Калып койма кайранда. Бакытбай Сеитов

Мунарда мунар, мунар кун,

Мунартып кашан туар кун.

Сыйынып алып Танірге,

Белді бекем буар кун.
Ак шапанды киіп ап,

Акмешіттін басында,

Коп алдына шыгар кун.
Калын казак журтыма,

Осиет айтып омірден,

Жолын онга бурар кун.

Ашык айткан созімді,

Бул кундері угар кім...
Калын кыпшак ішінен,

Иман Жусіп кокемдей,

Улды маган туар кім?

Куш атасы Кажымукан,

Кос білегін сыбанып,

Сырт тусымнан келгенде,

Туруга карсы шыгар кім?
Абунасыр бабамнын,

Атыласы колында,

Калмаган білім жолында.

Магриф пенен Машриф,

Шакіріті сонында.

Тізесінде отырсам,

Дамашыктын жолында,

Білімді менен сурар кім?
Улы бабам Бейбарыс,

Султан болган Мысырга.

Шыгарманыз бул созді,

Жай аншейін кысырга.
Билік беріп колыма,

Бар казакка буйырсам,

Бетін менен бурар кім?

«Айт-жануар, шу»деген,

Тайбуырылмен гулеген.
Атой салып акырып,

Топ ете туссем ортана,

Каскайып карсы турар кім?
Абай атам айткандай,

Таяк отпес, соз отпес.

Кайран казак елімде,

Дешті-Кыпшак жерімде.

Шеру тартып бастасам,

Атынын басын бурар кім,

Касыма катар турар кім?...
Карасайдай бабанын,

Улыдан туган улылык.

Казакка басшы сыйлаган,

Шапырашты елімнін

Ерлері бугін кайдасын?
Ойламай бастын пайдасын,

Бірінші болып ту алып,

Табандарын таймасын.

Байдібектей бабалар,

Улы Жузді бастаган.

Жауын талай урыста,

Тау асырып тастаган.
Ел басына кун туса,

Кыйындактан кашпаган.

Урпагы бугін кайдасын,

Ата салтын шашпаган.

Кайнар козі елімнін,

Жумак колі жерімнін.
Жетісудын жігіті,

Жайбыракат журсінбе?

Айткан ащы созіме,

Кексініп сен курсінбе.

Урпагын не боп барады,

Олгендей болып тірісінде.
Жаудын жырыткан жагасын,

Мекен еткен бул кунде.

Балкаш колдін сагасын,

Жалайырым кайдасын?

Білген ердін багасын.
Ер найманнын улдары,

Сайман кайда бул кунде.

Талай елге нар болган,

Кайнар кайда бул кунде?

Неге уйыктап жатырсын,

Карангы мынау тунінде.

Каракерей Кабанбай,

Канжыгалы Богенбай.

Ерден аскан ерлердін,

Еркегі кайда бугінде.

Азгындыктын сонында,

Жер таба алмай журсін бе?
Тірідейін кіруге...

Бес Арыстын урпагы,

Сарыарка тосін жайлаган.

Астыгын куйып камбага,

Мынгыртып малын айдаган.

Азгындык мынау елінде,

Батпандап кіріп жатканда.

Каруын кайда сайлаган...

Жетіруым, Адайым,

Ел коргаган ардайым.
Казагын мынау кангырып,

Карангыда козі жок,

Аузында куран созі жок,

Жау колында жатканда,

Саган не соз арнайын...

Тор жайлаган торелер,

Торелік кайда бугінде?

Халыкты ойлар камын жок,

Карадан томен калдынба?
Бака, шаян турінде...

Арап тектес кожалар,

Кашан ісін оналар.

Суннет кашып казактан,

Иманын мулде жогалар.
Жік-жік болып мусылман,

Мешіттерін тоналар.

Кияметтін кунінде,

Жаратканнын алдында,

Козіннін жасы соргалар...

Арулары казактын,

Кыз болсанда ер болган,

Кокірегінде шер толган.
Акыргы мынау заманда,

Корген кунін кор болган.

Шашынды зорлап кестіріп,

Бутынды желге естіріп,

Аршын тосін ашылып,

Абыройын шашылып,

Тексіз доныз мойнына,

Оз еркінмен асылып,

Не корінді бул кунде?
Есінді бір жыйсаншы,

Сабана тусіп басылып.

Баян-сулу, Кыз-жібек,

Айша бибі анана,

Басынды иіп барсаншы,

Актык алып ашылып....

Шашынды туйіп желкене,

Ак сауытка киініп,

Ак білекке найза іліп,

Ер жігітше туйініп,

Ел шетінде турсаншы.
Фатима пірге сыйынып,

Кара тунек сайтанга,

Карусыз мынау майданда,

Аруак колдап турганда,

Халкыннын камын ойланда,
Акылын менен Рухын,

Бірігіп алып сайланда,

Азгантай мынау гумырда,

Азгындыкты ада гып,

Котер Казак намысты,

Калып коймай кайранда!