Эталоны казактын

Абайды кім деп сурасан:
Серілік бар бойында,
Домбырасы колында,
Ит жугіртіп, кус салып,
Торде отырып ан айткан
Тобыктынын тойында.
Акындык бар журекте
Акылы терен ойында.
Ангіме-дукен жалгасып,
Талай танды атырган
Жидебайдын бойында.
Онері бар колында.
Калмаган ісі жолында.
Ебін білген ар заттын,
Тігіп озі тонында.
Гашыктыгы саналы,
Сулуга салып кармакты.
Суйген жары бірнешеу
Болган сон озі аукатты.
Шешендік бар созінде.
Сойлегені салмакты.
Кылган талай билікті,
Батырмай елге бармакты.
Журегі бар кеудеде,
Елін суйген еніреп,
Сыйып кеткен ішіне
Казакка біткен тонірек.
Парасат бар тегінде.
Ак-караны айырган.
Акыл сурап агайын,
Алыска аты жайылган.
Білімі бар басында.
Озі болган сауатты.
Иманды куйып жасынан,
Білген обал сауапты.
Езіліп откен ер еді,
Елін ойлап егіліп.
Кылыгын жаман коргенде,
Кос буйрегі согіліп.
Ан шыгарган ауенді,
Саз аялап сезімін.
Коныр унмен тербеткен
Жаралы жан тозімін.
Омірінін сонында,
Калам алып колына,
Кара созін тосеген,
Урпагынын жолына.
Улы Абай ул болган
Казак деген кауымга.
Даласында шолдеген,
Айналган носер жауынга.
Казіргі мынау кездерде,
Ен киыны біздерге
Казак болу білсеніз,
Ілесіп откен іздерге.
Тунып турган болмысы,
«Кас казакка» лайык.
Казак болам десеніз,
Абайдан акыл сурайык.
Улылыгы Абайдын
Урпакка болган онеге.
Эталоны казактын
Лайык барлык сореге.
Терен бойлап ойланып,
Урпагым озін, абай бол
Казакша болып шанырак,
Кенейе берсін кереге.


Рецензии