На кавалкi

вось і адбылася... сустрэча, якую ты чакала ўжо некалькі месяцаў, шукала падставу.... да абсурду... абы ўбачыць... паглядзець хоць
апошні раз у яго вочы, якія ты тады пакахала... якія паланілі цябе....
глядзіш, бачыш,як ён усміхаецца... і ў душы слезы цякуць....ён усе такі рады цябе бачыць....
на хвіліну, здалося,што вось яно,шчасце,бачыць яго ўсмешку... вось ён,шанец.... ён кахае! толькі працягні руку, дакраніся да яго
і скажы... я кахаю цябе... як тады, першы раз... вашай сустрэчы... пятніцу 13го.... марта....
калі ён папытаў быць адважней за абодвух, таму што баіцца...
але няма... нябачная сіла цябе спыніла... разуменне таго, што як перш ужо не атрымаецца.... ён з іншай... ты з іншым....
а каго вы кахаеце на самай справе... іх...? або гэта толькі зачэпка.... нейкая бездапаможная замена....?
 або ўсё ж такі адзін аднаго.....
вы правялі выдатна час... і ты яго цягнула,як магла.... абы толькі ён не сыходзіў.... толькі бы яшчэ паглядзець у яго вочы... такія
блізкія і такія далёкія.... душа плача.... а ты ўсміхаешся....
толькі бы ізноў не разраўціся, як тады... калі вы бачыліся апошні раз... калі ты сказала,што кахаеш усё яшчэ яго... але яго
абыякавасць у вачах ,цябе забіла.... і ты напілася ў той вечар,да непрытомнасці, упершыню....
потым ты спрабавала яго ненавідзець.... абараняючы сябе, казаць,што ён проста ілгаў, а не кахаў.... кахаў....
але не магла нічога забыць... не дакрананняў, не той цеплыні.... зноў слёзы ў душы,а на твары ўсмешка....
гэта невыносна.... калі, ён табе кажа,што магчыма, яшчэ нешта засталося, ты яму не абыякавая... ён заўсёды будзе побач.... ты радая,але...
толькі сябар.... што такое сябар,калі ў душы палае агонь...?
і ты вырашаешся... чакаць... чаго? каго? яго,які больш не вернецца? шчасце, якое назаўжды страчана? гэта ТЫ яго страціла... САМА...
і няма чаго вінаваціць яго... і ты зачыняешся, у клетку... далей, глыбей... толькі не чапайце....
гэта катаванне... горш усяго.... горш тых,фізічных,што былі ў сярэднявечча.... ён стаў для цябе сучаснасцю інквізітарам.... а ты,яго ведзьмай...
успамінаеш тую паэму,што пісала, словы...як прадказанне...усё так і выйшла... вы памерлі адзін для другога....
магчыма, што ўбачыцеся толькі ў наступным жыцці.... так доўга.... а ці варта чакаць...? або можа наблізіць гэтае перараджэнне?....