Бяздонны грузавичок

Бяздонны грузавічок

сон

(яшчэ раз пра дробязь)

-Ну, хто яшчэ можа здаць? - спытаў Васька.

Усё сядзелі ў нейкай напаўцёмнай адрыне, хто на бярвенні, хто на калодах, хто на саломе, і маўчалі.

- Я магу, - сказаў нясмела негрыцяня Джым, які сядзеў на палатках, крытых саломай, у Ваські за спіной.

- Ты ж толькі што здаваў, - здзівіўся Васька, - і сказаў, што ў цябе больш няма.

- Тады не было, зараз ёсць, - сказаў Джым і працягнуў Ваську няроўны стос медных манет.

Ашаломлены Васька ўзяў манеты і паклаў іх у кепку, якая ляжала перад ім.
А Джым паспешна сунуў руку ў кузаў цацачнага грузавічка, які стаяў перад ім, дастаў адтуль яшчэ стос медных манет і працягнуў Ваську.
Потым ізноў дастаў, і зноў, і зноў, і зноў…

Усё зазірнулі ў кузаў грузавічка. Сцены кузава былі абабіты бледна-ружовым, які разарваўся на швах, атласам. А са шчылін выпаўзалі манеты.
З правага кута выпаўзалі медныя капейкі. Спачатку аднакапеечная манетка, потым двухкапеечная, трохкапеечная і гэтак далей, па ўзрастанні. Але калі манеты забраць, усё пачыналася спачатку, з аднакапеечнай.

А з левага кута выпаўзалі старадаўнія вялікія і цяжкія царскія пятакі, з дзіцячую далонь велічынёй.

Манеты былі медныя, але блішчалі, як золата.
І ўжо чамусьці не Джым, а я паспешна выграбаю з грузавічка стосы манет і, не гледзячы, перадаю іх Ваську. Стамілася. І прачнулася.