Абай бол

Абайды айга кондырып,
Абайсыз калган халкым-ай.
Улгі болар адам жок,
Шашылып калган салтын-ай.
Таба алмайсын бул кунде,
Акыл сурар адамды.
Кошіп кеткен алтындай,
Барар жерін базарма-ай.
Осынша журтым азарма-ай,
Елу елге бет бурсан,
Алшы созім назарга-ай...
Тан калдырар оларды,
Затын барма бугінде.
Топтан дулдул шыгатын,
Атын барма бугінде.
Тарыдайын шашылып,
Кум ішінде каларсын.
Кытайша мынау киінген,
Шала орыс турінде.
Сыртанды олар кайтеді?
Уніледі ішіне,
Кылган сенін ісіне.
Сертте турар созіне,
Елді алдауды білмейтін,
Шыншыл адал козіне.
Мейірімді журегін,
Кушак жайган білегін,
Елден аскан білімін,
Онер тамган колыннан,
Ар саладан ілімін.
Жайнамаздын устінде,
Ар казактын таны аткан.
Ар-намысын кеуденде,
Бір-біріне бауыр боп,
Ана тілде ун каткан.
Жігітіне караса,
Сус корінер бейненде,
Куш кайратын, жігерін,
Тунып турган кеуденде.
Акылын бар басында,
Колан шашты аруын,
Неке жарын касында,
Аузын ашып коз жумар,
Душпанын да, досында.
Жаксымен откен ар кунін,
Жасына коскан жыл болар.
Еліне коскан улесін,
Урапкка кейін жыр болар.
Куміс сакал аталар,
Тор алдында сан болар.
Ак жаулыкты апалар,
Алди-алди бопем деп,
Шаныракта ан болар.
Толыксыган кыздарын,
Топ ішінде кулпырган,
Бейне раушан гул болар.
Бір-біріне салемін,
Иіліп берген жол болар.
Зыр жугіріп касында,
Бала акеге кул болар.
Келіндерін кішпейіл,
Иіліп салем бергенде,
Осындай бір корініс,
Оз козімен коргенде.
Алдына койган асына,
Карі менен жасына,
Риза болып озіде,
Осек созден тул болар.
Шынайы бір пыйгылдан
Улгі алып оздері,
Елу елдін ішінде
Кара казак кун болар!
Мура кылган сендерге,
Аталардын созі бар,
Азда болса аранда
Агалардын козі бар.
Олай болса урпактар,
Улгі алар сендерге,
Абай атан озі бар.
Абай бол бала, абай бол,
Касында журген талайдын,
Жаксысы бар, езі бар.
Соз салмагын білсеніз
Алтыны бар, жезі бар,
Тагдырдында келетін
Баяуы бар, тезі бар.
Куйма кулак болсаныз,
Акыл тындап, соз угар.
Ел ушін туган Ер болсан,
Казак деген халыктын,
Адамзаттын алдында,
Кош бастайтын кезі бар.