Тунде жорткан тулкилер

Базарга жалгыз шыгып Пушык барды,
Аралап  тандап Пушык ішік алды.
Пушыкта шыкпай журген «ушык бар» деп,
Уш уры Пушыкты ондап ушыктады

Халыктын кулдіргі олені.


Жангалидын жатакханасы Петропавл каласынын солтустік шетіндегі орыстын ескі улкен моласынын калын агашынын ішіндегі биік шіркеудін манайында еді. Бурын ол жерде дін мектебі болган. Жатакхана сонын ескі уйлерінін бірінде болатын.

Кар баскан мола, калын агаш, онан баска ештеме  жок. Ай карангы болганымен, кардын устіндегінін барі корініп  келеді. Каланын жарты шакырымдай шеті, тун ішінде ол жермен кім журеді дейсін? Тек , сескеніп келе жатканым - оліктердін аруагы... Асіресе агаштын калындау, молалардын жиі жеріне келгенде, жалгыз аяк жол екі тас корганды моланын кысылшан арасымен отетін. Моланын бірінін тобесі жабык, ашыгынын алдындагы улкен шойын кіресінін как тубінде кара тастан жасалган адамнын улкен турпаты болатын. Сол жермен анда – санда  кундіз откеннін озінде «Аятылгурсінді» окып отетінмін. Сол арадан мусінге карамай тез отіп кетсем болды деп келемін.

Айткандай, сол жермен оте бергенімде жабык моланын тасасынан біреу шыга келіп: «Токта, швабра!» деді. Турпатка карамаймын деп томен карап келе жаткан кісі... Шу дегенде унім шыкпай калды... Ол кезде «куцый, «юрок», «стелька» , «мокрушник» деген секілді «асыл» создердін магынасына тусінбесем де, дурыстап айта алмасам да , талай естіп, кулагым канік болган. Жане ондай  создердін кімнен шыгатынын да жаксы білгемін. Сондыктан, аруак емес белгілі бекбикелердін бірі екенін, озім секілді бала, арі жалгыз екенін кордім де: «Саган не керек, макрошник, сукен сен» деп бурылып дурсе коя бердім. Бірак, ол мен коргендей жалгыз емес екен, арт жагымнан біреуі келіп жабыса  кетті.

Ондайда адам  жандармен келеді гой, алгіні иыгымнан асыра лактырып жібердім. Озі де  канбактай неме екен, калын карга бурк ете тусті (ертеніне білдім, менен уш  жасы кіші, бетінде шешек дагы бар, сары бала екен). Бірак, алдымда турган ЖКС-тагы бір «асыл созбен» косарлай, он колын жогары  котеріп жакындай тусті. Мен жасканып, сол колыммен бетімді тасалай бергенімде, колымнын сыртына бір нарсе сарт етті. Алгіндей болмай женімнін іші жып – жылы болгандай болды.  Онын кан екенін сездім де: «Олтіре кормендер, айткандарынды орындайын» деп тас моланы жагалап шегіне бердім. «Шеш белбеуінді, айтпесе «башка долой» деді, бірдемесін иегімнін астына такап.  Устай алсам локет пышак екен.  Алгінде колымнын сыртына ненін сарт еткенін сонда білдім. Амал не? Айтканын табанында орындап, тунгі аязда туймесі жок купімен жаланаш, желбегей кала бердім.

Айтеуір, жаным аман, сол куаныш.  Калган тунді Жангалидін болмесінде откізіп, ертеніне онын акылымен ерте турып базарга бардым. Базар болганда тагы сол темір жол базары. Ойткені, журт урлаткан затын баска базарга акетті деп алыстан іздеп ауреленеді. Сол кезде «юркалар» кобіне тунде алган затын сол жерге апарып жайгастырады. Иесінін алдырган жерінен іздемейтінін біліп алган кулар гой...

Жангали неше куннен бері наукастанып жатыр екен, менімен журе алмай, жиган нанымен, екі  койлегінін бірін кигізіп, калып койды.  Жангалидын берген кесінді нандарын куана – куана койныма тыгып, базарга бардым. Ерте жиналган аркімнін  колдарындагы затка бір уніліп белбеуім корінбегесін, базар кызганша отыра турайыншы деген оймен ыстык коже сататын татар айелінін касына бардым. Айел корген жерден томпайган койныма карап:

- Не сатайын деп журсін, малай?
- Ештеме де емес,  женгей!
- Койнындагы немене?
- Наннын киындысы гой...
- А... Соларды ала кашамын деп анандай болган екенсін гой, - деді
айел бет – аузыма карап.

