Кобелекті куып менде,
Тауга талай барганмын.
Орынсызга куліп кейде,
Жылап тагы алганмын.
Ол куніме сенерме екем,
Озге тугіл озімде.
Омір гулі семеді екен,
Білінбестен тубінде.
Омір деген откінші екен,
Тор жайлаудын бултындай,
Аз мунайып, коп кул еркем,
Татымаска буртимай.
Омір деген ескертпейді,
Шуагын да, дауылын.
Коз алдымнан еш кетпейді,
Алыс калган ауылым.
Балалыгым калдау сонда,
Куып асем кобелек.
Ораламайды-ау каласамда,
Бір саткеде не керек!
Енді міне кузгі кардай,
Шашка куміс тогілді,
Кыз козіне карай алмай,
Жанар таска себілді.
Омiр деген
© Copyright: Кастер Саркыткан, 2010
Свидетельство о публикации №210040801627
Свидетельство о публикации №210040801627
Рецензии