Жалгыз елiк

Каркаралы басында жалгыз елік,
Жасымнан оскен едім соны коріп.
Сайынан сайгак курлы сая іздеп,
Келгендей аналыгы сонына еріп.

Бір куні муйзін кагып алды казак,
Болгандай оз анасы соган жерік.
Апырай азгындыкка амал барма,
Журме екен алде казак темір теріп.

Темірден сокпаганын білгенен сон,
Калага бой саугалап кіргенен сон.
Уйінде тыныш уйыктап жаттыма екен
Жок, алде шошыдыма тусін коріп.

 «Ей, казак, неге мунша айуан едін,
Тас мусін сенін корер пайданба едім.
Ауылда барлык жезін урлап алып,
Каланын какпасына кайдан келдін?
 
Мен турган сані болып даланыздын
Куанышы, уміті едім баланыздын.
Жогалып бул куні таска айналган,
Сулуы, тагысы едім даланыздын.

 Каркаралы, Кеніттін орманында,
Арканын ай муйізді иесі едім.
Айырылган тагысынан, намысынан
Макулык казактардын киесі едім.

Деді де куніреніп токал елік,
Сертіне таста болса олда берік.               
Каскайып куба жонда бугінде тур,
Келген жок лактары сонына еріп.

Ей, казак, уят кайда, намыс кайда?
Жатыр гой Мади бабан Малік сайда.
Басына сонын барып басынды іи,
Багыштап куранынды, колын жайда