Абызым-ауылым

Ауырып жаткан кезде аягым-ай,
Есіме тусе берді баягым-ай.
Боктынын жартасында лак куган,
Суына Тасбулактын аяк жуган.

Каска айгыр жол устінде аянын-ай,
Уйірін отыз бие, саягын-ай.
Атаммен Сарбулакка талай баргам,
Бар созі узын жолда «карагым-ай».

Кумістей желбіреген сакалын-ай,
Айтушы ен создін талай макалын-ай.
Оленді косылып ап айтушы едім,
Білсемде, білмесем де макамын-ай.

 Куз болса тамыздыкка агаш уйіп,
Карагай орманында бутак жиып.
Корсылдап журуші едім касынызда,
Мурнымнын богын келген арен тиып.
.
Каз багып, бузау куган кездерім-ай,
Апамнын«кыршын»деген создерін-ай.
Сагындым бул кундері айранынды,
Кулімдеп мейірімді коздерін-ай.

Табаным тілім-тілім журуші едім,
Шыбыктын мініп алып сауырына-ай.
Абызым, туып оскен ауылымды,
Сагындым сол заманнын кауымын-ай.

Келіндер конек устап журуші еді,
Кузетіп биелердін сауымын-ай.
Желіде кулындарды кісінетіп,
Тандаушы ем атбегі боп тауірін-ай.

Шалдары кыр басында кенес курып,
Айтушы еді кисалардын небірін-ай.
Келмеске шынымен кеткені ме,
Сол кезді еске алудын ауырын-ай.