Спроба

Варыянты назваў: « Як літара "С" пасябравала з літарай "О"», «Аб дружбе з ...», «Казка пра Асілка , Збіяку і Жвавчыка», «Казка пра зараджэнне сатворчасці» .

У казачнай краіне Гукалітарыі, як ведае любы дзіцяці першапачаткова нешта адбылося , нешта было і нешта пераблыталася, там нешта адбылося. Дасталася не толькі штучным цывілізацыям, але і звычайным. Дасталося, як мовіцца, звычайным зоркам, разнастайным планет, ды і ўсім-усім людзям у прыдачу.

Усе літары аднаго алфавіту жылі-нетужили кожны ў сваім яйцошаре, як вельмі дружная шматдзетная сям'я дзе-небудзь на паўночным полюсе. Дзеткі ў іх нараджаліся адразу ўсё - адразу па колькасці літар у спадчынскіх азбуках. Розныя літары маглі і хадзілі, адзін аднаго, у госці. А маглі, увогуле-то, зайсці практычна да каго заўгодна і калі жадана. Вось і да нас на зямлю каметай заляцела без попыту першай, гуллівая літара - гарэза, і адкрыла дарогу людзям у казачную жаданую Гукалітарыю.

Так што ж здарылася з «С»? Што за дзіўная гісторыя? Адбылася - казка, ажылі казкі!

Яшчэ зусім маленькай літара "С" згубілася, зусім-зусім згубілася. Доўга шукаў ён радню па лясах ды палях і ўсё дарэмна крычаў:
- Ау! Ау! Ау!
- Ау! Ау! - Адказвала яму, усё заціхаючы, усё неразборліва і спакайней, заўсёды толькі рэха - Ау!

Смела крычаў, смела блукаў, ідучы наперад жыхар Гукалітарыі па мянушкі Асілак. Бо ён усё умеў кахаць толькі моцна-моцна. За гэта яго і клікалі Асілак, і не дарэча, а за хуткасць, за моц і кемлівасць. Проста слабей магчымасці яму паступаць не здаралася. Сіла ў яго пакуль і была трохі маленькая, але яна была менавіта тая-самая. Вось такі наш Асілак.

Стаміўшіся і выпадкова выбраўшыся да возера, наважыўся маленькі "С" зірнуць на сябе ў люстэрка вады і гэтак заганарыўся сабой, што токі як ёсць, круглая адразу грудка пачала вытырквацца яшчэ і яшчэ злёгку пабліскваючы і мільгаючы. І так малому асілку гэта спадабалася, што ён ледзь было не дакрануўся галавой да ножак, прыаўтварылся ў адурманенае, агіднае, паклое "О". І ў гэты самы момант грымнуў гром з аглушае трэскам. Асілак зноў зрабіўся заўчасным. А вось адлюстраванне пасля ўспышкі маланкі пераломы ўздоўж. Не, пачаўшійся вецер тут быў ні пры чым, рабізна яшчэ не паспела дакаціцца да месца, дзе стаяў Асілак. І тут незразумела над ці пад вадой у самым туманным адбіцці на яго глядзела дзве літары «С», і кожная з іх магла і жадала рабіць вышэй, хутчэй, мацней і разумней за яго, першага асілка ў Гукалітарыі.

У першы і апошні раз спалохаўся Асілак і з яшчэ большым працаздольнасцью пачаў злавацца дурненькі казачны госць. І ярка асвяціўся сын Гукалітарыі бліскучы ад кончыка носа да самых пят. Ён усё і заўсёды рабіў вельмі моцна. Але тут над вадой дакладна зьяўлялася галава незнаёмай літары, Асілак не мог у гэтым памыліцца, ён так сумаваў па свайму роднаму куту. Доўгачаканая незнаёмка павяла сябе вельмі дзіўна і, не пазнаёміўшыся, адразу пачала злаваць свайго казачнага субрата. Увогуле, незнаёмка апынулася прыстойная забіяка. Але і Асілак апынуўся не з пужлівага дзясятка, стрымаўся і паспрабаваў у адказ ўсміхнуцца, пры гэтым яго ўсё яшчэ цьмяна мігатлівая грудка ўспыхнула так ярка, што асляпіла незнаёмку, як аказалася потым з адпаведным імем Забіяка, тая спатыкнулася і кулём паляцела назад у воду. Перад самым падзеннем Забіяка убачыла, як яе дрыготкае адлюстраванне зноў падвоілася ўжо попярак, гэта паспеў заўважыць Асілак. Магла, вядома, быць больш уважліва і літара "З", але яе з  займалі іншыя думкі.