Болган шындыкты айтканыма айел нанбады. Салден кейін айел: «Малай, мен саган бір кесе  ыстык коже берейін, мына шелекпен барып «Рабочий» кошесіндегі 106 уйден бір шелек су акелесін бе? Коше жакын , ане тур», - деді. (Ол коше базарга жакын болатын. Станцияга таянып барып ітетін жерінде кызыл кірпіштен салынган адемі Часовня – кішкентай шіркеу болатын-ды. Ол сол жылдары біздін темір жол ФЗУ-ынын шеберханасы болды. Кейінде шіркеуді бузып, орнына «баска  жер курыгандай) бес катарлы жалгыз тургын уй салды. Ол Петропавл каласындагы бірінші биік уй болатын).

- Білемін, женгей, барайын, - дедім куанып.
Кудайым- ау, бір кесе тары кожеге шелек су тугілі, он шелек тас  тасымаймын ба? Айел барганда, кімге не айтатынымды айтып болып: «Коженді кайтып келіп ішесін», - деді. Мен онысына да коніп, шелегін ала жонелгенімде айел токтатып, койнымдагы орамалга туйілген нанымды алып калды. Онысы, мендегі шелегін кауіпсіздандырганы еді. Айелдін бар деген жеріне барып, кайтып келе жатсам, кожешінін касында екі адам тур. Біреуін корген жерден таныдым, тундегі шалдын чемоданын кагып кеткен кара тонды бала. Ак тактай чемоданы екі аягынын арасында кысулы тур.

Мен жакындап келгенде, екінші адам кете бастады. Мен онын алыстаганын кутіп, шелегімді жерге койып, ішіндегі ыстык суы муздамасын деп , орап байлаган шуберектерін жондеген боп аялдай тустім. Ондагы ойым, кара тондыны онашалап, «тундегі олжаннан боліс, айтпесе сикырлы чемоданынды милицияга айтамын» деп коркытып олжалас болу еді.. Сіра, кара тонды да айелдін онаша калганын кутсе керек, касындагы адам кетісімен койнынан бірдемені алып, айелге корсете бастады. Жакындап келіп карасам, менін «алтын шашакты» кызыл ала белбеуім. Куанганымнан , жугіріп  кеп, «Ей, кудайдан безген! Колындагы менін белбеуім гой» деп тура жармастым. Бірак, балекет менен алде кайда карулы екен, белбеуді бір жулып тура кашты. «Устандар анау урыны, белбеуімді акетті» деп айгайлап , сонынан куа жонелдім.

Менін айгайымды ешкім елеген жок, базардагылар оз заттарын коргаштаумен болды. Ойткені, ондай айгай – шуды ЖКС-тар адейі де жасай беретін. Жерге койып, зат сататындар сондайды кызыктауга караган кезде жанжал шыгаргандардын «запастагылары» олардын заттарын «пішту» етеді. Тіпті бір ЖКС-тар, біреудін бір затын иесінін коз алдында ала кашады.  Зат иесі «устандар ананы» деп сонынан  куганда алгі «сабаз» колын алга сілтеп «устандар анау урыны» деп айгайлап кашады. Сонда журт уры кайсысы, зат иесі кайсысы, кімді устандар деп барады, оны да тамашалау керек. Бул мезгіл де бос отпейді.. Кейде зат иесіне болысып, ушінші біреу колдененінен тап болады. Олардын кобі менін «касібімдегілер». Айырмашылыгы –уры коркып тастай кашса, оны зат иесі кормесе, ол екінші жакка озі  алып кашады.

Кара тонды да мен кусап колын алга сілтеп, «устандар ананыга» басып, калын базардын ішіне кіріп, зым болды. Арі карай мен де кумадым. Себебі, кожеші айелдін касында онын сикырлы чемоданы калып койды. Тундегі шалдын чемоданы алі сонын ішінде болар деген оймен, тездетіп оралып келе жатыр едім, манагы кожеші айелдін касынан кеткен, ак бокебайлы, сылти басатын кісі алдымнан шыкты. Ол корген жерден маган «жылама, інім, бері жур, сенде шаруам бар» деді биязы дауыспен.

