Кадiрлейiк адамдарды тiрлiкте

Тамшыдай колге тамган білінбестен,
Кундерім барады отіп кулімдескен.
Армандарга жукті боп айлар аунап,
Жылдар жылжып барады жырын ескен.

Жылдар жылжып барады анін айтып:
Келмейтінін бір саттін енді кайтып.
Коктем куні кулпырган кер даланын,
Куз келгенде каларын сані кайтып.

Анін айткан сол жылдар ауысады,
Ауысады, барінде тауысады,
Кырмызыдай кулпырган кыздар ертен
Ак самайлы ажемен кауышады.

Кайран жылдар жарыкпен жарыскандай,
Кайда асыгад, тірлікпен алыскандай,
Куні ертен шал болып каусап турар,
Бугін журген жігіттер арастандай!

Бул паниде шат гумыр тогілмеген,
Олен болып еш тагдыр орілмеген.
Алемдегі барлык зат озгереді,
Озгермейтін тек уакыт, корінбеген.

Мен озге елден осында жеткеніме,
Анашымнан алыстап кеткеніме,
Міне биыл коктемде мушел толды,
Не амал бар уакыттын откеніне?

Содан бері онекі коктем отті,
Журегімді аялап арай опті.
Содан бері онекі акпан отті,
Журегімді аязы кактап отті.

Мейлі жылдар осылай оте берсін,
Келген коктем тагыда кете берсін,
Тек адамдар бір-бірін кіналамай,
Кадіріне тірлікте жете білсін!

Конакпызгой біріміз-бірімізге,
Комек колын берейік інімізге,
Сінлілері силасын апайларын,
Одан артык не керек тірімізге.

Сондыктан да бар жанды багалаймын,
Біріне іні, біріне агадаймын.
Коктем гулі секілді оздеріне
Мерекеде коктемгі ан арнаймын.