- За што? Навошта! - Змяніліся, на - Калі не захлынуся, то выберуся і задам кухталёў гэтаму зіхатяшчаму злыдню.

І ўся чорная, забруджаная смеццем, блытаючыся ў ціне Забіяка зноў выскачыла і кінулася з кулакамі на Асілка.

У мітусні яны не заўважылі, як і калі з'явілася з вады каляровая незвычайная літара «Ж» па мянушкі Жвавчык. Затое яе адразу заўважылі і затаілі подых: рыбкі ў возеры, вадамеркі на яго паверхні, ластаўкі з каморы над вадой, ціна і асока. Усё жывое заўважыла! Нават гарлачык разгарнулася ў бок Жвавчыка, дзе гарманічна сумясціліся моцныя і супрацлеглыя стыхіі. А нашы знаёмые літары ўсе біліся. Асілка сляпіла адсутнасць сяброў. Забіяке нехапала памяркоўнасці для адрознівання павагі.

- Стоп! Хопіць, вы ж б'ецца самі з сабой - цьмяны Асілак і пасвятлелая Зыбіяка замерлі, пачуўшы словы Жвавчыка - А давайце разам паклічам на дапамогу ўсё жывое, яно жа хоча дапамагчы бочые? Збяром усе свае добрыя здольнасці і выкарыстуем адначасова, што б больш не губляцца! Вы ж таксама згубіліся?

- Так - сагучна адказалі Асілак з Забіякай.

І згубіўшыеся літары-дзеткі зазірнулі ў люстэрка вады зноў, супакоілася гладзь возера. Глядзелі недарэчна, чакаючы новых прыгод. Толькі новае адбылося не ад туль, іх проста знайшлі сваякі.

Зверху шумна прызямляўся верталёт з пошукавай групай украінскіх літар ратавальнікаў. З глубыні  возера ўсплыла падводная лодка рускай афіцыйнай азбукі. І апошняй рэзка прыпыніўся ля самай вады ўсюдыход з прадстаўнікамі беларускага выратавальнага алфавіту.

Аператыўно аказана першая медыцынская дапамога і ўстаноўлены асобы пацярпелых, з паведамленнем бацкоў аб паспяховым завяршэнні пошукаў. Усё гатова для хуткай дарогі дамоў. Але ўсю гэтую працавітаю і вельмі афіцыйную шуміху перапыняе крык.

- Уа! Уа! Уа! - Гэтак нараджалася новая вечная сяброўство, нарадзіўся агульны сякрэт, сякрэт аб'яднання супрацьлегласцяў і супярэчнасцяў.

- Уа! Уа! - Гэта голас склада «СО» які ўрэшце ў першыню з'явіўся з яшчэ не прыдуманым памяншальна-ласкавай мянушкай, якая бы адказвала за діцінство.

P.S.Этот попыт толькі ў больш грубай форме з выкрэслівання, перечеркивании і стылістычнымі памылкамі, быў прапанаваны для рэдактуры незнаёмаму пісменніку Андрэю Шобіну. Цяпер казка ужо набрала сілу і аформілася паўнавартасна, хоць і мы не сышліся ў некаторых момантах па сюжэце с сябрам ... І перкладена гэтая казка на родную мову самім прыдумшчыкам. Гэта як адну і тую ж песню розныя выканаўцы праспяваюць абсалютна па рознаму. Гэтак жа з узноўж апублікаванымі творамі.

З удзячнасцю за натхненне!