Тусiнемiн журегiмде кус барын

Адамзатта мангі омір бола ма?
Болса калай, солама алде толама?
Шыбын жанын гулден гулге ушатын,
Кобелектей озге танге кона ма?

Калай гана пайда болган туп тегім?
Маган тірлік силады кім теп-тегін?
Ата –ананын махаббаты десекте,
Тілсіміне, шындыгына жетпедім.

Сурауым коп, жауабымнан артылды.
Кейде мынау мініп журген атымды,
Кейде тіпті жарып жаткан отынды
Алде кім деп ойым гажап шатылды.
 
Егер солай болса тірлік  жалгасы,
Ол окініш журегімнін жарасы.
Журу кымбат адам болып паниде,
Толыксыган акылы мен санасы.

Тусінемін журегімде кус барын,
Кусым-жаным, мені тастап ушпагын,
Бейнеті мол болсадагы  бул омір,
Купиясы кулыптаган «куштармын».

Адаммын гой жаратылган сезімнен,
Шаршасамда разы боп коз ілем.
Кейде бірак, окпелеймін тірлікке
Пендемінгой  кеміс туган тозімнен.

Деседагы омір маган кымбатсын,
Кыматын сол ынтыктырган жумбаксын!
Бул жумбактын бір жауабы болатын
Сол улы кун  жакын арі жыраксын