Аз гумыр кешу бакыты

Омір жайлі, тагдыр жайлі толганам,
Сондай сатте каламымды колга алам.
Сезінген сонда олімнін салкын лебімен,
Жан болып озім танімнен коркып, корганам.

Тілсімін бойлап, тірліктін терен унілем,
Кудірет кушін сезгенде жас боп егілем,
Ашалмай сырын, табалмай кырын кідірем,
Мунсыз кулген жандардан мынау тунілем.

Ойлаган сайын кітапка батам кадалып,
Жауабын іздеп акикат деген карманып.
Басымнан казыр табарсын сирек кара шаш,
Бір муным ушін бір шашым кеткен агарып.

Есімде алі балалык досым ерте олі,
Іздедім оны, сагыныш озек ортеді.
 Кетті деп кайда сурапем ата-анамнан,
Алмадым жауап конілге конар ершімді.

 - Олді гой деді, акешім нарау унімен,
Козінін жасын кургатты анам сулгімен.
Тусінбей турып олімнін сонда не екенін,
Егіліп унсіз жыладым жалгыз тунімен.

Санамнан сол соз елес боп мулде кошпеді,
Досым-ау жаркын сол ушін де кеш мені.
Озінді енді оралмастай білсемде,
Каншама уакыт умітім сенен ошпеді.

Олімді білмей, ажалды кушкан досым-ай,
Журсін-ау сонда, енсенді букпей, жасымай,
Жауабын таптым сондагы коздін жасын мен ,
Омірім ушін жылаган екем басылмай.

Ертелі кешпе касына менде барамын,
Ак емес бірак, «карамын» алде «аламын».
Бакытты жансын азгана гумыр жасаган,
Жалганнын мынау «жаламай» кеткен «арамын»!