Усяго тольки сон

Усяго толькі сон

***
…Вельмі часта ўва сне я жадаю спяваць песню, забытую, з далёкага дзяцінства, шчымліва-настальгічна сціскаецца сэрца. А я жадаю спяваць яе і пры гэтым кружыцца-кружыцца-кружыцца…
…Ідзём мы з Анькай па дарожцы. Ці гэта не Анька была? Не памятаю сапраўды. Але хай будзе Анька. А вось гэту памятаеш, спытала я і заспявала, не зважаючы на мінакоў: "…Толькі зоры ўсё падаюць…і любуецца імі тайга…"
І падышлі мы з ёй да стромкага спуску да дарогі. Брудны такі спуск, слізкі.
- Я табе дапамагу перабрацца, - сказала Анька, - Не перайсці, а менавіта, перабрацца…
І ляцелі мы з ёй над дарогай, і цьмяна гарэлі жоўтыя ліхтары, і гучала музыка песні "…зоры з неба ляцяць на тайгу…"

***
…Калі вы заходзіце ў гастраном у адным купальніку, ведайце, гэта ўсяго толькі сон…
Вось і я, заходжу ў Краму ў адным швэдры і басанож. А ніхто не зважае. Усё ведаюць, што гэта ўсяго толькі сон…

***
…Збіраемся ўкладвацца спаць у велізарным пакоі, як жаўнерня. І ложкі - шэрагамі…
Вось цяпер выключаць святло, і стане цёмна і страшна. І вылезуць з гэтай жудаснай цемры розныя кудлатыя пысы з вачама, якія свецяцца, і рагатыя. 
І выключылі святло. І застагнала я ад бяссілля.
- Чаго табе, - спытала Лена.
- Начнік трэба ўключыць, - праенчыла я.
- Калі ласка, - сказала Лена.
І тут Ала ўключыла свой начнік з цёплым жоўтым святлом.
А начнік Лены загарэўся маленечкай малінавай зорачкай.
І тут з усіх бакоў сталі загарацца начнікі, зялёныя, сінія, фіялетавыя…

***
…Ляжыць Зоя ў паставе Данаі у нейкай нішы ў каменнай сцяне на вуліцы ля велічэзных варот. Абаперлася на левую руку, і трымае ў ёй мабільнік ля вуха. І кажа мне пры гэтым:
- Калі што, мы вас дамо прытулак…

Ну, так, дадуць прытулак, - падумала я, - з самімі яшчэ невядома што будзе, а яны нам прытулак даваць збіраюцца….