Екi марте О дуниеге барып кайткан Кымбат Кабдашкыз

Телефондары: (8727) 252-03-36 уйі, Алматы к/сы; 8 701 326 58 38;

/Екі марте «О дуниеге барып кайткан» Кымбат Кабдашкызы Орынбаеванын тозакта корген сумдыктары, жумакта корген туыстары, болашак омірге келетін сабилерімен жолыгуы/

"Кісінін оз олімімен олгені кандай да болса жаксы олім. (беймезгіл олім шейіт)"

Пайгамбарымыз Мухаммед (с.г.с.)

Кымбат Кабдашкызы созін былай бастады:
– Турлі аурулар, моральдык-этикалык денгейдін кулдырауы, психикалык соккылар тарізді турлі киыншылыктардын пайда болуы, бір канаты алсіреген ушкан кус тарізді адамзат кауымын озінін табиги даму багытынан ауыткыта бастатады. Осындай жагдайды оз басымнан откізіп, керек десеніз екі марте «о дуниеге» де барып кайттым.

Уйленіп турмыс курган бастапкы 1997 жылы куйеуім Марат екеуміз  Талгар ауданы, Алмерек ауылында  екі кайын сініліммен бірге турдык. Пенде баласы болганнан кейін, асіресе кыздар арасында ыдыс-аяк сылдырламай турмайды. Сондай бір кезекті «азамат согысынын» бірінде кайын сінілім ішімнен тепті, менін іш курлысымда бірдеме узіліп кеткендей болды. Уйде бір таулік жатып калдым.

Ауырып болмаганнан кейін туган агам Курметтін жубайы Шолпан мен бауырым Аділет Алматы каласынын орталык емханасынын хирургия боліміне алып келеді. Дарігерлер рентгенге тусіріп тексергеннен кейін: «Ішегін узіліп гемотома болуы мумкін, сенін тірі калуына кепілдік бере алмаймыз. Сондыктан операция жасамас бурын оз колыннан колхат бересін», ¬– дейді. Жан керек, Кымбат колхат береді.

Дарігерлер Кымбатты операцияга дайындап іске кіріседі. Уйыктататын дарі еккеннен кейін Кымбат терен уйкыга шомады. Озі былай дейді: «Уйкыга кеткеннен кейін жаным танімнен болініп, озім аппак жамылгы жауып койган таніме тобеден карап турмын. Дарігер бідемені айтып, пышагымен мені кескілеп жатыр. Мен карап турмын. Айткан создерін тусінбеймін».
Осы сатте кубыр-труба сиякты бірдеменін ішімен уша жонелдім. Алдымнан, оте алыстан кіп-кішкентай жарык корінеді, жете алмаймын.

Ушып келемін, ушып келемін... Тынысым тарылып кетті, кубырдын ішінен тезірек шыккым келеді. Бір кезде мені донгелегі бар зембілге (каталка) салып екі есікке алып келеді. Есіктін алдында гуманоидтарга уксайтын бір орта бойлы адам тур. Тек жылтырап козі гана корінеді. Козі адамдікі сиякты. Бірак, улкен. Усті-басына куміс тектес матадан жасалган кебінге уксас киім киіп алган.  Зембілге салган калын нопір адамдар кезекте тур. Алгі кебін киген адам оларды іріктеп жатыр.
– Мынаны анда жіберіндер, ал мынаны кері кайтарындар!
Менін кезегім келгенде:
– Мынау кері кайтарылмайды, – деп бір есікті ашып, итеріп кіргізіп жіберді.

Іші ойлы-кырлы сырганакка уксайтын кан тустес кубыр екен. Сол кубырдын ішінде айналып ушып келемін, ушып келемін... Бір мезетте жіп-жінішке кыл копірдін устінен бірак шыктым. Екі аягыммен турмын. Кыл копір шайкалактап тур, шайкап тур. Артымдагы унгірге уксас куздан жалынышты ынырсып киналган дауыстарды естідім.
– Кымба-а-ат, кешірші бізді! Кешір! Кутка-а-ар бізді!

Артыма караймын. Кім ол?! Алдымда дуал. Есік корінеді. Дуалдын ар жагында ана дуниенін адамдары мені кутіп тур. Акемнін шешесі ажем, Мараттын ата-анасы, ажесі, Мараттын турік досы Яша акесімен барі бірге тур. Ол кезде Мараттын акесінін агасы Ашмухаммед ата тірі болатын. Ол кісі де тур екен. Мен:
– Ой ата! Сіз менен бурын жетіп алгансыз ба? – деп коямын. Ол кісі бауырына айтып жатыр:
– Мынау Мараттын келіншегі Кымбат болады. Сенін туган келінін.
Сонан сон ажемді коріп:
– Апа! Мен сізді таныдым, келдім міне,  мен келдім! Барі кулімдеп тур.

