Настальгия на белорусском языке

  З  отпуску я  еду.
  К месцу  пражывання. 
  І  вязу  з  сабою,
  Радзімы  даравання.
Пакінула  яе  я,
Больш  трыццаці  год, 
Гэтых  дараванняў,
Цэлы  агарод !
  Тут  кусы  і  кветкі,
  Радуюць  мне  вока,
  Я  іх  так  шаную!
  Ад  родных  далёка…
Тут  канадскі  кленік.
Так-сяк  ён  прыжыўся.
Чакаю  "верталёцік ",
Каб  у  небе  закружыўся !
   

  А ў  белай  акацыі,
  Мерзнуць  голькі   вельмі.
  Я іх  прыгінаю,
  Да  зямлі  як сцелькі .
З  затаенным  сэрцам,
Прыхожу  вясною.
Мне  яе  балячкі,
Не даюць  спакою .
  А  пасярод  лета,
  Выганяе  голькі,
  Можа  па  два  метры!?
  Любуюсь  ёй  толькі .
Зноў  прыйду  вясною.
Падыму  я  голькі.
Не  трачу  надзею,
Я на  водар  тонкі.
  Зацвіце  жасьмін  мой,
  Водар  на ўсю  дачу.
  Омскі  не  так  пахне.
  І  душа  заплача...
А  за-то  рабінка,
Радуе  мне  сэрца .
Кожны  год  уся  ў  кветках !
Задае  ўсім  “  перца “.
 А настане  восень,
 Кісця  гнецца  долу,
 Найсмачней ўсіх  ягад,
 Паміж  частаколу.
  Другія рабінкі,
  І  стаіць  каліна.
  Да  самай  вясны,
  Кісця іх  не  гіне.
На  маёй  калінкі ,
А, ні  ягадзінкі,
Пташкі  ўсё  склявалі !
Яе  дзякавалі!
  Ну , такая  смачная,
  І  няма  гарчынкі ! 
  Аб  роднай  радзіме,
  Мае  ўспамінкі …
Снягіры  пасядуць,
Нібы  тыя  кветкі.
І  сняжок  пушысты ,
Кружыць  ў паветры .
  Вас  мае  родныя,
  Снегам  загартаю.
  Каб  вясной  праснулісь !
  Мару ,і  засынаю…
 
Ноябрь  2012года