Сунгак бойлы, мыгым денелі, конкак мурын, аксары жігіт екен. Жас  шамасы отыздарда болар деп ойладым. Басында кенгура терісінен тігіліп, сыртын кара козелмен тыстаган малакай. Устінде кара буйра жагалы сур сукно пальто. Аягында шафран былгарымен каймелеген адемі ак «чесанка» пима. Мойнына ораган ак тубіт бокебайынын шашакты екі басы алдында салбырап бос жур. Колында адемі портфелі бар. Каладагы бір мекеменін докейін болар – ау... Мунын менде не шаруасы бар екен деп тандандым. Ол касыма келгенде ауызша салемдестім де, кол усынганым жок. Анандай киімдегі адам колымды не кылсын деп ойладым. Жане, жаралы колымды Жангали ескі  койлегімнін жыртындысымен танып, мойныма асып берген. Бірак, ол салемімді алып жатып, колын озі усынды. Сонан кейін колымды неге асып алганымды сурады. Мен болган уакиганы айта бастадым. Сойткенше алгі кожеші айелдін касына келдік.

- Япыр – ай, не дейсін , інім? Кане, корсетші колынды, ауыр жаралады ма  иттер , - деді, шешкен бияларларын калтасына салып, портфелін айелдін касындагы итшанасынын устіне койып.

Докей айт – уйтке караган жок, колымнын байлауын шешіп, кожешінін ыдыс шайып турган жылы суымен жуып, озінін аппак кол орамалымен кайта танып, мойныма асып берді. Мунысымен коймай, айелге акшасын озі толемек боп, бір кесе коже куйдырып берді. Тагы да куйдырмак боп еді,  тойдым деп озім бас тарттым. Ойткені, коженін  ыстыгы болмаса, тарысы осы  кунгіше айтканда «планетадан да сирек екен». Жане де акшасын толейтін кісі нагашым емес  кой... Айелде озімнін алашак кожем тагы бар. Докей колындагы портфелін козімше ашты да, ішінен менін белбеуімді алып, «мынау сенін белбеуін емес пе, інім» деді.

- Ия, менікі, агатай...
- Тундегілер алды дегенін осы белбеу гой?
- Осы белбеу, агатай!
- Сенікі екенін біліп, алгі жексурыннан тартып алып едім, дурыс
болганын карашы, - деді куліп.
- Белбеудін менікі екенін кайдан білдініз, агатай, - дедім танданып.
- Білмегенде-ші? Алгінде сол сумырай мына женгейге сатпак боп
жатканда, сен «менін белбеуім»деп жармасып кумадын ба, сонан білдім.
Онысы рас кой. Бірак, тонаган баскалар екенін, сонау орыс моласында, тунде алынган белбеудін тан атпай кара тондынын колына калай тускеніне тан калатынымды айтканымда, кожеші: « Сен тонаушыларды корсен танисын ба?» деді.

- Сойлей калса дауысынан булжытпай танимын
- Кой, інім... Алгі болмаганда кім дейсін? Мына женгей оны  нагыз
ЖКС деп тур гой, - деді белбеуімді портфеліне кайта салып жатып.
Япыр – ай, мунысы  несі? Менікі екенін біліп турып бермейін дегені ме? Тонаушы ол емес деп бекер айттым –ау, сіра, деп окіндім. Айткенмен кара тондыга аяк баспадым.  Себебі, онын сикырлы чемоданды милицияга тапсырады, кара тонды чемоданына  келеді, онай олжадан кур каламын деп  ойладым. Кожеші менін нанымды бергелі жатып касындагы чемоданга козі тусіп баж ете калды. «Уай – уай, тігі чемодан суныкы, ул кахар сукыр ЖКС койтип килада мини ограбит ита икан. Ул настояще вор, жулик, ЖКС» деді шырылдап. (Журт та озім де айтатын ЖКС уш аріптен туратын создін шын манінде ол кунде ешкім тусінбейтін. Бул не соз деп біреуден сурасан, калтага тусетіндер, шермаштар, хулигандар дейтін. Мен де солай деп ойлайтым едім.. Егер бір жагдайга тап болмаганымда осы кунге шейін  солай деп ойлаган болар едім...)

