Он уш жауын

Орыспенен дос болсан,
Дастарханда нан болар.
Каріспенен дос болсан,
Шоп-шаламын дам болар.
Озбек дейтін оз аган,
Ауылында там болар.
Украйын, белорусь -
Аулан толган ан болар.
Кыргыз келіп базарга,
Калпагында сан болар.
Неміс озі басынан,
Кару-жарак асынган.
Сенде сондай едін гой,
Айтса созді расынан.
Дос болуга жарайды,
Корінгенше касыннан.
Сарттан кудай сактасын,
Жасырып журген мактасын.
 «Орыс»жауын бул кунде,
Кеудендегі озіннін.
Озгеріп турі барады
Созіннінде, козіннін.
«Молла»жауын бугінде,
Арапша салде асынган.
Берекесін ултыннын,
Арап бол деп кашырган.
Курандагы аятты,
Білместіктен жасырган.
Аруакка карсы жол сілтеп,
Сайтаннын кушін асырган.
«Арак» жауын бул кунде,
Басынды жынга кудырган.
Жана тускен келінге,
Шалкес бала тудырган.
«Акша» жауын бугінде,
Халкыннан жеп жасырган.
Ел баскарган жігіттер,
Капкара анау бетімен,
Кулыгын копке асырган.
Кайыры болмас тегінде,
Артылмай калып асынан.
«Шалдар» жауын бугінде,
Темекісі уртында,
Сырасы бар колында,
Кешке келе жатады,
Талтіректеп озіде,
Бала-бакша сыртында.
Аузында айтар созі жок,
Устінде шапан бозі жок.
Жеті атасын білмейтін,
Куранга кулак ілмейтін.
Бірак кунде патшасын,
Кундесіндей кундейтін.
«Кемпір» жауын бугінде,
Керауыз боп сойлейтін.
Азаматка уялмай,
«Кетші былай, Ой»- дейтін.
Немересі сураса,
«Ол кайыршы, дой» дейтін.
Ертегіні білмейтін,
Адет-гурып бурмалап,
Шошканы да сой дейтін.
«Катын» жауын бугінде,
Кап тубінен кармайтын.
Алып-жулып оз етін,
Букшендеген куйеуге,
«Ма» деп сйын арнайтын.
Койлегінін етегі,
Корінердей котені.
Турып алып кошеде,
Не балені сайрайтын.
Кейбір катын буйендей,
Буып-буып тастаган,
Дамбал киіп алыпты...
Міне сенін маскаран...
Мусылманга торт айел,
Куранменен бекіген.
Озім кордім айелді,
Алты куйеу секірген.
Ойнасты казір «неке» деп,
Сайынанын бойында,
Кыздарын жур бурандап,
Кайдан келер «теке» деп.
Катындардын бул кунде,
Араласпас ісі жок.
Жаяу катын болсада,
Арба тартар куші жок.
«Кызын» жауын бугінде,
Куйрыкка белдік байлаган.
Кіндігіне кызыл сап,
Кузгынга озін сайлаган.
Акесі мен шешесін,
Бір шыбыкпен айдаган.
Жон сураган кісіге,
Азу тісін кайраган.
Жынды мысык тарізді,
Козі басы алайып,
Касына дейін майлаган.
«Балан» жауын бугінде,
Тунде жорык жасайтын.
Сал нарсеге отірік,
Кыйраландап масайтын.
Тан атканша еркімен,
Азазілге серік боп,
Сонын богын асайтын.
Сыйламайтын агасын,
Кунде жыртып жагасын.
Акесіне усынып,
Танінін томен сагасын.
«Келін» жауын бугінде,
Керден-керден басатын.
Байгус балан акшасын,
Онды солды шашатын.
Конак келсе урпиіп,
Торге карай кашатын.
Сыйламайтын атасын,
Тындамайтын батасын.
Беттен алып енесін,
Айкай шуга басатын.
Аласалып дорбасын,
Торкініне кашатын.
«Коршін» жауын бугінде,
Озгеріп кеткен пыйгылы.
Жауга жолды корсетіп,
Естілмей есік шыйкылы.
Кунде кундеп озінді,
Кун корісін кам болар.
Сыпырганда адейі,
Екі коше шан болар.
Куныгып алып акшага,
Кымыз сату зан болар.
Ешбір шара ете алмай,
Екі ауланын тауыгы,
Жыйылып алып тан болар.
«Туыс» жауын бугінде,
Тумагандай озінмен,
Тойына ертіп барады,
Ботен жанды шакырып,
Бір жапырак бозімен.
Олгенде калай жылайды,
Надандык анау козімен.
Агайыннын баласы,
Бірін бірі пышактап,
Сойып жатыр кошеде.
Біріне бірі сауда істеп,
Байып жатыр кошеде.
Карыз тугілі кауга жок,
Беретугын кошерде...
Он уш жауын бугінде, 
Еліннін багын байлаган.
Алдына салып сайтаннын,
Тозакка карай айдаган.