Достык деген угым бар

Достык деген касиетті талгам бар,
«Достыкты да багалаган пайгамбар»
Бул сезімге сыртын берген жандар бар,
Тагыда бар мангі кушак жайгандар.

Ол туралы айтылган коп ертегі,
Ертегі емес бугін жане ертенгі.
Адам алде заман азды бул куні,
Азгандарга достык деген не тені.

Кундылыктын озгергенде атауы,
Тортеу кеміп, ала болар алтауы,
Амалын жок болады екен тубінде,
Акшы гана достыктын бар аркауы.

Таза жолмен кенелмейсін байлыкка,
Жай адамдар болар разы шайлыкка.
Акшадан сон, атак данык кезегі,
Енді ойлан акылга сал, байыпта.

Осыдан сон жанын тыныш болама,
Колдагына конлін бір сат толама.
Кызганыштын кызыл иті соныннан,
Калмай куып жеткізеді молана.

Мейірге емес, басекеге кол артып,
Жугіресін алды артын мунартып.
Кездескеннін барін аттап отерсін,
Достык тугіл адамдыкты кулатып.

Сондыктан да бул когамда угып ал,
Достык деген бір алдамшы угым бар.
Досын сені сатып кетпей турганда,
Акылынмен аттын басын бурып ал.

Деседагы дос табылар сондада,
Ол дос бірак таласпайды олжана,
Кызыкпайы даулетін мен данкына,
Жылы кабак, тілейтіні сол гана.

Онын аты адам емес, «ит» деген,
Тепсен келіп аягыннан искеген.
Адам ушін иттен артык дос жок-ау,
Есігінді коргап журіп биттеген.

    Ауырлап денем, келемін колдін бойынан

Ауырап денем, келемін колдін бойынан,
Шаршады санам, шарлаган сансыз ойымнан.
Озімді сезіп галамнын зардей болшегі,
Галамдык заттар табылар деймін бойымнан.

Ойымды осы турганда алмай «олтіріп»,
Жазайын олен, уйкасын манге келтіріп,
Агарып танмен кулімдеп шыккан мына кун,
Мангілік емес, акикат емес, отірік.

Куйсада шуак, берседе жарык тогілтіп,
Барі бір куннін шын емес, тегі отірік.
Ойткені онын куаты сонеді бір куні,
Батады кеште кызарып барып окініп.

Булттарда анау айшыктап турган аспанды,
Шын екен деме, аспаннан жерге жас тамды.
Жас тамды солай, гайып боп кетті булттарда,
Тамшылар калды, аядай жерде «тастанды».

Тауларды сонау шын екен деме каскайган,
Ойлашы озін, куралады екен тас кайдан?
Тастарда тубі быт шыт боп тозып кетпей ме,
Орнына онын пайда боп кайта жас кайран.

Шын екен деме аспанды алыс калкиган,
Шын екен деме орманды жасыл жайкалган,
Шын екен деме шындарды кербез шалкайган,
Шын екен деме тірлікті барлык байкалган.

Шын екен деме бакытты осы кезінді,
Тірлікте талай жас торлайды козінді.
Шын екен деме айтылган создін барлыгын,
Шын екен деме жер басып журген озінді.

Себебі мынау тірліктін озі жалган гой,
Тірлікте барі кол жетпес айтеу арман гой,
Саткеде болса акикат жайлі ойлайын,
Ойымды болме, басканы менен армен кой.