе алмай журген келінініз Гулниса, кітабынызды жумыста уакыт олтіру максатпен окиды гой. Уйге аузынын суы курып келді. «Деген сен окитын кітап екен, «ауырам», «ауырам» дегенше, мына Асет аганнын кітабын окып, ашыгу аркылы емделмейсін бе?», – деп кітабінізді менін колыма устата салды. Бір кітабынызды кун-тун демей бас алмай окып шыктым. Кітаптан алган асерімді тілмен айтып жеткізу мумкін емес!

Ауылдын адамдарынын аттары, кызыкты кулкілі окигаларга курылган кітаптын мазмуны, ауылга – Науалыга барып келгендей болдым. Оте тартымды, дамді жазылган!
Тіпті сол кітабыныз ушін гана, ауылдын адамдары туралы жазганыныз ушін гана сізге  рахмет айтуымыз керек. Сонымен тездеп ашыгып, сіздердін ашыккан кездерініздегі алган асерлерінізді тездеп басымнан откергенше асыктым.

Негізі мен жобіншендікпен сене, илана коймайтын адетім бар, ал енді сенім уялап, бар конліммен куласам сол істін, нарсенін фанаты боламын. Озім бастан кешкен жаксылыктын жаршысы, жарнамашысы болып шыга келем. Негізі адам баласынын жаратылуы кызык кой. Бір нарсенін дурыс екенін біле тура, соган керісінше істейміз. Біреу бір жаксы нарсе айтып, соны істе десе табандап касарысып кабылдамаймыз, жаксылыгын біле тура, сезе  тура істемейміз. Біздін енді туа жаратылысымыз осындай, канмен біткен касиетіміз.

Мысал ретінде айта кетейін, баріміздін басымыздан откеріп журген бірак, ман бермей келген жагдай. Маселен бір жаксы білетін, озіннін жаксы танысын, жолдасын бірігіп бір іс істейік, бизнес ашайык десе гой келісе коймайсын, ал кездейсок біреу сырын да, мінезін де білмейтін шолмегін корсетіп, козін кысса болды отырыстын арты неге согарын ойламастан жугіре жонелеміз.

 Буны айтып отырган себебім, Асет ага, мынау сіздін жасап журген жаксылыгыныз, адамнын денсаулыгын тузеу, агзасын тазалау гана емес, жалпы адам агзасын гана емес, жан-дуниесін, санасын тазалау, ояту жолындагы ерен енбегінізді кобіміздін  алі де тусінбей жатканымыз, карнымды ашырады. Осы бір айткандарым мыннан біреуге жаксы асер етіп жатса, онда менін басты максатымнын орындалганы.

Сонымен сіздін «Жуйке жуйесінін тылсымы» кітабыныздан асерленген мен кашан ашыкканша асыктым, озімді-озім ашыгуга мукият азірледім. Денсаулыгым нашарлап, кан кысымым котеріліп, алсіздік мендеп, емханага жататын кезбен туспа-тус келді. Іштей кандай киын болмасын шыдауга, ашыгу аркылы денсаулыгымнын жаксаратынына, агзамнын тазарып женілденетініне сенімім мол болды.

Ойткені сіздін «Жуйке жуйесінін тылсымы» кітабыныздан куш алып, каруланган едім. Бір жагынан ойым, ашкаракпын гой, карным ашып ал кетсе система алам гой, сол агзама ал беріп колдау жасар. Сойтіп емханага жаттым, сіздін екі кітабынызды алып алганмын. «Жуйке жуйесінін тылсымы» мен «Рух пен таннін саулыгы».

Бір айта кететінім Малаховтын бес томдыгын окып, голодовать еткенге, чистка жасаганга неше жыл бойы иланбай келгендігім. «Мен ашыга алмаймын, аштан оліп калам!» дейтінмін. Бір кун тамак ішпесем, карным ашып козім карауытып, алім кетіп дірілдеп, кашан келінініз алдыма тамак койганша, жеп коя жаздайтынмын.

//Мен калай ашыктым, калай сауыктым//

Аштыктын лаззатын сіздін кітаптарынызды оки жата, емханада ашыгу барысында алгаш сезініп, рахатына баттым! Алгашкы екі-уш кун киын болды, бірак кітап улкен демеу. Бір болмеде екі адам жаттык. Касымда ашыгудын не екенін жаксы білетін, тусінетін бурынгы Советтер Одагынын курестен неше дуркін олимпияда жулдегері, казірде курметті демалыстагы татар ултынын окілі Ринат абзи.

Екінші жылга айналган, танертен дене жаттыгуларын жасауды адетіме айналдырганмын. Бірінші куні жасаганыммен екінші куні алім кетіп, заукым сокпай, коніл куйім болмай дене шыныктыру  жасай алмадым. Куні бойы жаттым, кешкісін кітаптагы айтылгандай «Тан» сусынынын бір ботелкесін такыл-такыл ішіп жаттым. Кундіз тус кезінде бал косып, лимонмен кайнаган су ішемін.

