Первая любовь. На белорусском языке

Басаногае дзяцінства   праходзіла  наша ,
Сярод   лугоў ,вазер , і  тых лясоў ,
Што  ахаплялі   кругам  ўвесь  бугор  наш,
Сярод  магутных  векавых  дубоў.
  Па  кронах  іх , змяралі ўсе жыцце  мы,
  Чакалі  ,як  “ лянівыя “  распусцяцца  дубы,
  Тады  ўжо  ўсім  нам  дазвалялась ,
  Купацца  , ні  выходзіць  із  вады  .
    Усе  мы  ,дзетвара , прыходзілі  на рэчку,
    У час  спякотны  , спаласнуцца  ў  ёй ,
    І  трохі  пакупаўшысь,   абсушыўшысь ,
    Спяшаліся  ,  работа  там  ,  дамой.
І  яксці  пазнаемілісь  з  хлапцамі,
Бо  жылі  на  пасёлку  мы  адным,
І  з  Мішам  і  са  Славікам   Царавым,
Гулялі  ,сябравалі  кругам  тым.
   Само  сабою  яксці   ўстанавілась  ,
   Што  з  Мішам  падружылася  сама  ,
   І  быў  ён  на  гадок  мяне  старэйшы ,
   І  на год  маладзейшай  я  была .
      А ранняю  вясною  мы  на  лодках ,
      Плылі  ўсе на  Вінніцкі  бугор .
      Там  шчаўлік  першы дружна  мы  збіралі ,
      Бацькі  нам  давяралі  з  ранніх  пор .
І  разам  мы хадзілі за  грыбамі ,
Ў  лясы , бары  ,лугі  і  сенажаць,  ў кіно,
І  мы  сабе  ні  дазвалялі, распусты  ,
Каб  каго   не паважаць.
  Аднойчы  мы  збіралі  ў  лузе  шчаў’е,
  А  потым  срэбны  ландыш  ,васількі.
  Прапаў  кудысці  Міша ,брацік  Слаўкі  ,
  Гукалі  мы  гукалі  ,і пайшлі  ,
      А  потым  іздалеку  ён  вярнуўся  ,
      Казаў,  што  на  “Кусачы” востраў  Бог  занёс,
      Адтуль  вярнуўся  позна  ён  стамлёны ,
      І  ён  мне працягнуў  пучочак  роз   ,
         Тут  нешта  я , ў  забаве  ,  засмуцілась,
         Духмяны той  пучочак  прыняла,
         Да дому   прынясла  яго  ,ў  бутэльку
         Халодненькай  вадзіцы  наліла  .
Чаму  ён  дараваў  мне  той  шыпоўнік ?
Дагадкамі занята  была  я .
Дзяўчатак  ў  гурце  там  было  многа,
Дык  значыць  прыглянулася  адна  .
     І  доўга  кветкамі  я  тымі любавалась ,
     Пяшчотны  водар  у  хаце  быў  ад іх,
     І маці  нада  мною  шуткавала ,
     Відаць што  будзе  Міша  твой  жаніх  .
Каб  бачыцца  часцей  ,потым  казаў  ён,
Застаўся  на  другі  год , у  пятым класі, ён,
Ну  , ў паралельным  класі   ён  вучыўся,
А  мы  кароў  даіць  ,з  сястрою  ,з школы  бегалі  бягом.
     І  з  ім , і ні хадзілі  мы  за ручку  ,
     І ні насіў  партфель мне  ён дамоў,
     Як-небудзь  жменьку  шчаўліку  падкіне,
     Ці  луку  дзікага  нарве  -  луга  дароў.
Адзін  другому  былі  мы  ў адвеці,
З увагай  мы  абодва адняслісь,
І   хоць  зусім былі  мы  яшчэ  дзеці,
А  промені  кахання  прабілісь  .
      Так дружна  жылі мы  ўсе  суседзі,
      Ужо  павырасталі  з  дзетвары   ,
      Гулялі  ў  валейбол , покуль  йшчэ  сонца  свеціць  ,
      Датуль,  як  стада   з  поля  гоняць  пастухі  .
Усе  дзеці  былі  заняты  ў  летку,
Бацькам  дапамагалі , як  маглі ,
Дабыць  карма ,была  задача  дзецям,
Каб  ўсе  жывёлы  сытыя   былі  .
    Ну  з  кожным  годам   мы  ўжо  ўзраслелі  ,
    Сімпатыі   праяўляліся  ў  нас ,
    Ужо рабілісь  мы  ні  дзетварою  ,
    А  быў  ўжо  сёмы – восьмы  клас.
 Затым  два класы  аб'ядналі  у адзіны  ,
 Зрабілі  восьмы  клас  ужо  адзін .
 За  гэтай  "фіфай",Людай  Савянковай ,
 Увівалісь  нашы  хлопцы  ,як  адзін .
    І  тут  мяне  ўжо  " за  жывоя  зацапіла",
    Была адною  З сціплых,ціхіх  ў класі  я,
   "Сава"-  насупраць,сабе  цыну  знала,
   Ўжо вельмі  ганарліваю  была .
 Тады  пісала  я  запіску  Мішу,
 Што  гэтым  вельмі  не  давольна  я .
 І можа ты  мяне  ўжо  не  л...,
 Што  не  з  такіх  я  была  сама .
   Ну  атрымаўшы  я  запісачку ад  сябра ,
   Дзе  гаварыў  ен  мне : "  І  я  т.  л."
   Ну  бачыла  я  бакавым  узорам ,
   Як  на  яе  ён  касяка  глядзеў  .
 
 
   
   
   
      
 
      
   Ну вось  і  празвінеў  званок  апошні  ў  школі  ,
   Парассыпалася  куды-хто  рыбятня,
   У розныя  напрамкі  разышлісь  дарогі,
   Ну з уміленнем   гэта  ўспамінаю  часта  я  .
    Такое  вось  было  у нас  каханне:
    Без  негі  , пацалункаў  ,слез  і  бегатні  .
    Чамусці  ўспамінаецца  з  пяшчотай,
    Такі  крыштальна – чысты  час,
    Што  мы  ў сваем дзяцінстве  збераглі !
 І яксці  ужо  з  Сібіры ,я  ў госці  прыязжала ,
 І пакупацца  запрасіўся   старшы  сын  ,
 Пайшлі  мы  на  сваю  родную  рэчку,
 Этюд  я  там  убачыла  адзін.
     Падросткі  ,дзеткі  ўсе  пляскалісь  ў  рэчцы ,нырали ,
     Раптам з вады  хлопчонак  вынырнуў  адзін.
     Стоп  кадр !Такая  ж  і  повадка , і грымаса ...
     І гэта  быў  старэйшы  Мішаў  сын .
  Як  у кіне  пабеглі  ўспаміны ,
  Ну  ,трэба  ж  так  усхожым  быць на  бацьку!
  З дзяцінства , гэты  хлопчык  ,зноў і зноў,
  Такі ж  узмах  рукі , такая  ж  і  паходка,
  Майго  дзяцінства  першая  любоў .
Прайшло   ўжо  гадоў, можа  паў-века,
Ну  як  прысніцца  Міша  мне  Цароў,
Заўсёды  ён  мяне  папераджае,
Аб  чымсь  не  добрым,
Каханне маё  першае ,ускалыхне   ізноў !


                апрель  2012 года