Бiз кiмбiз?

Біз кімбіз? Тан, жан немесе одан да жогары бірдемеміз бе? Осыны біз білеміз бе, немесе білеміз деп кана ойлаймыз ба? Осы соншалыкты манызды ма? Біз касіретті омір суріп барып олу ушін тудык па?

Неге біз шексіз бакытка, сынгырлаган денсаулыкка, молшылык пен байлыкка, лазаттануга т.б. куштармыз? Адамнын бастауы – осындай ойлар адамды мазалап, акылын туртпектей бастаган кезде басталады.

Бастапкыда – омір. Тіршілік иелерін бакыланызшы: олар дуниеге келеді, уакыт оте келе санасы біртіндеп оянып коршаган ортаны  сезіп, соган байланысты ойланып арекет ете бастайды.

Омір... деген соз – гарыштагы барлык байлыктын т.б. аныктауышы, осы созде барлык даму жолдары шогырланган. Бір жасаушада, дандегі сиякты барлык мушелер бар. Осы данді егіп, сугарып, кутіп-баптап барып жемісін жинаймыз. Тірі жасаушада келешектегі жан иесінін дамуы, осіп-жетілуі оз уакытын кутіп бугып жатыр. Омірдін гажайыбы да, купиясы да, тылсым сыры да осы.

Акыл мен жан – мен озім, тан менікі,
«Мені» мен «менікінін» магынасы – екі.
«Мен» олмекке тагдыр жок ауел бастан,
«Менікі» олсе олсін, оган бекі. Абай

Паншіл (материалистік) когам адамнын нак озінін «менін» аныктауга, зерттеуге, айкындауга, зерттеп білуге катан тиым салды. Онын орнына кымбатты уакытымызды танімізді кутуге шыгындаудамыз. Біз озімізді «оркениеттін жетістіктерімен» коршап алдык, бірак бакытты бола койган жокпыз. Адамнын осы туйык шенберден шыгатын жолы бар екенін білген жон: ол рухани ілім.

Кудайсыз оркениет адаскан саби сиякты. Ата-анасынын бакылауынсыз мына ушы-киыры жок алемде жогалып кетуі мумкін. Жаратушымен байланысын узген барлык тіршілік иелері судын агысымен жузген балык секілді, пандік алем  ар баскан кадамына тоскауыл мен какпан койып отырады.

 Копшілік ойлайды, дін жолымен журу – Кудайга сену тек белгілі бір адамдар тобы ушін гана деп. Бірак Жаратушынын заны тандаулыларга гана емес, баріне бірдей ортак. Осы зандылыкка мойусынсаныз зулумдык пен кайырымдылыкты ажырата аласыз.

Мысалы, денсаулык туралы камкорлык Алматынын Алатау баурайындагы орман алкаптарын шауып куртып коптеген демалыс уйлерін, емханалар, пионер лагерлерін т.б. курлыстар салуга алып келді. Ал адамнын жаны бастапкыдан-ак тыныштык пен онашалыкка умтылады. Орман-тогайдын арасы, таудын усті демалыска таптырмайтын орын.

Табигат аясында адамнын акыл-ойы мамыражай калыпка туседі, ойлау жуйесі озгереді. Демалыс уйлеріндегі, емханаларда емделу адамнын ойлау жуйесіне асер етпейді, уакытша гана женілдік акеледі.

Адам табигат зандылыктарын білмей бассыздыкпен буза бастайды, озіне багындыргысы келеді – бул біздін куналі істеріміз. Букіл гарыш – Жаратушынын тані, ал адам микрокосмос. Адамдар мемлекеттерге болініп алган.

Біздін танімізден ішекті буйректен, журекті окпеден боліп алып тастанызшы – денемізге кандай «бейберекетсіздік» жасаймыз! Гарышта да осылай. Озара келіспеушілік, болінушіліктін кесірінен адамзат шыргаландардын шырмауына орала тусіп, себеп-салдардын шылауына матала береді. Рухани ілімді кенінен насихаттап, таратып менгергенде, іс-арекетіміздін натижесінде акикатка коз жеткізгенде гана кайырымдылык істер жасалады.