Кастер Саркыткан. Пайгамбарымыз жарык нуры алемнiн

О пайгамбар(с.г.с) жарык нуры галамнын,
Асыл тажі, ардактысы адамнын.
Бакыты мен махаббаты журектін,
Берекесі, тыныштыгы даламнын.

Танмен бірге туріп тунін сананын,
Шуак болып оптін жузін баланын.
Саби кызды коргап калып комуден,
Мартебесін биік еттін ананын.

Мушіріктер оздерінін сорына,
Урды сені тас алды да колына,
Олар ушін гафу сурап Алладан,
Ор тозіммен тарта білдін жолына.

Нык сеніммен бар журекке сиясын?
Жауынды да жамандыктан тиясын.
Шахиттердін майдандагы канынан,
Галымдардын артык кордын сиясын.

Адалдыкты, ізгілікты ту етіп,
Надандыкты, арамдыкты тул етіп,
Бай мен кедей, кул мен кожа, хандарды,
Баулый білдін бір Аллага кул етіп.

Бара алмайтын акылменен байыпка,
Мигражда котерілдін гайыпка.
Журегінді Хактын озі тазарткан,
Тартылмайсын ешкандай бір айыпка.

Акикатка талпынган шын емсіне
Будан аскан сый болар ма елшіге?
Сондыктан да сонгы заман жаршысы,
Куллі алемдік угіт тиді еншіне...

Тірлігінде кірерінді пейішке,
Шуйіншілеп келседагы періште,
Кулшылыктын бар улгісін корсеттін,
Мангілікке онеге етіп ар істе.

Бул онеге адептерден озбайтын,
Таглым еді гасырларда тозбайтын.
Сендік угіт – Куран менен хадистер,
Журек нуры, имандыкты козгайтын.

Окінсемде кормедім деп озінді,
Елестейсін жумсам болды козімді.
Окінсемде алмадым деп колынан,
Жаттап остік салихалы созінді.

Окінсемде сапар бірге шекпедім,
Адамдыктын арын аттап отпедім.
Окінсемде жауга бірге шаппадым,
Арам жолга тамшы терді токпедім.

Озін болдын улы устаз мангілік,
Сен келмесен журер едік мангіріп,
Сеніменен иман еніп ортага,
Тіршілікке нур куйылды, сан кіріп.

Нурга толган жан-дуние алемі,
Мінезін де, келбетін де адемі.
Саган жане умбетіне болса екен
Хактын улы мейірі мен салемі.

 О жараткан жараттын гой жаксыдан,
Тілейтінім жанарменен жас тунган:
Табылсыншы кияметте ата-анам,
Пайгамбардын ак туынын астынан!