Самая маленькая казка

     Увесь дзень ідзе нудны і халодны дождж. Птушкі пахаваліся пад дахі шэрых будынкаў, звяры - ў свае норы. Пуста навокал, вільготна і трохі сумна. Толькі казачнік, падкінуўшы ў камін новую порцыю сухіх смалістых дроў і даліўшы ў чарнільніцу свежых чарнілаў, уладкаваўся за шырокім дубовым сталом. Ён піша новую гісторыю. Рыпіць пяро, кладуцца радкі на лісток і нараджаецца цікавая казка. Ён пражыў доўгае, часам не заўсёды шчаслівае жыццё, але быў і заставаўся добрым чалавекам. А яго казкі сталі вернымі сябрамі для маленькіх дзяцей на ўсім белым свеце. Сёння ён стварыў новую казку. Казку пра старую хату ... У адной далёкай усходняй краіне, на самым узлеску старажытнага лесу, стаяла трухлявая хатка. Дзверы пакрывіліся з часам, а ў некаторых вокнах не хапала шкельцаў. У коміне даўно ўжо пасялілася сямейства шустрых і крыклівых галак. Сад зарос чорным бульнягом і было вельмі цяжка адгадаць, чый ліст і каму ён належыць, бо перапляліся паміж сабой  ўсе галінкі. Двор прыйшоў у запусценне – адно раздолле для палявых шэрых мышэй. Часам, загнаны злым ваўком, забягаў сюды хавацца маленькі зайчык.
     Цэлымі днямі хатка ўсё рыпела і скавытала, як кінуты дзіцем шчанюк, пляскала зламанымі аканіцамі і чакала, калі ж з'явіцца яе госць.
     Колькі разоў змяніў сад лісце, яна ўжо нават перастала лічыць. І яшчэ больш станавілася сумнай і разгубленай. Але вось аднойчы яна пачула крокі на маленькай сцяжынцы, а потым нячутна рыпнула брамка, упускаючы дзіўнага госця, затым у свідравіне замка некалькі разоў перакруціўся жалезны ключ і хатка прачнулася. Гэта быў яе Гаспадар. І яна ласкава адгукнулася састарэлай падлогай. Пачуўшы гэта, чалавек сказаў: «Прабач мяне, што прымусіў цябе так доўга чакаць, дарога была вельмі доўгай, але зараз я ніколі цябе не пакіну. Ты верыш мне?» Раптам наляцеў цёплы вецер, шпульнуў прыгаршчай свежых кропель і яны пабеглі па нямытаму шклу. І здавалася, што хатка плача ад простага шчасця - у яе з'явіўся сапраўдны Сябар, якога яна так доўга чакала.
     Казачнік дапісаў апошнюю старонку і ўсміхнуўся: «Як добра, што хатка знайшла сваё такое патрэбнае шчасце.»

Сяргей Брандт, 18.06.2013