Кыл копірдін ортасында турмын. Арттагы дауыс киналып мені шакырып жатыр. Ойладым:
– Елдін барі тозак дейді, соны корейінші. Кім менен соншалыкты кешірім сурап жатыр, соны білейінші, – деп кыл копірдін устімен артыммен артка журдім. Токымдай гана жер бар екен. Сонда турып унгірдін ішіне кірдім. Кірсем турі коркынышты: коздері, денесі куп болып ісіп кеткен бір айелді тіліне дау шеге кагып, таска іліп койган. Сойлей алмайды, тек «ын» деп ынырсыган дыбыс шыгарып менен комек сурап тур, булар осекшілер. Мен  оны танымаймын, турі бузылып кеткен.

Мен: «Бисимилахи рахманир-рахим», – деп тілімді калимага келтіріп алып, ары карай журдім. Карасам  енді бір айелдін басын салбыратып, шашын казыкка байлап, котеріліп турган екі аягына шеге кагып, кабыргага жапсырып койыпты. Тілі салактап жерге жетеді. Ол да сойлей алмайды, тек «а-а-а-а!!!» дейді. Унгірдін ішінін ауасы ауыр, ниеті (аурасы) жаман.

Егер Адам баласына Алла Тагаладан баска тагы да біреуге табынуга буйыра алсам, арбір айелді оз еріне табындаруга буйрык берер едім. Пайгамбарымыз Мухаммед (с.г.с.)

Одан армен журсем, келесі айелдін он козіне шеге кагып, кабыргага оны да асып, жапсырып койыпты. Ол не арі, не бері козгала алмайды. Лаулап жанган оттын ішінде жан дауысы шыгып: «Кымба-а-ат! Кымба-а-ат!» – деп, бір айел адам тірідей жанып жатыр. Алдында естіген даусым осы тірідей жанып жаткан адамнын дауысы екен. Турін танымаймын. Бірак дауысы таныс.

Одан арі карасу батпакта бір адам туншыгып, малтып шыга алмай жатыр. Кім екен деп карасам, тусінбеймін. Бір кезде куйеуім Мараттын екі жездесі болган еді, соларга уксап кетеді. Екеуі де кезек-кезек туншыгып, малтып шыга алмай жатыр. Кызыгы, екі адам бір адам болып тур. Бір батып шыкканда: «Олдім, олдім комектес! Олдім, олдім комектес! Куткар бізді!», – дейді. Мен ол жакка бара алмаймын. Сумдык коркынышты. Осыларды коргеннен сон кері кайтып кыл копірдін устіне барамын.

Сонан кейін: «Е, баягы кыл копір дейтін осы екен гой!», – деймін. Кыл копірдін устімен журіп келе жатсам дірілдеп турып лактырып жібереді, устіне кайта екі аягыммен дік етіп тусе каламын. Астыма карасам, кап-карангы куз. Мені осылай уш кабат лактырды. Ушеуінде де дік-дік етіп, кыл копірдін устіне тусе каламын. Ушінші кабат лактырган сон жумактын есігіне бардым. 

Есіктін сыртынан айкайлаймын: «Аже, мен келдім. Казір сені кушактап иіскеймін!». Есікті енді ашып кірейін деп турганымда, жогары жактан канаты бар екі еркек куйеуім Мараттын анасын котеріп ушырып акеп, тура жумактын есігінін алдына апарып кояды.
Мараттын анасы есікті жауып турып:
– Кайда асыктын кызым? Менін жалгыз карашыгым Макенімді (Маратты) кімге тастап кеттін?!
Мен айтамын:
– Сіз мені жіберінізші, мен ажемді кормегелі каншама жыл болды, сагындым. Барып иіскеп кушактап келейін.
Мараттын анасына карасам, улкендеу кыз бала мен кішкентай ул бала, екеуі
екі жагынан екі етегін устап тур екен. Ол кезде кызым Азиза екі жарым жаста болатын. Мараттын анасы:
– Мына екі бала сенін балаларын.
– Менде мундай балалар жок. Менде бір гана бала бар – Азиза.
– Жок мыналар – Мараттын дуниеге келетін балалары. Сендердін балаларын. Кудайдан жалынып сурап алганмын.
– Жо-ок! Сіз мені жіберініз, шаршадым. Омір сургім келмей кетті! Мунда кіремін.
– Жок! Сен кері кайтасын! Мен Алла Тагаладан Маратыма дурыс келін бер деп жылап жалынып, жалбарынып жургенде журіп сураганмын. Сонда сені кездестірді. Ол сенімен гана кеменгер адам болады. Баска адаммен ондай бола алмайды.

