ранак

На ёй быў маладафронтаўскі значок. Яна глядзела на Дзімку так, што яму здавалася як быццам яна бесконца вымаўляе:
 што ж мы нарабілі з табой?

...Раніцой Дзімка прачнуўся ад адчуцця трывогі і голасу маці. «Дзіма» Ля ложку стаялі бацькі. Іх твары было цяжка адразу разглядзець. Ці то цень, ці то настолькі яны былі заклапочана-цьмяныя, або сам Дзімка яшчэ ніяк не мог прачнуцца.
Дзе ты быў учора?
У Дзімкі пранесліся ў галаве ўчарашнія «мерапрыемствы», але нейкімі ўрыўкамі. Як у тым фільме «Джантальмены ўдачы», тут памятую, а тут не.
-А што такое?   
Спытаў Дзімка не сваім голасам. Агрубеўшым, нейкім чужым, старым голасам, як быццам і не сваіх бацькоў.
Падбегла сястра з ягоным туфлем і пінжаком.
Што гэта, Дзіма? Дзе абцас? Рукаў адарваны. Палядзі на сябе ў люстэрка.
Выпаліла яна, і , не спыняючыся, прыбіла
Прыходзіла збянтэжаная Васіліха. Яна казала, што яе ўнучка знікла пасля таго, як пайшла ўвечары з табой. Яе ўжо шукаюць усе суседзі і міліцыя. Яна казала, што яе бачылі з табой п'янай, але Васіліха кажа, што Таня ўвогуле ніколі не піла не тое, што гарэлкі, але і віна.

Дзімка з цяжкасцю, але пачаў успамінаць, як пасля клубу Віцька яму нешта спрабаваў уцяміць, а потым запэўніваў, што клін трэ клінам вышыбаць. І яны шчэ пілі, але колькі і дзе, і як апынуўся дома Дзімка ўжо не памятаў. Яму толькі ўрэзаўся ў вочы Танін суцэльны купальнік ... У руцэ Віцькі. І дамоўленасць з Таняй пайсці пасля клубу ізноў на рэчку. Яна яму распавядала пра дзіўны заходні фільм.
«Дзевяць з паловай тыдняў» Там нейкія дзікуны з лёдам мілаваліся.
У гэты момант за вакном, як прысудам і амністыяй адначасова пракацілася
Знайшлі! Жывая!

На снимке Минск 20 апреля 1944-го.
Гитлер не лгал только в одном. Он был обиженным художником. И художником реалистом, и художником-авангардистом.
Он безошибочно определял цвета национальной обиды народов. Цвета их национального флага - немецкого, русского, украинского и бело-красно-белого, нашего, белорусского.