Цiха шапацела лiсце. Яна iшла самотнымi вулiцамi журботнага горада, прыгожая цераз сваю адзiноту i адзiнокая цераз сваю прыгажосць. Яна была як тое лiсце пад яе нагамi: прыгожае, нават дасканалае i – нiкому не патрэбнае. Яна шпурляла лiсце, абламваючы яму галiнкi, у празрыстае паветра i думала: “Цiха шапацела лiсце...”
Мы используем файлы cookie для улучшения работы сайта. Оставаясь на сайте, вы соглашаетесь с условиями использования файлов cookies. Чтобы ознакомиться с Политикой обработки персональных данных и файлов cookie, нажмите здесь.