Сол кезде:
– Е! Студент кезімде кок базарга жиі барушы едім, мумкін сол кезде сізден бірдеме сатып алган шыгармын, – деп ойымды айтып
жатырмын. Ол кісі ундемейді.
Сол кезде екі баланы коргенде кызым Азиза есіме туседі.
– Массаган! Мен не деген озімшіл эгоистпін. Озімді гана ойлап турмын. Азизаны тастап кеттім. Кім оган шеше болады?! Кімге калдырып бара жатырмын? Жок! Мен оліспей беріспеймін!

Турган жерімнен жогары жакка карасам, биікте каугадай сакалы беліне
тусіп кеткен, аппак киінген аксакал малдас курып улкен кітапты ашып отыр екен.
– Ай, балам! Кімсін сен?
– Мен Кымбат Кабдашкызымын, ата! Сіз кім боласыз?
– Мен ажал боламын. Ажалмын!
Алгі арада не айтарымды білмей саскалактап калдым.
– Е, е! Бул омірге асыгып келген екенсін. Сені бул жерге асыктырып жіберген екен. Сен оз еркінмен келмеген екенсін. Сені бул омірге зорлап, куштеп жіберген екен гой. Сені олтірген екен. Сен тіпті узак омір суретін адамсын. Негып бул омірге асыктын?
Аксакал кітапты ашып карайды. Мен:
– Кымбат Кабдашкызымын! Кымбат Кабдашкызымын!, – деймін.
– Тусіндім, карагым.
– Калсам бола ма?
– Сенін алі дам-тузын таусылатын кун жеткен жок.
– Бірак менін кері кайткым да келіп, кызымды ойлап турмын. Ата, оліспей беріспеймін!

Осы сатте мені жумактын есігінен шыгарып жібереді. Келген кубырмен кайта кері багытка уша жонелдім. Алыстан жарык корінеді.
– Мына жарыкка жете алмаймын гой!, – деп ойлаганымда он жакка, кыска жолга бурып жібереді. Осы кубырдын ішімен уша жонелдім.
Оянып кетсем, операция устелінін устіндегі шамнын жарыгы екен. Дарігер бетімді шапалактап: «Проснись, проснись! Тур, тур, оян!», – деп, бетімді урып жатыр. Сандырактап, сандырактап уш тауліктен кейін есімді жиыппын.

Мен:
– Болды ма, Азиза! Болды ма, Азиза!, – дей беріппін. Есімді жиганда тула бойымнын, операция жасаган мушелерімнін ауырганын сездім. Ана жакта еш ауырганды сезген жокпын. Менін ойымша операция 20 минут жасалган сиякты.
– Операция 20 минутта тез жасалды гой, – деймін. Медбике кыз:
– Ой, тате! Сіздін системамен жатканынызга уш кун болды гой, – деді.
Бул окига 1997 жылдын тамыз айында болган.


/«О дуниеге барып кайткан» Кымбат Кабдашкызы Орынбаеванын екінші рет олуі, дуниеге жумакта корген балаларын алып келуі/

"Олім алдында жаткан адамнын алдына (Ла иллаха иллаллаху) деп калиманы кайтаруды естіртіп айтып турындар".

Пайгамбарымыз Мухаммед (с.г.с.)

1997  жылы караша айынын 19 куні уш айдан кейін, ішегім кайта туйіліп, операцияга екінші кабат тустім. Бурынгы операция кайта кайталанады.

Бурынгы коргендерім айна катесіз кайта коремін. Алдындагы коріп тілдескен ата (ажал) айтады:
– Неге келе бердін? Сен казір калгын келсе мумкіндік бар. Калуына болады.Сен келе бердін, келе бердін гой, – дейді.
– Мен емес кой, осылай болып калды гой.
Ата:
– Ойлан.
Мен жумактын алдынан екі баланы тагы коремін. Мараттын анасы ішке кіргізбей былай дейді:
– Кайт кызым, райыннан кайт. Тезірек кайт!
Мен айтамын:
– Апа! Маган бір мумкіндік бересіз бе? Мен ажемді ішіне кіріп бір иіскеп кайтсам болды. Сонан кейін кайтамын.

Мараттын анасы:
– Ол есікке кірген адам, екінші кайтып шыкпайды. Ойлан. Калгын келсе кал.
Осы коргендерімді бірінші кабат коргенде жан баласына айткан жокпын. Корыктым. Бул коргендерімді екінші кабат коргенімде ойландым. Тауекелге бел буып, алдымен куйеуім Маратка айттым.
– Сенін анан мені о дуниеден кайтарды. Касында улкендеу кызы мен кішкентай улы бар.
Кейін бір жылдан кейін аягым ауыр болып екінші кызым Айгерімге босандым. Одан кейін ушінші балам Еламанды дуниеге алып келдім.

