Ко дню великой победы посвящаю на белорусском язык

    У  вайну  гэта  было,
    Гадоў шмат  ужо  прайшло.
    Папярэдзілі партызаны,
    Што  карацялі  награнуць.
  Чутны  былі  адгалоскі,
  Лямант  там  ў  пачатку  вёскі .
  І сабакі , і стральба,
  Мацыклетаў  траскатня .
    Як  хто  змог - уцеклі  людзі,
    Хто  пад  пол, ў  ваду -па  грудзі,
    Хто  ад  страху  абамлеў,
    Ні  жывы  быццам  сядзеў.
  А  прабабулька  мая:" Каму  нада старая?
  Нікуды  ні  пабягу,
  Я парэзала  нагу.
  Дзевяносты  мне  гадок,
  І  які  я  там  хадок?"
    А  суседка  маладая,
    Яна  дваіх  дзетак  мае,
    Муж  на  фронці,забяруць!
    Йшчэ ў Германію сашлюць!
  Ўжо  Ігнатку  сем гадкоў,
  Тры  гадочкі  Наці.
  Хутка  дзетак  ухапіла,
  Вось-вось немцы  ў хаце.
   Прашмыгнулі  праз  гарод.
   Адгарнулі  прасла.
   Што тут " госці"  не  з  дабром,
   Стала ўжо  ясна.
 На ўзлеску прытаілісь.
 Сэрцы  нібы  часы  білісь.
 Лямант , візг стаіць  ў  вёсцы,
 Ўсіх  на  плошчу  згналі  "госьці".
   Што  тут  добрага  чакаць?
   Трэба  далей  ўцякаць.
   Дзеці  плачуць, страх  ў  вачах.
   Натка  "едзе  на  плячах".
 А  Ігнатка,як  старэйшы,
 Ён дзяцюк  і  паспрытнеўшы.
 Ён  за  мамкай падтрапляе,
 І  вакол ўсё  азірае.
    А жанчына ўся  трасецца,
    Вось- вось  выскачыць  і сэрца.
    Дзяцянятак  прыгартае.
    Бога  ў  помашч  прызывае.
  Тут  запахла  ўжо  гарэлым,
  Зусім  неба  пачарнела.
  Чутны  крыкі  і  стральба.
  Відна  там  усім  хана.
    Ўсё  панятна  стала  ім.
    І  адкуль  там  крык  і  дым.
    Што  дадому  няма  ходу,
    Запалілі  немцы  Броды.
  Слезы  цеклі  раўчакамі,
  Як  жа  быць  ёй  з  дзецюкамі?
  Ўжо  есці  просіць  Ната.
  Ці  ўцалела  наша  хата?
     Трэба  дзетак  накарміць.
     Як,  дзе  ежу  раздабыць?
     На  чарнічнік  набрылі,
     Добра, йшчэ  не  адыйшлі.
  З сабой  пучкі чарніц  набралі,
  І далей  ў чашчу падбягалі.
  Вельмі  хочацца  напіцца,
  Дзе б  знайсці  яшчэ  вадзіцы.
    Вось  і  вечар наступае,
    "Як  з  дзяцьмі  быць ?"- разважае .
     Нема  ходу  назад -ясна.
     З  дзецьмі ісці  дамоў- апасна!
  І  кусаюць  камары,
  Дрэнна ісці  па  гушчары.
  Дзесці тут  было  балота,
  А  вакол  сцяна  чарота.
     Дык яго  Святым  назвалі,
     Бо  папа  тут  растралялі.
     І  ў  багне  ўтапілі,
     Так  ў  вёсцы  гаварылі.
  Што  рабіць ёй  заставалась?
  Сэрца  з  розумам  спрачалась.
  " Як  астаўлю  я  дзяцей?
    У  балоце,  шмат  звярэй,
    Ноч, ваўкі, вада  і  багна?"-
    Розум  на  сябе  ўсё  цягне:
" Есці  дзецям  трэба  даць?!
  Як  там  ў  вёсцы -паглядаць.
  І  з  дарогі  каб  не  збіцца.
  Нанач  дзе тут размясціцца.
    Як  сынку  расталкаваць,
    Што  іх  трэба  пакідаць!?"
    По  балоту  ўглуб  прайшла,
    На  купіну  набрыла.
  Нацягала  голек,наламала  ветак,
  Нарвала  чароту,усадзіла  дзетак.
  "Дзетачкі родныя,вы сядзіце  ціха,
  Прынясу  вам  есці,хай  мінуе  ліха!"
     Крестом  асяніла,Бога  папрасіла.
     Прыглядзець  за  імі  і  Маці  маліла!
     І  папа  Святога, што  ляжыць  ў  балоце,
     Ахраняў  каб  дзетак  ў  лясной  дрымоце.
   і пайшла  жанчына ў ночку  ,ў разведку,
   Па  дарозе  зломіць,дзе-якую  ветку.
   Каб  знайсці  дарогу, ды  вярнуцца к  дзеткам,
   Ў лапы  не  папасцца  ворагам  нямецкім.
      Вочы  засцілаюць,слёзы  градам  л'люцца:
     " Ці  вярнусь  жывая, дзеці  ці  даждуцца?"
      І  з  разбітым  сэрцам рушыла  ў  дарогу,
      Усе  свае  трывогі  дала  ў  рукі  Богу!
   На  ўскраю  вёскі, яна супынілась,
   Дзе  стаялі  хаты  штосці йшчэ  дымілась...
   І  стаялі  печы  нібы  сіраціны,
   Рукі  заламаўшы  яна  галасіла.
       Вакол  было  ціха,сонца  уставала,
      "Як  жа  жыць  нам далей"-  яна  запытала...
       Ногі неслі  самі бедную  жанчыну,
       Ў  паветры  кружылась:"Я  вас  не  пакіну!"
   У лясным  гушчары  пташкі шчабяталі,
   І промені  сонца па ліках  скакалі.
   Ціха  маці  села.Дзеці  мірна  спалі...
      май  2013  года.
  Беларусь.  (із  расказа родственніцы.)