Быль пра Фицкина

Расскажу я вам пра мойго аднаго добраго друга. Завуть этого друга Фицкин, просто Фицкин. Як то пашоу ён у магазин неизвестно за чым. Там и убачыу известную личность в широком кругу жителей - Ивана Балему. Ваня прэдлажыу Фицкину у складчыну купить вина, да не прастую бутылку, а вялику нольсемку. Фицкин тут не растярауся — ён хлопец ваабщэ добры! Злажылися яны грашыма ды узяли винца, доуго думали дзевыпить ды рашыли много не замарачвацца, прамо за магазином и начали апусташать пасудину з блажэнным напитком. Фицкин як джэнтальмен и гаворыть:

- Иван, тяни ты первы, а мне аставиш палавину!

Иван не мог, да и не имеу права адказацца, да и васпитанне не пазваляло. Дастау Балемецки пробку зубами ды папустиу куды падалей, де люди рыбу не ловяць и начау па савету Фицкина тянуть з гарла (на стакан просто шкада было грошэй, лепш дабавиць ды узять яшчэ адну нольсемку). Фицкин сразу не валнавауся, патом бачыть, астаецца усе менш и менш у нольсемцы, а Ваня астанауливацца и не сабираецца! Фицкин начау ужэ крычать:

- Ваня, Ваня, стой, астау мне хоть каутануть!!!

А Ваня усе не астанауливаецца, тады Фицкин рашыу прэдпрынять кардинальные меры и як умажэ Ивану па рыли, аж бутылка палетела з рук.

Спустя некаторэ врэмяя имеу неастарожнасть расказать эту гисторыю магилянцам на ганку каля калхозной сталовой, де быу и Фицкин. И панимаеш што? Фицкин так на мяне абидеуся, што аж зазлавау и пашоу дадому. А я пра сябе думаю: "Недобрэ з хлопцом вышло, трэба мирыцца"! И на следущы день пашоу я у сельпо, ды узяу таго ж самого винца, бо сам прэдпачытаю харошые напитки! Узяу винца и пайшли мы з Фицкиным на рэчку вечаром пить миравую. Были з нами ящэ Алёша и Саша, але это не суть. Суть у том, што мы так намирылись, так намирылись, што еле паднялися дадому исци. Фицкину та добрэ — ен жыве недалеко ад рэчки, а мне трэба исци па пяскам, праз мостик, праз Курыс Марыю Пятроуну и масляника (Ивана Пятровича) — далёко вообщэм!
Так нет бы нести свой пьяны лыч Фицкину дадому, так де ж там, надо пайсти ящэ у сяло пакрасавацца. А перад гэтым Фицкин рашыу пайсти недалеко ад дома у бадылье пасрать. Ну пашоу сабе и пашоу, са усеми бывае. Выйшаушы з бадылья Фицкин абнаружвае што няма двух (!) мабильникау! Мы, як парадачные люди, пашли у бадылье памагать шукать яго мабильники, доуго шукали, але нашли. Добрэ што не я нашоу их, бо улез бы у ванючую мину на аснове винца!


Рецензии