Кожеші тагы да орысша татаршаны араластырып, «чемоданын алып кетіндер, болмаса ол мені  «чамайданымды» ашып, затымды алып койыпсын» деп бауыздап кетеді деп тагы шырылдады.
«Женгей біреудін затын алатын кісі біз емес, оны букіл базардагылар біледі, корыкпаныз ! Чемоданды милицияга апарып тапсырыныз! Болмаса біз ак тапсырайык, акелші»,- деді докей. Айел коже ішеміз деп келгендерге «коже бітті» деп ыдыс – аяктарын жинай бастады. Алушылар кетісімен айел «ана кісіге бер» деп чемоданды маган алып берді. Жеп – женіл канбактай. Ішіндегі чемоданды алып койган екен гой деп ойладым да, докейге бердім. Докей чемоданды салмактап коріп: «Сіз  коркып едініз, женгей, мынанын ішінде жонді ештеме жок – ау деймін. Ашып карайык, сіз де корініз, тубінде соз болмасын», - деді де, чемоданды ашты. (Чемоданнын кілті жок, бапасын салып жіппен байлай салган). Міне гажап... Чемодан бос, бар болганы бір пар токыма биялай, торт тетрадь, уш – торт корап сірінке, газетке ораган торт – бес малта – ащы курт.  Чемодан калындыгы елідей тактайдан жасалып, бурыш – бурышы канылтырмен шегеленген.

Докей ар жерін туртіп корді де:
«Таска соксан сынатын емес екен» деді куліп. Рас, чемодан мыкты,екен . Сол минутта кара тондынын  тундегі ісі, арабтын «Сал – сал» киссасындагы Атош сикыршынын ісіндей боп корінді маган. Апыр – ай, шалдын чемоданын буган калай, кай жерінен кіргізді екен деп тандандым. Ойткені, чемодан сол, онын какпагында сия карындашпен салынган кыздын суреті бар да, сол сурет орнында тур. Алдын ала айтайын, ол тундегі чемодан емес, сырт нобайы соган тура келетін, кілтипаны жок, журтка сезікті болмас ушін кундіз корінген жерде аша беретін чемодан екенін кейін білдім. Докей чемоданды милицияга тапсырмак боп , базардан алып шыкты. Бірак, сол жердегі милиция емес, каланын милициясына тапсырып, менін  белбеуімді солардын алныдна бермек болды. Мен бірге кеттім. Кала біз шыккан станция базарынан уш шакырымдай еді. Екі ара, даланкы, сирек салынган уйлер болатын. Ол жолдары онын да копшілігі канырап бос калган. Келе жатырмыз. Докей бір аягынан адейі аксайды екен, шойнандай басып, алда ынылдап олен айтып келеді. Дауысы кырылдап шыгады екен, маган унамады. Соны білгендей бір мезгілде журісін басендетіп, оленін токтатып, аты – жонімді, руымды, не істеп жургенімді, калада кандай таныстарымнын барын сурады. Мен бастан аяк тугел айтып бердім.

- Жагдайын киын екен, Ескак. Озін бір жаксы бала корінесін.. Булай жургенде аштан оліп, не біреу олтіріп кетеді гой. Тунде кудай сактап аман калгасын. Жаракатын ауыр емес. Уйге апарып бір – екі  кун тыныктырып, моншага тусіріп, дарігерге апарсам дарі  жагып тез жазар еді... Бірак, олар сенен документ сурайды – ау? Ол сенде жок шыгар , - деді. Докейдін созіне куанганым сондай, козіме жас келіп, «документім бар» деуге зорга шамам келді. Тездетіп кепкемнін астарынын арасына салган справкемді алып бердім. Докей зер сала окып, морінін жазуына дейін айналдырып карады. «Муны бекер ол жерге саласын, базарда коп журетін баланын бас киімі жогалгыш келеді гой» деп куліп, документімді озіме кайырды. Шынында калын кісінін арасымен журген баланын бас киімі онай жогалады. Апыр – ай, бул кісі менін базарда коп журетінімді кайдан біледі екен? Алде сондайлардын бірі деп тур ма екен деп ойладым да, документ салатын баска калтам жок екенін айттым.

