Вось так нумарок
…Сцягнула я ў Анькі нумарок, металічны, з дзіркай і з лічбай. Навошта? Не памятаю. Трэба было наштосьці. А навошта, не памятаю.
І стала насіць гэты нумарок у левай кішэні плашча, увесь час сціскаючы яго ў кулаку.
Ненадзейнае гэта месца - кішэнь. Анька можа лёгка знайсці яго ў мяне. Трэба схаваць яго куды-небудзь.
І залезла я ў бялізнавую шафу, каб схаваць нумарок там, і дзверцы за сабой прычыніла.
- Гэта што ты там робіш? - спытала Анька, і вывалакла мяне з шафы за каўнер.
- Нічога, - сказала я, прыкідваючыся абсалютна спакойнай, і адышла ў старонку.
- А Анька палезла ў шафу, глядзець што я там рабіла.
А я стаю ў старонцы, сціскаю ў кішэні, у кулаку, нумарок і думаю:
"Добра, што я яго не паспела выкласці… Куды б яго схаваць, больш надзейна…"
Вось так нумарок
© Copyright: Ляксандра Зпад Барысава, 2014
Свидетельство о публикации №214032700551
Свидетельство о публикации №214032700551
Рецензии