Гэта, мусе быць, Сповядзь

     Гэта, мусе быць, Сповядзь. Такі доўгі час ні водны царкоўны святар не заахвоціцца слухаць мяне. Дзякую табе. Мо, мовіць з БОГАМ, дарэчы, і не абавязкова праз духоўніка. Ты мяне пачула. Ты мяне слухала. Урэшце, пачуў і ЕН! Таму што мы – рэштачкі ЯГО!
     Калі б прыняць жыцце чалавечае як пакуту, то смерць – сход і збаўленне  ад мук. Каб ператварыць жыцце  ў жалобу аб сваей душы – патрэбны талент. Вялікім патрэбны быць ражысер!
     Жыцце на гэтым Свеце не пакідае нам выбару. Наўчасна імкнешсе па напрамку да “Выйсце”. Бадзера і павольна, альбо шалена і ад бязвыхаднасці, або не розумна, не ведаючы куды, але ідзеш! Аднак, “Выйсце” –гэта толькі адныя дзверы. І вельмі балюча душам, калі ў гэтыя дзверы помкнуцца выйсці тысячы за раз. Раптам “Выйсце” ператвараецца ў “ігольнае навушко”. А душа, абцяжарванная грахамі, многа лік разносіцца, і ей ўжо не пасіліць мінаваць гэтыя дзверы. Душы, страціўшыя надзею пралезці праз “Выйсце”, адлятаюць вон і вандруюць сярод нас - земных. Іх і можна ўбачыць, мусіць, бокавым узрокам. Але яны ўсклізваюць, хаваюцца. Нават пазбягаюць сабе падобных. У іх наважваецца новае жыцце: бязцелавае, апоўнае гаркаты і густа замешанае на расчараванні. Расчароўваннасць у магчымасці “зходу” з гэтага Свету выклікае ў іх ў адказ раззлаванасць. І вось тады яны становяцца “далікатэсам”: наежай дэманаў. Нарэшце, дэманы кіруюць гэтым Светам, уводзячы ў спакус чалавечыя душы. Наежай для іх з’яўляецца самае моцнае пачуцце – БОЛЬ! Каб смактаць гэты боль, яны надумваюць стратэгічныя вырашэнні: напрыклад, такія, як войны. І такцікавыя хады: страх, зьмена, расчароўванне, і ,мабыць, каханне, зайздрасць і спакуса. Толькі адно пачуцце яны змяжоўваюць, адпускаюць без катання душу – РАСКАЯННЕ! Гэта ўжо не іх тэрыторыя. Раскаяныя душы трапляюць у чысцілішча, мянуемае “РАЙ”.Там, зчысціўшы скверну, ім даецца яшчэ адзін вопыт узвярнуцца на грэшную Зямлю. Есць у маім жыцці людзі, якіх я па-сапраўднаму люблю. Да кожнага з іх я дачыняюсь асабліва ўсхвалявана. Хтосці – мой сябра, чыей увагі да сябе я не маю каштоўнасці. Нехта мне блізкі і каго я шкадую, жалею, як сябе, таму што нам абодзьвум балюча. “Жалею” – азначыць “кахаю”. Адные вельмі далека. А мне бы спрыяла лучыцца і радавацца кожны дзень. Другія – каго ўжо не вазвярнуць.І толькі памяць кроіць мяне , і ўсе роўна шанцуе мне салодасныя хвіліны ўспаміна аб тым цудоўным, што у нас было. Я кахаю ўсіх, каму адкрыў сябе. Вас не так ўжо і шмат, але вы – мой Свет, мой цэнтар Сусвету! Мае сябры, мае каханыя. Вы ведаеце адзін другога, або паведамлены адзін аб другім. Але жыцце, не ўпэўнены, не падаруе мне такога здавальнення ад таго, каб сабраць вас УСІХ ў адным месцы і адразу. Мне прыемна самае малае адно: праз мяне вы шкадуеце адзін другога і жалееце дружка дружку.
     Я надумаў зараз падвесці ў нізе рэшту. Але не зрабіў гэтага. Мусіць таму, што не ўсе выказаў, або, хутчэй з таго, што не ўсе выканаў. Рэшту падводзіць рана. Калі ўжо… , лепей паставіць “мнагакроп’е”. І кожная “кропка” – гэта тое, што мне бескаштоўна, тые, каго я кахаў! Кахаю! Спадзяюся, што гэты “крап” не зьмесціцца на адным сшыткавым лісту…