Басынан откен тылсым дуниеде корген адам сенгісіз гажайып окигасын шурайлы тілмен баяндап берген Кымбат Кабдашкызы соз сонын былай аяктады: «Мен бурын кыл копір, о дуние жайлы естігенмін, газет журналдардан, кітаптардан окыганмын. Бірак, сенбейтінмін. Мен озім козіммен кормесем ештенеге сенбейтін адаммын. Екі кабат тылсым дунинін тура солай кайталанып корінуі мумкін емес кой!

Будан бурын да, осыдан кейін де тылсым дуние туралы неше турлі кызык жайттарды коріп турамын. Казір, бір Алланын кудіретінін шексіз екенін жане о дуниенін, аруактардын бар екеніне шек келтіре алмаймын».

/Кымбаттын енесінін аруагы бір жыл бойы жанында колдап журуі/

"Ар нарсенін кілті бар. Пейіштін кілті кембагал мусапірлерді жаксы коруде".

Пайгамбарымыз Мухаммед (с.г.с.)

Алдынгы тылсым дуниені кормес бурын, тагы бір кызык тылсым кубылыс болды. Маратка турмыска шыктым. Ол кезде Мараттын анасы кайтыс болып кеткен. 1994 жылы келін болып тускеннен кейін тус коремін. Тусімде казаки той койлек киіп ак волгамен уйге келеміз. Есік ашык тур. Биік тугыр тур екен.  Сонын устіне шыгып турмыз. Мараттын акесі 1980 жылы дуниеден откен. Сол кісі жаксы киімін киіп болек кулімсіреп бізге карап отыр екен. Мараттын анасы шашу шашып тур, соны теріп алып жатырмыз.

Мараттын анасы Маратка:
– О! Мен кызды болып жатырмын. Ей, шешек! Осы кыздын шашынан бір тал туссе онбайсын сен! Мына бала менін кызым! Балам, мына уйге кара!, – дейді де мені уйге кіргізіп жібереді. Озі кірмейді.
Мен:
– Сіз уйге кірмедініз бе?
– Жоок! Мен коршілерге той жасаймын. Менін Маратым уйленді. Келін тусірді. Той жасаймын, той жасаймын!
Танга жуык оянайын деп жатсам біреу сыбырлап:
– Кымбат! Кымбат!, – дейді.
Козімді ашсам аяк жагымда Мараттын анасы кадімгідей тур. Онім бе, алде тусім бе деп озімді шымшимын. Онім сиякты. Маратка карап колымды созып оятайын десем, денемді игере алмаймын. Козгалмайды. Озімді шымшыласам сезіп турмын. Мараттын анасы кабыргадагы ілулі турган суретіне артымен жылжып кетіп калады. Мен турамын да:
– Марат! тур, тур!
– Не болды, не болды?!
– Маман менін аяк жагымда тур. Мені оятты. Кызым! Тур!, – деді маган. Карасам тангы сагат 7 екен.

Марат:
– Койшы, мумкін емес.
– Сенін анан ана суреттегідей киімімен келді, – деп анасын суреттеп бердім.
Опеарацияга тусер кезімде Маратты анасынын аруагы:
– Бул уйден тезірек, кетіндер!, – деп аян берді. Сонан кейін екі айрык жолга алып келеді:
– Мына жолда ылги зираттар, мына жол узын жол сенін жолын.
Мен айтамын:
– Мен сіздін уйінізге барайын.
– Жок! Менін уйіме баруга болмайды. Ол жакта тек зираттар. Мен зираттар жакка барамын, сенін жолын мына узын жол, – дейді.
Осы тус 1997 жылдын шілде айында 4-5 кабат корінеді. Осынын барі тылсым дуниенін ескертуі екенін кейін тусіндім.

Мараттын анасынын аруагы, улкен кызым Азизага ауыр аяк болганымда касымда тура бір жыл журді. Марат кобінесе іс сапарга шыгып кетеді. Уйде жалгыз каламын. Кунделікті кешкісін уйге анау-мынауларды кіргіземін. Уйде бака болады. Баканы кормеппін. Аягымда котеріп енді басайын десем:

– Кызым, абайла. Аягыннын астында бака жатыр, – дейді. Жан-жагыма карасам ешкім жок. Дауыс Мараттын анасынікі. Сонан кейін: ««Бисимилахи раххман аррахим», – десем, бака секіріп-секіріп отіп кетті. Ауыр бірдеме котерсем: «Абайла!», – дейді. Коркатын жагдай болса: «Абайла! Корыкпа!», – дейді. Содан кейін шамнын барін жагып корыкпай уйыктайтын болдым. Босанган кезде Мараттын анасынын аруагы тобемде турды. Дарігерлер:
– О! Кыз босандын, кыз босандын!, – деп айтып турганда Мараттын анасынын аруагы кулімдеп карап турды. Сонан кейін Мараттын анасынын аруагы кайта кайтып келген емес.