Бекболатка

Онім бе мынау, тусімбе,
Коптен куткен кісім бе?
Халкына жол таба алмай,
Еріксіз барган бул кунде.
Саясаттын ісіне,
Бекболатым бауырым.
Ел ішінде тауірім,
Домбыранды тартканда
Бір жылжымай сауырым,
Отырушы едім Ах-урып,
Актанберді бабамнын
Сагынып сонау кауымын.
Тордегі анау домбыра,
«Акку» дейді оны журт.
Курсініп кейде карайды.
«Бекболат бір келер» деп
Канаттарын тарайды.
Басын сугып іргеден
Окыранып кок бестім,
Адам тілін білмеген,
Туягы жумыр олда естім.
Берен менін мылтыгым,
Аткан жерін «дал» деген,
Жогында маган азык боп,
Шаршаганда «ал» деген.
Олда жатыр турмеде,
Менде жатырмын іргеде.
«Жезтуягым», кыраным
Кок жузінде калкыган.
Батырлык анау мінезін
Корінуші еді козінен,
Сыйпаганда алкымнан.
Сенімді менін «туйгыным»
Серік болган озіме,
Сонау киын кездерде.
Багаламаушы едім басынды,
Касымда журген ездерге.
Дарига-ай мынау жалганда,
Еріп кеттім озім де
Создер менен коздерге...