«Документін жаксы екен, озі орысша жазылган. Кайда барсан да жолын ашык. Жане озін атыгай- менімен туыс болдын.. Егер каласан елден аныктама келгенше біздін уйде жат. Тамак, кудайга шукір бар, базарком болып істейтінімді айттым гой деймін?» Докейдін кайда істейтінін сол жерде білдім.  «Уйіміз жылы, акемнін бір сиыры бар, кундіз соны  кутісіп, тунде акеймен кезектесіп кузетіне барып турсан болды, жылы киім бар» ,- деді.  Кудайдан  тілегенім тамак пен жататын жылы жер емес пе? «Жарайды, агатай, барайын, жаксылыгыныз кудайдан кайтсын» дедім атамшалап. «Мен  мал куте білемін, бар шаруаны істеу колымнан келеді. Тек жататын орын болса болды. Тамактарынызга да коп ортак болмаймын, комектесіп туратын алгі айткан жолдастарым бар» дедім шынымды айтып. «Ия, оларын бір жаксы балалар екен, кайырымды... Айткандай, туыстарын Корган облысынын кай станциясына жакын турады?».

Мен туыстарымды Петуховадан 200 шакырым арі  зытырдым. Буйтіп жургенше уйіне неге кетпедін десе алыс , кыс куні  жол ауыр деп айтайын деп.Базарком оныма «Отірік айтып турган жоксын ба? Тунде акемнін сиырын біреуге шыгарып сатып, уйіне сол туні тайып турмайсын ба?» дегендей, бетіме узак карады. Мен онын ойын дал таптым, уйіне апаруга сенбей тур деп тусіндім. Ол салден кейін «Ал, інім,  кеттік уйге» деп иыгыма колын салды. Мен жолым енді тузелді деп ойладым... Каланын кіре берісіне  таман Мурадов диірмені деп аталатын ол кезде пармен журетін айдік диірмен болатын-ды. Сонын как тубінде тагы бір базар болатын (Осы куні оны «Колхоз базары» дейді). Сол базардын шетіндегі цыгандар жаккан оттын касына келгенде базарком: «Сен мыналардын отына жылынып отыра тур. Мен мына чемоданды милицияга тапсырып келейін. Сен онда бармай – ак кой, ауре  кылады. Белбеуінді уйге баргасын аласын гой», - деді. Мен оган тіпті куандым. Шынында, милициянын озімізге корган екенін жаксы білсек те, манайына баруды жаксы кормейміз... Базарком кетісімен цыгандар отынын касына бардым. Бірак коп отыра алмадым.

Бір цыган жігіті жалгыз жапырак шикі етті акеліп, істікке шанышты да отка кактады. Еттін иісі болмаса, озінін бізге тимейтінін білсек те от айнала отырган, турегеп тургандар жабыла  тамсанып соган карадык. Менімен катарласкан цыган кемпірінін колында уш жас шамасында баласы бар еді, сіра, немересі болу керек. Сол бала отка шыжылдаган еттін иісін сезіп, басын котеріп, отка карап, етті сурап жылай бастады.Кемпір бірдемелер айтып, баланын бетін бурып, тумсыгын кеудесіне басып, оттан теріс айналды. Бала былдырлап сойлеп жылауын удете тусті. Омір бойы елдін о шетімен бу  шетіне кошіп журіп, ыстыкка, суыкка, нелер  киыншылыкка тозіп сонша жаска келген кемпір сабиінін ашыкканына, бере коятын бір узім нанынын жогына катты киналды- ау деймін, солкылдап жылап, сабиімен бірге косылды. Шіркін- ай, бір узіп нанымнан бере койсам, бала жылаганын коя кояр еді- ау деп ойлап, оттан кетіп калдым. Олай еткенім, койнымда наным бар, баланын жылаганына кім шыдайды? нанымнан беріп коямын – ау деп корыктым. Егер менен біреу «Дуниедегі озін корген  азап – бейнеттін ен ауыры не?» деп сураса, мен токталмастан аштык азабы дер едім. Менінше, дуниедегі барлык бейнетке, тіпті согыс  салган зулмат азаптарга тозіп, шыдауга болады. Бірак, аштык азабына тозуге болмайды. Мен оны басымнан кешірдім. Тіпті, менін букіл замандастарым деп айтсам артык болмайды.

