Не шыгады ку бастан

Абайдын созі кор болса,
Тобыктынын езіне,
Менін созім кор болды.
Агайынга, озіме.

Жазган екен Кас казак,
Кара созін кагазга
Алпыстан жасы аспайтын,
Гумырын ерте сезіне.

Кайран Абай отті гой
Елі оны тусінбей,
Кара жерге коміліп,
Іркіліп жасы козіне.

Тап болганын білмеді,
Алды артын оратып,
Азгындыктын азазіл,
Кармап алган кезіне.

Окпелеп кетті еріне,
Тобыктынын еліне.
Алабуртып тер токті,
Шыга алмай білім торіне.

Откенге козін тіге алмай,
 Сары жолды біле алмай,
Карапайым акылга,
Азган елі тіл алмай.

Кудер узіп барінен
Жатып калды асыл ер,
Урпагы Абіш олген сон,
Кусадан ішкі тура алмай.

«Орыстан ал» деп онеге
Бойлай алмай, конеге
Шортанбай, Букар жыраудай
Мінбей ескі кемеге.

Батыс болып алегі
Пушкиннен акыл сурады.
Алабуртып коз салып,
Еуропа деген балеге.

Уш гасырдын кеселі
Ресейге косылган.
Суйекке танба калдырды.
Азгындык келіп тосынан.

Орыс келді дегенше,
Болыс келді сонынан.
Болыс келді дегенше
Пара  келді сонынан.

Пара келді дегенше,
Жала келді сонынан.
Билік деген бит келіп,
Балакка кірді сорыннан.

Куйылып арак ауызга
Айналды урпак жауызга.
Кемпірде ішіп,шалда ішіп,
Белшеден батты карызга.

Кыздын кашып кылыгы,
Бутынан кетіп шулыгы,   
Барі болып зинакор.
Басталды урпак былыгы.

Батуа жок созінде,
Уяты жок козінде,
Алдап, арбап бір-бірін,
Келді казакшылыгы.

Жын уялап жатырга,
Айналды катын батырга.
Кунен кунге кушейіп,
Жара айналды котырга.

Белдеуден кетті аргымак,
Торден кетті ак сырмак.
Пайдага барі айналды,
Тиын жыйнап бакырлап.

Сатып алып ел ішін,
Билікке келді акымак.
Абайды кайдан тусінсін,
Бас басына бакылдап.

Казактын сорлы тірлігі
Кыр сонынан калмастан,
Кыл мойынга жабысып,
Осы кунге жалгаскан.

Арамызда бірге боп
Абай тізіп бергендей,
Оленінде,созінде
Бір отірік болмастан.

Коп казактын бойында,
Орыс пен казак арбаскан.
Ерегесіп кейбірі,
Жаксынын тілін алмастан.

Елді, жерді аралап,
Осынын барін саралап,
Отырмын гой ішінде,
Ауырып бір жамбастан.

Кокесінін тагы ушін,
Кара бастын камы ушін,
Бай баласы сойлеген,
Басына билік бармастан.

Айтып, айтпай не керек
Ынтасы жокка ау бастан.
Созімді угар ешкім жок,
Болсада тілім алмастан.

Жасым келді Абайга.
Алпыска енді толаскан.
;ксайтын тегі турім бар,
Алатауга кар баскан....

Дариг-ай мынау дуние
Мененде отер дуркіреп,
Кария отіп жас келер,
Урпакка, урпак жалгаскан.

Кайран елім, казагым,
Ултына салтын жараскан.
Жол іздеген, тарыккан,
Кайда сенін маркаскан?

Ешкімге акыл айта алмай,
Буйрыксыз кері кайта алмай,
Отырмын гой ішінде
Абайды жыйнап ау бастан.

Журекте болса конырау,
Сананда болса санылау,
Жазып алсан кітап кып,
Арбір созім бір дастан.
 
Калын казак ішінеде,
Сан ауылдын Абайы,
Талай дана отті гой,
Артында созі калмастан.

Мазар салып басыма,
Атан сойып асыма,
Олген сон мені кайтесін?
Не шыгады, ку бастан.