Мын рахмет коздiн ащы жасына

Мен жанамын, шындыгында конемін.
Мангілікпін, уакытшага конемін.
Шаттанамын, жылаймын да кулемін,
Жамандыкты жаксылыкпен комемін.

Себебі мен махаббаттан жаралдым.
Нурмен бірге жершарына таралдым.
Сондыктан да болшегімін алемнін,
Арі солай ардактысы саналдым.

Суйте турып омірде мен жылаймын,
Ансап шыккан биігімнен кулаймын.
Мен молдірмін анамнын пак сутіндей,
Кейде бірак коксыктагы кул лаймын.

Кейде таудай, кейде колдей шалкимын,
Кейде катты, кейде онай балкимын.
Кос канатпен шаттык жане мун деген,
Аспанында гумырымнын калкимын.

Санамменен канатымды игерем,
Тагдыр солай, оган несін именем.
Кайгырганда куанышты шактарды,
Еске алып мамыражай бір куйге енем.      
 
Осылайша оз озімді баптайын,
Баптаган сон байге алар аттаймын.
Бул алемнін аділетті заны бар,
Карсы келмей кагидасын актаймын.

Мен осылай кабылдаймын алемді,
Алем маган сол ушінде адемі.
Адемілік гашык етпей коймайды-ау,
Суйем солай алемдегі ар нені.

Суйем тіпті таудын суык тасын да,
Суйем тіпті коздін ащы жасын да.
Коздін жасы махаббаты журектін,
Адамдыгым бірге онын касыда.

Сокырлар

Кай жер, кай шак анык емес санамда,
Коше бойлап келеді екем калада.
Кездескеннін барі сокыр шетінен,
Ері, айелі, карты, жасы, балада.

Танданамын адам алде елес пе?
Коше деген сокырга жат емес пе?
Ал булар ше, сау адамдай тым сергек,
Амалын жок, «О кудірет» демеке.

Сатушы да, алушы да сокырлар,
Кайыршы да, байлары да, сопылар,
Сокыр екен шеттерінен япырмау,
Жолаушы да, жургізуші шоферлар.

Бірак барі сау адамдай кореді,
Согылыспай, кактыгыспай журеді.
Алде неге тобеллессе дал урып,
Азілдессе мунсыз жандай куледі.

Коп адамды манайына жинаган,
Кала акімі, осы жутка силы адам,
Сойлеп жатыр олда сокыр баягы,
Танір  шіркін оган да нур кимаган.

Кенет менін тартты біреу колымнан,
Бала кордім, екі козі жайнаган.
Унсіз маган тесірейіп карайды,
Айтары бар, куні бурын сайлаган.

- Ага булар кімдер арі не жиын?
Ана косем корсетем дейді не сиын?
Кызыл созге копшілікті комгенше,
Кайыршыга берсе нетті кок тиын.

Бул арада мен олардан кендемін,
Козім ашык, бірак мулде кормеймін.
Деседагы бул козімді олардын,
Айырбастап алуына конбеймін.

Бул сокырлар калар алі шерменде,
Менін козім басымда емес, кеудемде,
Кайсы козді калау ага еркінде,
Деді-дагы гайып болды бірдемде.

Токта деген дауысынан ойандым,
Тусім екен алуан ойга орандым.
Бул тірлікті кай козіммен багалап,
Кай козіммен жыладым мен тойладым?

Журегіме уйыды ма дос сезім,
Кірпік ептеп жаба берді бас козін,
Тубі бір кун сонген шакта жулдызым,
Ашылар хак кокіректен кос козім.

Тагдырым, бакытым бір адам

Тагдырым, бакытым бір адам,
О менін анашым, жур аман.
Кабыл ал журекпен жырымды,
Балан ол кешір деп жылаган.

Жанымнын рухы туледі,
Алдымнан бір сауле куледі.
О менін жердегі танірім,
Озінмен бір болгым келеді.

Рахмет саулесі гайыптын,
Сен мені уйкымнан ояттын.
Сен мені жетелеп шындыкка,
Омірдін сырына бойлаттын.

Ананын ізінде калатын,
Беу менін панилік жаннатым,
Жетуге мен казыр асыкпын,
Амал не жок екен канатым.

Бахидын жумагын армандап,
Журіппін озімше амалдап.
Алдымен панидін жумагын,
Жон екен алуым багалап.

Тан атар тагыда кеш кірер,
Акылдар жан нурын кеш білер.
Аналар улдарын кешірсе,
Алла да кулдарын кешірер.