Уйге айтып койганмын маган ешкім ештене акелмесін, келмесін деп. Бірак, келмей кояма, келгендері сол «Тан», айран, морковтын солін, лимон акеледі.
Дарігерім Игорь Антонович Сосновский, оз мамандыгын жетік білетін коптен осы шахтерлер емханасында істейтін  каладагы, аркадагы білгір мамандардын бірі. Кунде танертен келе болмемізге кіріп, халімізді сурап, коніл куйімізді біліп шыгу адеті. Калай уйыктадык, калай дем алдык, калай тамактандык барін сурап жагдайымызды, коніл куйімізді білу кунделікті жумысынын негізі.      

 Бірінші мен жаткан куні, асхананы мактап аспаздардын оз жумыстарын жаксы аткаратындыктарын, оте дамді дайындайтындыктарын, ресторандагыдай екенін мактан етіп, асханадан тамактануымды сураган. Мен ундемей кутылгам. Екінші, ушінші куні де сурап болмаган сон касымда жаткан шыдамай, «Что же вы испытываете его, он же голодует!» – дегені.

Алып жаткан еміме кайшылыгы бола ма деп дарігеріме аштык устап жургенімді айтпаган едім. Муны естіп, білгеннен кейін Игорь Антонович кайта куанып, улкен колдау корсетіп пайдалы екенін айтып куаттады. Кімнін адісімен ашыгып жургенімді сурады. Мен неше жылдай Малаховты окып, бірак  ашыгуга шешім кабылдай алмай келгенімді, ал енді озімнін жерлесім, агайымнын кітабын окып созсіз сеніп, иланып ашыгуга бел буганымды айтып озінізді Асет ага, мактан еттім!
   
Шынын айтсам сіздін бастан кешкен окигаларыныз бен менін омірім де уксас, откен, ауруга келген жолдарымыз да бірдей екен. Ойткені заманымыз да, заманымызга сай ішіп-жеуіміз, адетіміз де бірдей болды емес  пе? Сондыктан да болуы керек мен сізді жаксы тусініп, мултіксіз сеніп кабылдадым.

Сонымен алгашкы уш кун отті. Тортінші куннен бастап озімді оте сергек, бойыма керемет бір куш – куат куйылып тамаша сезіне бастадым. Кешкі тогыз жарым, ондарда уйкы басып жатып калам, тангы бес жарым-алтыларда уйкым абден канып, тыныгып ерекше куанышты сергек сезімде оянамын.

Бул менін басымнан кешкен соноу бала кезімнен кейінгі, коп жылдарды арага салып кайта сезінген сергектік жан рахаты еді. Канша жыл болды тунгі уш-тортке дейін уйыктай алмай, теледидарды уйыктатып, не болмаса кітап окып абден шаршаганда – алсіреп барып козім ілінетін. Сонын озінде тунімен неше вагон тусіріп, шаршаган адамнын кейпінде мыж-мыж болып, уйкым канбай быт-шытым шыгып туратынмын .

 Озімді «Укі-Совага» жаткызатынмын. Ал енді болса тіпті баскаша, туяк серіппестей катты сабидін татті уйкысы. Танертенгілік бойымдагы сергектік, кайнап турган куш-куат, асіресе озім-озім болгалы, уятта болса айтайын тангы таза ауамен дем алып, тан салкынын сезіну бакытына ие болып соны басымнан откердім!

Танертен уш-бес шакырымга дейін жаяу парк ішінде серуендеймін. Парк сол мен жаткан ауруханадан алыс емес тиіп тур. Журе бергім келеді. Дене жаттыгуларыма тагы да кимылдар косып бурынгымнан узагырак жасаймын. Бесінші-алтыншы кундерден бастап, асказанымнын,  ішектерімнін: озі-озінін калдыктарымен, артык май, шырыш т.б. денемдегі толып турган кокыр-сокырлармен коректеніп жатканын тындап, сезіп рахаттанамын.

Тагы бір айтатын жагдай – танаудагы, кенсірігімдегі коймалжын суйыктардын, манканын агзамнан толык шыгып тазалангандыгым. Аяк-кол буындарындагы туздардын таркап женілденгендігім. Мені коріп кызыкпаган,  калай дурыс ашыгу керектігін сурамаган адам калмады.

 Сойтіп, Асет ага, мен сіздін арканызда былтыр (2010 ж) торт марте, биыл уш рет он-он куннен ашыгып, адетке салауаттык омірді тартібіме айналдырдым. Осы ашыгу барысында салмагым туракты 88 (сексен сегіз) кило. Ашыгуга дейін 100 (жуз) кг болатынмын. Озімді оте ауыр сезінетінмін. Казір Кудайга шукір! ¬Оте женіл, сергек сезінемін. Келесі ашыгу мерзімін асыга кутіп журемін...