Калядныя сны

Калядныя сны


Сон першы: Камар

Не люблю лятаючых па кватэры казурак. Баюся іх. І зусім не таму, што яны кусаюцца, а таму, што лётаюць. Кранецца раптам хто-небудзь да твара крыламі на лёце. Б-рр, гідка як.

А тут яшчэ гэты камар. Ці страказа. Лётае. Мітусіцца ў паветры. І не разбярэш адразу, хто насамрэч. Ды яшчэ такая велізарная, сантыметраў трыццаць, прынамсі. Злавіла я яе. Ці яго. І ў газету загарнула. І папрасіла Зіну, якая тым часам пра штосьці з Ірай у пярэднім пакоі ціха размаўляла. А потым раздумалася, і сама камара, ці страказу, у фортачку выкінула. І паляцела яна. Ці паляцеў.

І не заўважыла, як сама там на вуліцы апынулася, на траўніку, на свежаўзараным кветніку, доўгім, як градка праз увесь двор. І правалілася я ў друзлы чарназём па пояс, і падумала, што калі б не ведала, што я знаходжуся ў двары, на градцы, то падумала б, што патрапіла ў нейкае балота: ужо вельмі я там глыбока загразла.

І вось паўзу я з градкі на цвёрдую глебу. Павольна паўзу, насілу выцягваючы ногі з глейкай глебы. І паўзу на вачах у Кіраўніка Вясновых Прац нашага двара, з асцярогай паглядаю на яго, думаючы, што ён пачне цяпер мяне папракаць у адвільванні ад удзелу ў азеляненні роднага двара. Але ён нічога не кажа, а толькі пільна назірае за тым, як я паўзу-выпаўзаю.

І толькі выпаўзла я на цвёрдую зямлю, як тут жа прачнулася.




Сон другой:  Яблыня

Іду праз двор да Роднага Пад'езда. Гляджу, і здаецца, штосьці тут не так. Але што не так - ніяк не пойму. Дзверы як дзверы, лаўкі як лаўкі, такія як заўсёды. Але штосьці змянілася.
І раптам як стукнула: Яблыня.

Раней тут расла Яблыня, а зараз яе няма. Ссеклі. Яе яшчэ маё тата пасадзіў, калі жывы быў. І колькі я сябе памятаю, я ніколі не ведала, што гэта Яблыня. І толькі калі яе не стала - дайшло раптам - гэта Яблыня.

Павольна паднімаюся па прыступках. На душы сумна. А, наогул, адкуль я магла ведаць, што гэта яблыня. У канцы вясны мы з'яжджалі ў вёску, калі яблыкаў на ёй яшчэ не было. А вярталіся ў канцы лета, калі яблыкаў на ёй ужо не было.

А колькі было радасці ад яе мясцовым дзеткам, якія нікуды не з'яжджалі.
І як сумна, што яе больш няма…


Сон трэці: Старыя фатаграфіі

Разглядаю на маніторы фатаграфію, змесцаваную над аповядам ці вершам.  На ёй малады Генадзь Мікалаевіч. Я такога нават і не бачыла, на завод я прыйшла, калі ён быў значна старэй. Але пазнаецца.

Абарачваюся да калектыва, які згрупаваўся ў процілеглым баку. Стаяць там Генадзь Мікалаевіч, Пятроў і Ігарок. Размаўляюць пра штосьці.

- Ёсць адзін паэт, - кажу я ім, - вы яго не ведаеце. Ён мой любімы паэт. Дакладней, адзін з маіх любімых паэтаў. Дык вось, ён калісьці Генадзя Мікалаевіча фатаграфаваў. Вось фатаграфія.

-Дзе? Дзе? - спытаў Ігарок, і вочы яго ўспыхнулі ярка-зялёнай цікаўнасцю.

Усё стоўпіліся вакол майго стала і сталі разглядаць фатаграфію.

- І, праўда, вельмі падобны, можна пазнаць, - сказаў Ігарок.

І тут я ўбачыла, што гэта не фатаграфія, а фільм, і Генадзь Мікалаевіч, стоячы ў канцы святочнага стала, відавочна кажа нейкі доўгі тост. Толькі нічога не чуваць, паколькі ў мяне дынамікаў на кампутары няма.

Паступова Генадзь Мікалаевіч трансфармаваўся Пятрова, таксама маладога і таксама пазнаваемага, які працягваў гаварыць усё тый жа доўгі тост.

Потым пачаў змяняцца план. Стол з Пятровым паехаў у бок, стала бачная велізарная, святочна-ўпрыгожаная зала, навагодняя елка, малады, незнаёмы дырэктар заводу, які расхаджвае па зале з куфлем у руцэ, радасна ўзбуджаны.

І твары ва ўсіх прысутных таксама радасна ўзбуджаныя. Усё поўныя запалу, усё з надзеяй глядзяць у Светлую Будучыню. І ніхто яшчэ не здагадваецца, што не Светлая Будучыня будзе, а Перабудова і Развал.