Бірталайдан кейін тонып карным ашты, сонда да койныма  колымды салмадым. Азанда коже іштім, канагат. Кеш бар, ертен бар... Базарком алі жок. Озімнен озім урейлене бастадым. Манагы кожеші айткандай чемоданнын ішіндегісін алып, кур озін акелгесін деп докейді жібермей камап тастаган болар? Тым кешікті... Озі кудайга караган жаксы жігіт екен, камап койса кешке кайда барамын? Милиция портфелін тінтіп , белбеуімді алып койган шыгар? «Бул кімдікі?» десе, милициялар мунда келеді... Кой, белбеуі курысын, кетейін... Ал, милиция келсе маган не істейді? Документім бар, белбеу озімдікі.. Осындай ойлармен коркып турганымда базарком келді.Сонында милиция жок, жалгыз. Бір  колында менін белбеумді салган портфелі, бір колтыгында кагазга ораган  бірдемесі бар. Куанып алдынан жугірдім

- Не болды, Ескак?
- Сізді милиция жауып койды ма деп...
- Кайдагы милиция?

Базаркомнын тусі бір турлі боп кетті.
- Алгі, сіз чемодан тапсырган..
- А... жок. Сен корыкпа, - деді сал келесіне келіп. Бул кылыгынан
корыккан мен емес озі сиякты болды маган.
- Адауір ауреледі. сенін белбеуіне кызыкты гой деймін... Сол  чемоданды бекер алган  екеміз... Милициянын манына жолап кетсен, басын балеге калады емес пе? Бастыктарына барып айтып, зорга кутылдым... Корыкпа,  белбеуін менде. Ма, мынаны саган акелдім, - деді кагазга ораганды  маган беріп.
Ашып карасам, жудырыктай – жудырыктай піскен екі картоп, таба наннын улкен бір узімі, бір шыны  ыстык су. Базаркомнен теріс бурылып, апсатте «туржагун» етіп, базаркоміме бурылып, рахмет айттым. Ол маган «асыкпай же, туіліп шегіне зиян келеді» деген еді, ол менін есімнен шыгып кетіпті. Оным базаркомге унамаса керек. «Інім, саган екі – уш кун тамакты  аздау жеп, асыкпай ішу керек», - деп тагы ескертті. Онысына мен аса коніл боле  койганым жок, ойткені кун жылынып, манай алгіндей емес жадырап, бойым сергіп кетті. Ол наннын касиеті еді.

Базарком темекісін тартып болып, « ал кеттік» деді тагы. Сурай келсем, ендігі баратынымыз каланын екінші жагындагы улкен базар, кызметі сонда. уйі онын ар жагындагы «Капай» деп аталатын калашыкта екен.

«Торговая» деп аталатын жумыр тастан тоселген узын кошеге тусіп, журіп келеміз. Манагысындай шайкала басып базарком агай алда, оган зорга ілесіп, кейде калып койып мен келемін. Базар аланына шыгуга екі – уш квартал калганда, базарком бір уйдін манына токтап, кызметі жайында бір жерге барып кайтатынын айтып, «сен мені базар шетіндегі «Балаган – цирк» манында кут» деді.

Уаделескен мезгілде ерте болгандыктан ол кетісімен баска кошеге бурылдым. Ондагы ойым, койнымдагы нанымды сатып акша кылу еді. Кешкі асты базарком уйінен ішем, акша ар уакытта керек.. Кезкелген уйдін терезесін кагып «нан сатамын» десен журт оре шыгады. Колым еркін жететін, боренеден салынган уйлердін бірінін терезесін  какпакшы болганымда, колденен кошеден бір милиция , екі баланы  алдына салып, айдап акеле жатыр. Балалардын киімі алба – жалба. Біреуінін малакайы жок, мен кусап кепке киіп алыпты. Урлыктарынын устінен  шыкты, болмаса  балаларды жинайтын жерге акетіп барады деп ойладым. Неге екенін білмеймін, сол милициядан коркып, екінші уйдін бурышына жасырындым. Милиция базарга баратын кошеге бурылганда мен олардын келген кошесіне туспек болдым. Сол кезде алдымнан базаркомім шыкты. Мен кайта жасырындым. Базаркомнын касында адемі киіпген, сулу орыс кызы бар, сонымен дабырлай сойлесіп, жайрандай куліп келеді. Мені байкаган жок , отіп кетісті. Бiлiп калганым, базаркомнын шойнаны тугілі, сылтуы жок. Сулу  кызбен катарласып, керіле басып кетіп барады. Онысын мен кыз алдында кемістігін жасырганы деп ойладым...