Су анасы

Это великолепная мифическая история в стихах. Автор Габдула Тукай. Я попробую передать смысл этого стихотворения, но не в стихотворной форме.

Су анасы

(Бер авыл малае авызыннан)

I

;;й к;не. Эссе ;авада мин суда койнам, й;з;м;
Ч;чр;т;м, уйныйм, чумам, башым бел;н суны с;з;м.

Шул р;вешч; бер с;гать ярым кад;рле уйнагач,
Инде, шаять, бер с;гатьсез тирл;м;м дип уйлагач,

Й;гереп чыктым судан, тиз-тиз киендем ;с-башым;
Куркам ;зем ;лл; нид;н,— юк янымда юлдашым.

Бервакыт кит;м диг;нд;, т;ште к;зем басмага;
Карасам: бер куркыныч хатын утырган басмада.

К;нг; каршы ялтырый кулындагы алтын тарак;
Шул тарак берл;н утыра тузгыган сачен тарап.

Тын да алмыйча торам, куркып кына, тешне кысып,
Шунда яр буендагы куе агачларга посып.

Сачл;рен ;рг;ч тарап, сикерде т;ште суга ул;
Чумды да китте, т;мам юк булды к;зд;н шунда ул.

Инде мин ;крен ген; килдем д; кердем басмага,
;ен оныткан, ахыры,— калган тарагы басмада.

Як-ягымда ;ич кеше д; юклыгын белдем д; мин,
Чаптым авылга, таракны тиз ген; элдем д; мин.

К;рмимен алны в; артны, и чабам мин, и чабам;
Ашыгам, тирлим, пеш;м ;;м кып-кызу уттай янам.

Берзаманны ;йл;неп баккан идем артка таба,—
А;, харап эш! — Су анасы да минем арттан чаба.

Кычкырадыр: «Качма! качма! Тукта! тукта, и карак!
Ник аласы; син аны,— ул бит минем алтын тарак!»

Мин качамын — ул куадыр, ул куадыр — мин качам;
Шулкад;рле кыр тыныч, ;ичбер кеше юк, ичмасам.

Шул р;вешч; чабышып ;иттек авылга бервакыт,
Су анасыны куарга к;т;релде барча эт!

«Вау!» да «вау!» да, «;ау!» да «;ау!» —

бертуктамый этл;р ;р;;
Су анасы, куркып этл;рд;н, кирег; й;гер;.

Инде эш ;айланды, куркудан тынычландым, дидем;
И явыз карчык! тарагы;нан коры калды;, дидем.

;йг; кайттым да: «;ни, алтын тарак таптым!» — дидем;
«Сусадым, ардым, ;ни, мин бик озак чаптым»,— дидем.

Сейл;г;чтен кыйссаны, алды тарагымны ;ни;
Курка ;зе алса да,— уйлый эченн;н ;лл; ни...

II

Яхшы, хуш. Батты кояш. Йокларга яттым кич бел;н;
;й эче тулган иде кичке ;ава, хуш ис бел;н.

Юрган астында йокыга китми ятам мин ;аман;
Шык та шык! — кемдер т;р;з;г; чиерт; берзаман.

Мин ятам р;х;т кен;, тормыйм да кузгалмыйм ;ле.
Бу тавышка сиск;неп, торган йокысыннан ;ни:

— Ни кир;к? Кем бу? Кара т;нд; вакытсыз кем й;ри?
Н;рс; бар со; т;нл; берл;н, и пычагым кергери!

— Су анасы мин, китер, кайда минем алтын тарак?
Бир! бая к;ндез алып качты сине; угълы;, карак!

Т;шк;н айны; ш;;л;се, мин юрган астыннан карыйм;
Калтырыйм, куркам:

«Ходай! — дим,— инде мин кайда барыйм?»

;ич ;злексез шык та шык! безне; т;р;з;не кага;
Ул коточкыч сачл;ренн;н чишм; т;сле су ага.

;нк;ем алтын таракны, тиз ген; эзл;п табып,
Атты да тышка, тиз;к куйды т;р;з;не ябып.

Су анасыннан котылгачтын, тынычлангач, ;ни
И орышты, и орышты, и орышты со; мине!

Мин д; шуннан бирле андый эшк; кыймый башладым,
«Й; иясе юк!» — дип, ;йберл;рг; тими башладым.

Су анасы - в татарском языке обозначает водяную. В этом замечательном стихотворении рассказывается о водяной ведьме, которая расчёсывает свои длинные зелёные космы золотым гребнем.
Мальчик, пришедший искупаться в речке, увидел расчёсывающуюся ведьму на мостике, и когда ведьма скрылась в воде, оставив золотой гребень на досках, схватил его и побежал до деревни. Су анасы бросилась в погоню, но мальчик успел добраться до деревни, а ведьму испугали лаящие собаки.
Но ночью Су анасы вернулась за своим золотым гребнем. Мама и мальчик испугались Су анасы и отдали ей гребень. А мальчик сделал для себя вывод, что никогда больше не будет брать чужие вещи.