Аптымистычная казка

Аптымістычная казка

-…Паночку, - Пецька нервова церабіў ільсняную, прадзёртую на швах, шапку, адкуль жмутамі тырчала вата, - скінь падаткі, дзіцёнкаў карміць няма чым… Карова ў хляве раве, галодная. А калі прадам карову, дзеці без малака застануцца. А грудзі ў іх слабыя…

Пецька з нудой глядзеў у закрачанае вакно. Па загадзе Народнага Камісара на ўсе вокны для бяспекі былі пастаўлены трывалыя рашоткі, якія нельга было адчыніць, і куленепрабівальнае шкло.

- Шо ты тут мне валюнтарізьм разводзіш? - грозна падняў над сталом сваю велічэзную тушу "паночак". Вочы яго, якія заплылі шчылінкамі, грозна зіхацелі з пад акуляраў, - які я табе паночак? Я - Народны Камісар! А ты - свалачуга, троцькіст утоены… Бандэравец… Таксама мне, апартуністычныя нюні тут разводзіш! Мы будуем Светлую Будучыню! Міліцыя галадае! Войска галадае! Твае ж браты ў турме галадаюць! А ты са сваёй каровай сюды прыпёрся! Кулак ты недарэзаны! А хто ўвесну ўтаіў цэлы мяшок вотруб'я ад народнай улады? Народнай улады няма чым свінняў карміць!

- Гэта жа ж апошні.. І дзеці плачуць галодныя…
- Ва ўсіх дзеці! А ўлада ў нас адна! І вядзе вас, дурняў, у Светлую Будучыню! А ты ёй вотруб'я шкадуеш! Махновец ты, бандэравец!.. Расстраляць цябе мала!

Пры апошніх словах велічэзны ваўкадаў, па мянушцы Чэкіст, ціха драмаўшы у куце, прыпадняў цяжкія павекі і падазрона паглядзеў на Пецьку. У глыбіні яго глоткі стала зараджацца, павольна ўзрастаючы вантробнае гырканне.

- Ляжаць, Чэкіст! - сказаў Народны Камісар.

А Пецька раптам успомніў, што шматлікіх ужо загрыз гэты Чэкіст па розных чынніках і пры розных акалічнасцях. І душа яго павольна стала апускацца ў пяткі.

- Ідзі, - сказаў Народны Камісар Пецьку. - І каб заўтра прывёў карову ў рахунак падаткаў. Раз яе табе ўсё адно няма чым карміць. А дзеці твае ўсё адно вельмі хутка будуць жыць у Светлай Будучыні.

І Пецька адступіўся да дзвярэй, нервова кланяючыся і цярэбячы шапку. І выйшаў так задам пад пільным поглядам Чэкіста.

У двары стаяў новенькі "Форд", узнагарода Народнаму Камісару за Стараннасць і Пільнасць.
Пецька, прыжмурыўшыся, доўга глядзеў на яго…

…Праз некалькі хвілін "Форд" стаяў папярок уваходных дзвярэй, трывала яе падпіраючы. А сам дом шугаў свечкай, абліты бензінам з каністраў, якія стаялі тут жа ў двары.

А Пецька знік з вёскі, прычым знік разам з сям'ёй і каровай. Ніхто не бачыў, як яны з'яжджалі, ды і ніхто не звярнуў на гэта ўвагі: ужо вельмі Пецька быў ціхім і незаўважным.

Пазней стала вядома, што Народны Камісар загінуў ад банды бандэраўцаў, якія напалі на вёску. І стаў Народны Камісар Народным Героем, пасмяротна.

Толькі ніхто гэтай банды не бачыў. Ціха было ў весцы. Ціха і цёмна, калі раптам яркай свечкай успыхнула былая папоўская хата. А праз некаторы час раздаўся выбух.
Людзі, якія выскачылі тым часам на вуліцу, бачылі, як узляцелі над полымем, круцячыся, аўтамабільныя колы, нейкія бясформавыя абломкі і руль. А руль потым апускаўся павольна, круцячыся, як парашут.

…Праз пяцьдзесят гадоў Пафнуці, ганаровы жыхар сяла імя Народнага Героя,  паехаў па бясплатнай пуцёўцы за акіян. І там, падарожнічаючы і знаёмячыся з дасягненнямі фермерскай гаспадаркі, Пафнуці на адной з фермаў убачыў карову, вельмі падобную на яго ўласную па форме рогаў і размяшчэнню карычнева-жоўтых плям па белай шкуры. Толькі гэта карова выглядала сыцей і дагледжаней.

…Калі фермер пазнаў, адкуль прыехаў Пафнуці, ён запрасіў яго ў хату. 
- Мае продкі таксама адтуль, - на ламанай нашай мове сказаў фермер.

 …Пецька з дзецьмі і каровай нейкім цудам пераплыў акіян.
І фермер паказваў Пафнуцію выцвілую карычнева-жоўтую фатаграфію, на якой былі змардаваны Пецька з не меней змардаванымі дзецьмі на фоне схуднелай каровы  з характэрнымі плямамі па белай шкуры.

- Вось ад гэтай каровы - тыкаючы пальцам у фатаграфію, тлумачыў фермер, - і вывелася наша пародзістая скаціна. Вельмі трывалая была карова. А на добрых кормах зусім палагоднела…