Райския яблычки

Райскія яблычкі

Нутела памахала рукой з аўтобуса Фрутеле, якая праводзіла яе. А Фрутела стаяла на вуліцы, глядзела ў бок і ўгару, і зусім не бачыла, што ёй махаюць.

- Яна не бачыць, - сказала я.

Тады Нутела памахала рукой яшчэ і яшчэ, але ўсё бескарысна. Фрутела як глядзела ў бок, так і працягвала глядзець.

Аўтобус крануўся з месца. Тады Фрутела здрыганулася, паглядзела на аўтобус, які сыходзіць, і кінулася яго даганяць.
Параўняўшыся з вакном, поруч якога стаяла Нутела, яна стала махаць рукой. Нутела таксама памахала ёй рукой у адказ. Але Фрутела не бачыла, што ёй махаюць, і працягвала бегчы побач з аўтобусам і адчайна махаць рукой.

- Прыйдзецца выйсці, - з уздыхам сказала Нутела., - яна нічога не бачыць…

…Мы сядзім утрох на коўдры, разасланай на абочыне дарогі. Фрутела круціць у руцэ жоўта-ружовы яблык.
- Я заўсёды закусваю толькі гэтымі яблычкамі, - кажа Фрутела, - хоць яны вартыя толькі для яблычнага пюрэ. Тога, якое прадаецца па дванаццаць капеек у паўлітровых банках. Але яны мне ўсё адно падабаюцца. Яны растуць у тым садзе, міма якога мы праязджалі. Жадаеш, я пакажу табе, дзе гэты сад? - звярнулася яна да мяне.
-Не жадаю, - сказала я, - што я там забылася?
- Ну, давай, раскажу, як да яго дабрацца.
- Я не знайду дарогу, заблукаю.
- Я буду табе падказваць…

І я пайшла. Зямля была патрэсканая на трыкутнікі рознай формы і памеру. Расколіны паміж імі былі вузкія, але бяздонныя. Перасягнуць праз такую расколіну не патрабавала вялікіх высілкаў. Але было чамусьці страшна. І ногі сталі як ватовыя.
І чым далей я ішла, тым шырэй станавіліся расколіны, і ўсё з большай цяжкасцю я пераскоквала праз іх. А Фрутела назірала за мной з боку і ўвесь час падказвала, куды павярнуць.

"…І калі расколіны стануць такімі шырокімі, што я не змагу праз яе пераскочыць, тады прыйдзецца прачнуцца…" - думала я.