Палаводдзе. На белорусском языке

   
 Яшчэ  як беглі з школы мы да дому,
Пералівала сцежку нам вада.
Мацней , мацней журчаў паток вясенні.
 Набад гудзеў, што будзе нам бяда!
   Спалоханыя,ціха мы  чакалі,
    Мо  скора перастане прыбываць вада.
    Але ж яна ўжо  вуліцу заняла,
    І  ў вечары дабралась да бугра.
           А раніцай  праснулісь,  вакол  мора!
           На  ўзгорку  нашым  ,тры дамы стаяць,
           Яшчэ зробленыя  насряху хаціны,
           Як сіраціны,із вады тырчаць.
Ўсіх нас   ціхіх, і  збянтэжаных  ,пуглівых,
На лодкі  пагрузілі,   й  хатулі,
А за кармою лодак , на вяроўцы,
Каровы  нашы , з  ровам паплылі .

     Ад  павадка  мы збеглі трохі вышай,
     Да роднай мы  бабулі перайшлі.
     Ну можа ўжо не будзе падымацца,
     Па вокны й  так ў хаце  ў нас  вады.
Адна   другую  ў  плечы, пхалі  хвалі,
Казалася канца не будзе ім.
І  ад Лесакамбіната  да  Крапіўкі,
Хадзіла   хадуном  ўсё страшкім.
      І  ў  гэты  час , мой татачка, мой любы !
      Ты зберагаў  свой  скарб:
      І з дроў,  пален , і  дранкі,дарагі  !
І  провалкай гваздзіў  ўсё да суседзяй,
А   хваля,  тут як дасць, -
І  ўсе твае паленні,паплылі…
        Ты плаваў  там  паміж сваіх пастрояк,
        Забораў  не  было йшчэ: хата і  хлеў .
        У  хаце  ,мокры ,трохі  абагрэўся,
        І зноў   ўсё лавіў ,сваё  багацце.
        А  потым  ўжо  вельмі захварэў .
Ўсе плавалі   ў  гэтым палаводдзі,
Спасалі мост ,  чыгунку,насып  і  пастройкі.
Ляжалі  ўздоўж  шашы мяшкі  з  зямлёй.
А тут  плыве паміж ільдоў хаціна,
На крышы той,  жанчына і  з  казой .
   Але ж шашу , ўсё –такі   прарвала.
   Зрабілась  яма там , з  вялікі дом .
   Тады   шашу-Варшавянку перакрылі.
   Спыніўся  рух , пакуль ўсё ладзілі  гуртом!
         Мясціну тую  “Прорваю “ назвалі.
         У  бочках , ўзімку ,там хавалі  агуркі.
         А  ўлетку , паплаўкі  з  вады тырчалі,
         Казалі метраў сем  там глыбіны .
Ў  адзін  са  страшных дзен  тых,
Прыплыў  да  хаты кацер ,
Каб маю маці  ў роддом забраць.
Ніхто не ведаў , колькі  яшчэ  будзе,
Стыхія  ,тымі  хвалямі  гарцаць !
      Яшчэ доўга  я  хадзіла ўсё па краю,
      З  слязамі  на вачах, і  машучы  рукой.
      Покуль мяне бабуля , прыгарнуўшы ,
      Смірэнную ,не павяла дамой.
    Мінула ўжо й Паска ,   й  Першамаі .
    І  зпала ўжо  з  дамоў нашых вада.
    Бабуня мяне  ў  горад , у царкву ўзяла,
    Адведань  маці , бацьку і  агнца .
     - “Назваць  хацелі  , з бацькам, дачку  Маяй.
     Што ў “Першамаі”  радзілась  яна!”
     Я ў слёзы : -“ Не  хочу , каб майкай  ці рубашкай!
     Дразніла  яе розная шпана !”
      Няхай сястрычка лепей  будзе  Свецік  !
      Святланка –лепей, светла  і   милей.
      І так мая сястрычка паявілась  !
      Няма яе на свеці ўсіх    дабрэй!
Па – ціху ўжо вада спадаць пачала,
І  траўка прабівалася  з  бугроў,
І розныя тады хадзілі  байкі,
Як людзі  ў хатах, там лавілі шчупакоў !