Имамга

Имам, молла, гулама,
Ісра суре куранда,
Жан туралы аятты (85),
Мен бейбактан сурама.
Оліктердін денесі,
Шіріп кеткен жердегі,
Бата алуга турама?
Алладан келген Рухка,
Бас имесек муміндер,
Шаригатка сияма?
Алладан болсын рахмат,
Сол аруактын біреуі,
Пайгамбардан шапагат,
Тілемей ме жамагат?
Мусылманнын он ісін,
Жалгастырган іздерге,
Арыстандай бабанын,
Кай жері кем сіздерге?
Колдауын онын сурасак
Нур бітпей ме жуздерге?
«Аруак» деген біздер де,
Имансыз мынау халыкты,
Азгындыктан арылтсак.
Мешіттерде орынды,
Сыймастай кылып тарылтсак.
Онан баска жерлерге,
Басын мулде сукпайтын.
Олікті «ондап» жерлеуден,
Жума намаз откізіп,
«Некені» кейде морлеуден,
Баска амалды укпайтын,
Азган кара халыктын,
Алдына озі шыкпайтын,
Моллалардын жумысын,
Істеп журген ерлердін,
Жондерін бар емеспе
Ар амалын куптайтын?
Гайбат сойлеп сыртынан,
Акпараттын алдында,
Білісін гой озінде,
Кунадан сауап шыкпайтын.
Алла бізге буйырып,
Ар тілекті ондасын.
Аруак бізге жон сілтеп,
Арбір істе колдасын.
Жебеп бізді Періште,
Сайтаннын ісі онбасын.
Иман болып жолдасын,
Мусылманнын дінінде,
Ар казактын баласы,
Бірін-бірі коргасын.
Арап болу шарт емес
Казак болсын кандасын!