Бiздiн iс-арекетiмiз созден, козгалыстан басталмай

Омірдегі барлык бакытсыздыктардын барі дерлік бізбен болып жаткан жагдайлар туралы озіміздін жалган пікірімізден туындайды. Олай болса, адамдар туралы терен біліп, жагдайларга дурыс бага беруіміз бізді бакытка жакындата туседі. Стендаль

Біздін іс-арекетіміз – созден, козгалыстан басталмайды, ол ойымыз бен сезім кубылыстарынан (эмоция) басталады. Ой – куаттын кемелденген калпы. Озіміздін ойларымыз бен сезім кубылыстарымыз акикатка айланып, озіміздін кунделікті омірімізге бір окига не жагдай болып кайтып оралады.

Егер Сіздін омірінізде бірдеме жетіспесе немесе бір «аділетсіздік» белен алса, онда баленін басы озініздін ішкі жан дуниенізде бугып жатыр. Ой біздін жан дуниемізде пайда болып, куаттын бір турі болгандыктан еш кайда кетпейді, жогалмайды. Куат сакталу заны мултіксіз сакталады, іске асады.

Бір турден екінші турге айланады. Сырткы алемге шашыраган арбір ойын, белгілі окига турінде озіне кайтып келеді. «Не ойласан сол болады». Уксастар біріне бірі тартылады. Казак буны: «Бай байга, сай сайга куяды», – деп тужырымдай салган.

Ойын бузык болса, ісін тузік болмайды. Егер ойын жамандык болса, онда соган сайкес келенсіз окига мен ауру озінді мендеп алады. Ойын куртатын емес – куратын, суйіспеншілікке толы болса онда бул да іс жузіне асып, жайма-шуак, жагымды окигалар келеді. Кандай ойды колданатынынызды шешетін – озінізсіз.

Нак акикат пен озіміз ойша жасап алган багдарламанын айырмасы жер мен коктей. Біздін Газиз жанымыз – (журектегі Жаратушынын куатынын кішкентай болігі) келіп тускен акпараттардын негізінде озіндік алем курылымын курады да, омір суру ушін осыны санамызга куяды, омірлік багдарлама береді. Ал озіміздін санамыз: Газиз жанымызда болып жаткан кубылыстардын бакылаушысы, сараптаушысы.

Аркімнін курган алемі артурлі, ягни арбір Адам Оз Алемінде Омір Суреді.

Ей адамзат, Алладан коркындар, несібелерінді адал, жаксы жолмен тауып жеуге харекет кылындар! Ешбір адам ризык – несібесін жеп тауыспайынша дуниеден отпейді. Ерте ме, кеш пе – онын багы жанады. Сол ушін тіршілікті жаксы жолга койып, харамын тастап, адалын алындар. Пайгамбарымыз Мухаммед (с.г.с.)

Біз Кенес укіметінін тусында молшылыктын емес, керісінше жокшылыктын, кедейшіліктін негізінде тарбиелендік. Біз жокшылык пен кедейшілікті санамызга сініріп остік. Казіргі кезде байлар мен кедейлер когамымыздын, коршаган ортамыздын болінбес бір болігі болып калыптасты.

 Шындыгында аукатты адамдарга караганда, нашар туратын адамдар мен кедейлер коп. Бізді молшылык пен байлык баріне де жетеді деп не окыткан, не уйреткен жок. Озіміздін тарбиемізге орай осыган шубасіз сенеміз.

Біз ешкашанда молшылык шарттарын кабылдамаймыз, барлык куш-куатымызды жокшылыкка шогырландырамыз. «Менін ешуакытта жетістікке колым жетпейді» деген кагида коптеген адамдардын санасына сініп, конілдеріне орныгып калган. Олар жокшылыкты женуге болады деген ойдын озінен коркып, жанталасып омір суреді.

Адам баласына Жаратушы туа салганда-ак оз омірін баскаратын алапат курал берген. Ол – ойлау жуйесі. Осы аркылы санасын калыптастыру. Окінішке орай, озінін бакытка жане молшылык пен байлыкка жетуі тікелей озінін санасы мен ойлау жуйесінде бугып жатканын, осы сананы колдану аркылы ауру-сыркауды білмейтін дене жасап алуга жане молшылык пен бакытка кол жеткізуге болатынын копшілік білмейді, бул туралы ойланбайды.

Егер біз жаксы ойлар ойласак жаксы натижеге жетеміз, ал келенсіз ойлар санамызды, ойлау жуйемізді тумшалап тастайды. Осынын салдарынан аямшак адам озіне жокшылыкты тартады, ал кызганшак адам жаксылыкка деген  калауын жогалтады.

Тіпті сабырлы да, салмакты адамнын озі де казіргі калтасынын шамасына карап багалы заттарды коруден, кымбат киімді олшеуден бас тарта, озіне кедейшілік пен жокшылыктын есігін калай ашып койганын байкамай калады.

Озіміздін омір суріп жаткан алем, бала кунімізден сананын кабылдаган багдарламасына сайкес іс-арекет кылады. Гарыш (Алла, Акикат, Шындык, Танір, Жаратушы, Болмыс) – адамнын акыл-ойынын денгейіне конбайтын, олшеміне симайтын: кушке, куатка, білімге толы. Шектеулі акылмен – шексіздікті тубіне дейін білу мумкін емес.

Адам санасы – Гарыштын (Жаратушынын, Жогаргы Сананын) тозан секілді туйіршігі гана. Алем – шексіз тылсым, жумбак. Ар адам озіне табигаттын бір жумбагы, тылсымы ретінде карауы керек.